Strefa 2211 – 2214 pkt.

Poniedziałkowa fala przeceny wytraciła jak wiadomo swój impet w korytarzu cenowym: 2167 – 2170 pkt. W przypadku WIG-u 20 kluczową rolę odegrał natomiast węzeł popytowy: 2157 – 2164 pkt. zbudowany na bazie zniesienia 78.6%.

Przypominam tę kwestię, gdyż w trakcie końcowej fazy wtorkowego handlu bykom udało się z wymienionych rejonów cenowych zainicjować stosunkowo silny ruch odreagowujący (choć musimy pamiętać, że ta inicjatywa została sprowokowana przez rynki amerykańskie).

Trzeba przyznać, że również wczoraj popyt dominował na warszawskim rynku. Co prawda nadal zachowywaliśmy się słabiej względem wiodących parkietów europejskich (przedpołudniowa faza handlu), ale kontrakty na WIG20 konsekwentnie podążały jednak w kierunku lokalnej zapory podażowej Fibonacciego: 2193 – 2197 pkt.

Strefa okazała się nieprzypadkowym obszarem cenowym (przebiegała tutaj również median line), gdyż poranny ruch odreagowujący właśnie tutaj wytracił swój impet. Po krótkim przegrupowaniu sił, bykom udało się ostatecznie przedrzeć ponad poziom 2197 pkt.
W komentarzach podkreślałem, że następstwem takiego wyłamania powinna być kolejna podfala wzrostowa i koniec końców test węzła podażowego: 2211 – 2214 pkt. zbudowanego na bazie zniesienia 18.6%.

Ostatecznie taki właśnie scenariusz urzeczywistnił się. Co istotne bykom udało się nawet naruszyć w niewielkim stopniu górną granicę w/w zakresu. Wydaje się, że gdyby nie zaskakująco słabe dane makroekonomiczne z USA (sprzedaż detaliczna)
, strefa uległaby zanegowaniu.
W końcowej fazie handlu popyt jeszcze wielokrotnie próbował pokonać swojego przeciwnika w korytarzu cenowym: 2211 – 2214 pkt. Na indeksie WIG20 z kolei toczyła się zażarta walka w eksponowanym przeze mnie przedziale cenowym: 2204 – 2209 pkt.

Ostatecznie bykom nie udało się sforsować w/w zakresów cenowych. Ten brak zdecydowania popytu sprawił, że końcówka sesji przebiegła pod znakiem ruchu kontrującego. W efekcie zamknięcie czerwcowej serii kontraktów wypadło na poziomie 2197 pkt., a na wykresie ukształtowała się świeca z górnym, długim cieniem.
W swoich wczorajszych opracowaniach wielokrotnie podkreślałem znaczenie obszaru cenowego: 2211 – 2214 pkt. Sugerowałem, że dopiero w przypadku zanegowania strefy ruch odreagowujący zyskałby na znaczeniu. W moim odczuciu urealniłby się wówczas wariant kontynuacji inicjatywy byków, co koniec końców mogłoby nawet doprowadzić do konfrontacji w kolejnym węźle podażowym Fibonacciego: 2241 – 2245 pkt.

Pozytywną kwestią pozostaje na pewno to, że popyt uaktywnił się (mam tutaj głównie na myśli indeks WIG20) w rejonie naprawdę ważnej zapory popytowej: 2157 – 2164 pkt. zbudowanej na bazie zniesienia 78.6% (w przypadku kontraktów istotną rolę spełnił z kolei przedział wsparcia: 2167 – 2170 pkt.). Samej obrony wsparcia nie możemy jednak traktować jako bezpośredniego sygnału zmiany tendencji rynkowej. Popyt musi bowiem udowodnić, że jest w stanie prowadzić aktywną walkę na wyższych poziomach cenowych (a tego na razie zdecydowanie brakuje). W swoim podejściu analitycznym wykorzystuję w tym celu odpowiednio skonstruowane węzły cenowe Fibonacciego. Wczoraj niestety weryfikacja siły i determinacji popytu wypadła negatywnie, gdyż bykom nie udało się przedrzeć ponad znany nam już przedział cenowy: 2211 – 2214 pkt.

Obecnie nadal priorytetowe znaczenie przypisywałbym tej właśnie strefie Fibonacciego. Obserwowałbym ją w połączeniu z analogicznym obszarem cenowym na WIG-u 20: 2204 – 2209 pkt. Uważam, że w przypadku zanegowania w/w zakresów wzrosłoby prawdopodobieństwo kontynuacji ruchu wzrostowego. Problem jednak w tym, że popyt zachowuje się obecnie w trochę nieprzewidywalny sposób (końcówka wczorajszej sesji), tak więc trudno na tej podstawie wyciągać jakieś bardzo pozytywne wnioski.

Opracowanie:
Paweł Danielewicz
analityk techniczny
DM BZ WBK