"Uwiodłem szefową dla awansu"

Rafał, przedstawiciel handlowy producenta sprzętu AGD, twierdzi, że w rolę podwładnego jest wręcz wpisane wazeliniarstwo i... zmuszanie się do seksu z szefem.

- Poprzednią moją szefową próbowałem uwieść. Skończyło się na pocałunkach, bo miała męża, któremu chciała być wierna. Chociaż i to było trudne, bo szefowa była starsza ode mnie o 20 lat, musiałem się zmusić, by ją adorować. Jednak po jakimś czasie dostałem podwyżkę. Z obecną szefową byłem już w łóżku, trochę wypiła podczas delegacji, na której byliśmy wspólnie. Nie protestowała, dobrze się bawiliśmy. Pękły lody i jakiś taki dystans między pracownikiem a szefem. Teraz nie waham się wpaść do niej do gabinetu bez zapowiedzi, mówimy sobie na 'ty". Czujemy się jak koledzy. Ostatnio powiedziałem jej, że wziąłem kolejny kredyt i czy mógłbym liczyć na podwyżkę. Powiedziała, że zobaczy co da się zrobić, ale że nie obiecuje. Na drugie miesiąc dostałem wyższą o 200 zł pensję. Nie sypiam z nią regularnie, bo ona ma partnera. Spotykamy się od czasu do czasu. Jesteśmy bardziej jak kumple. Nie ma w tym nic złego, rynek pracy to ring, w którym się walczy. Tu nie ma miejsca na sentymenty, wszystkie chwyty są dozwolone - mówi
Rafał, mieszka i pracuje w Warszawie.

- Ja zawsze chwalę wygląd mojego kierownika, staram się go zagadnąć. Zawsze mu przytakuję. I tak będzie jak on chce. Zależy mi, by zapamiętał mnie jako osobę, która myśli jak on. Zapisałem się do tego samego klubu tenisowego. Po pracy łatwiej mówić o pracy. Kilka razy powiedziałem mu, że go podziwiam i że chciałbym być taki jak on. Liczę, że doceni mnie i że stanę się jego zaufaną osobą i że otrzymam awans i podwyżkę. Nie myślę, że to jest fałszywe, zależy mi na lepszym statusie w firmie, nie ma w tym nic złego – mówi pracownik korporacji, prosi, żeby nie publikować jego nazwiska.

Piotr, który pracuje w gdańskim oddziale banku, zaprosił szefa na weekend do swego domku na wsi. Jak twierdzi nie znosi go. Ale zrobił to dla „wyższych celów”. Konkuruje o awans z innym pracownikiem, który jest pupilem przełożonego.

- To bardzo fałszywe! Przez cały weekend musiałem się wysilać na uśmiech, pić ten sam koniak, który pije szef. Udawać, że uwielbiam cygara. Niestety musiałem to zrobić. Na mojego szefa tylko takie metody działają. Gdybym był szefem od razu skreśliłbym pracownika, który mi się tak podlizuje. Niestety mój szef jest starej daty, w PRL-u był dygnitarzem, jest przyzwyczajony do takich zachowań. To przykre, ale wiem, że inaczej nie zdobędę awansu. Jestem pracowity i wiem, że to za mało – mówi Piotr. „Nie mogłam się sprzeciwić”

Janina chce zostać wicedyrektorem w szkole. Gdy dyrektorka, jej szefowa, zwolniła dyscyplinarnie jedną z nauczycielek, Janina poparła jej decyzję. W duchu uważa jednak, że była ona niesprawiedliwa.

- Mam pewne wyrzuty sumienia, bo powiedziałam dyrektorce, że dobrze robi wyrzucając panią pedagog. Przypisano jej coś czego nie zrobiła. Niestety nie mogłam się sprzeciwić. Dyrektorka mówi, że da mi więcej płatnych zastępstw, że jestem jej prawą ręką i że tylko mi ufa – mówi Janina, jest nauczycielką w jednym z gimnazjów w Szczecinie.

Co na to pracodawcy? Czy widzą fałszywe umizgi podwładnych? Działają na nich pochlebstwa, czy przeciwnie – gardzą wazeliniarzami?
- Zawsze zauważę, gdy ktoś prawi mi fałszywe komplementy tylko dlatego, że coś chce. To fatalny styl w pracy. Bardziej cenię konstruktywną krytykę i tych, którzy nie boją się powiedzieć prawy wprost. Mi nie są potrzebni pracownicy – wazeliniarze, którzy będą mnie klepać po plecach i popierać moje decyzję. Potrzebni są mi ludzie, którzy swoją inwencją są w stanie ulepszyć moją decyzję lub przekonać mnie do zmiany – mówi Tomasz Hardy, dyrektor T&T, firmy doradczej.

- Drobne pochlebstwo nie jest złe. Wprawi mnie w dobry humor. Lubię pozytywnie nastawionych do mnie pracowników, nienawidzę oziębłych służbistów. Dlatego z chęcią chodzę z pracownikami na piwo, słucham ich, dowiaduję się, kto jest mi przychylny, a kto nie. Kiedyś poszłam na kawę z pracownikiem i przyjęłam od niego kwiaty i czekoladki. Przyznaję, że bardzo go lubię i rzeczywiście dostał awans, ale zasłużył na niego. To człowiek, który myśli jak ja, taki ktoś jest mi potrzebny – twierdzi Grażyna, wicedyrektor sieci sklepów jubilerskich.
notował Krzysztof Winnicki
/AS