W kierunku wsparcia

Nie byłoby w tym nic nadzwyczajnego – biorąc pod uwagę skalę wcześniejszego ruchu wzrostowego – gdyby nie nagła słabość warszawskiego rynku względem wiodących parkietów Eurolandu (wcześniej jak wiadomo byliśmy świadkami całkowicie przeciwnej tendencji). Można zatem stwierdzić, że istotną rolę w trakcie poniedziałkowego handlu odegrała stosunkowo mało znacząca strefa wsparcia Fibonacciego: 2444 – 2447 pkt.

Wczoraj było podobnie. Już w trakcie pierwszych minut notowań dało się zauważyć większą aktywność popytu w wymienionym rejonie cenowym. Co istotne również, zachowanie warszawskiego rynku, jeśli chodzi o styl zawierania transakcji, było skorelowane z rynkami europejskimi.

Ta konsekwentna obrona strefy wsparcia: 2444 – 2447 pkt. sprawiła, że niedźwiedzie zaczęły tracić pewność siebie, co w końcu doprowadziło do wykrystalizowania się niewielkiego impulsu popytowego. W komentarzach podkreślałem jednak, że dopiero w przypadku sforsowania intradayowej zapory podażowej: 2468 – 2471 pkt. zostałby wygenerowany sygnał techniczny uwiarygodniający wcześniejsze działania podjęte przez popyt.

Niestety ten cel okazał się zbyt ambitnym wyzwaniem dla byków. W wymienionym rejonie doszło do wzrostu presji podażowej i w efekcie kontrakty powróciły do korytarza cenowego: 2444 – 2447 pkt. Kolejne fazy handlu, to ruch boczny z jedynie symbolicznym zakresem wahań cenowych, a więc niezwykle mało widowiskowy fragment notowań.

Sytuacja zmieniła się dopiero w końcowej fazie handlu. Doszło wówczas do próby wykreowania kolejnej podfali spadkowej, jednak ta inicjatywa spotkała się z błyskawiczną odpowiedzią popytu. Niemniej kontrakty znalazły się poniżej lokalnej zapory popytowej: 2444 – 2447 pkt., co można było interpretować jako stosunkowo silny wzrost presji podażowej. Z załączonego wykresu wynika, że utrzymały się jednak ponad bazowym wsparciem: 2419 – 2423 pkt.

Tak jak sugerowałem we wtorkowych opracowaniach, zanegowanie w/w przedziału świadczyłoby już o ponadprzeciętnym wzroście aktywności podaży, co siłą rzeczy mogłoby doprowadzić do pogłębienia się ruchu korekcyjnego. W takim przypadku doszłoby bowiem do zanegowania symetrycznej formacji ABCD z projekcjami wypadającymi właśnie w korytarzu: 2419 – 2423 pkt. Dodatkowo notowania FW20M13 zaczęłyby przebiegać poniżej linii szyi formacji RGR (widać ją na załączonym wykresie).

Skoro mowa u formacjach klasycznych, warto także nadmienić, że obecnie kształtuje się prawe ramię szeroko komentowanego w tej chwili (i na razie potencjalnego) układu RGR. Linia szyi tej formacji plasuje się kilka punktów ponad strefą: 2419 – 2423 pkt. Można wstępnie założyć, że w przypadku jej przełamania, wygasająca już w najbliższy piątek czerwcowa seria kontraktów powinna szybko znaleźć się w rejonie obszaru cenowego Fibonacciego. Na razie jedynym (i generalnie mało wiarygodnym) sygnałem zapowiadającym możliwość urzeczywistnienia się w/w scenariusza jest przełamanie dolnej linii kanału trendowego. O ewentualnych konsekwencjach zanegowania strefy: 2419 – 2423 pkt. (choć spodziewam się tutaj wzrostu presji popytowej) napiszę nieco szerzej w swoich opracowaniach online. Odniosę się w nich również do kwestii najbliższych zapór podażowych, wytyczonych na bazie bieżącego ruchu korekcyjnego.

Na zakończenie warto jeszcze wspomnieć o dzisiejszym, kluczowym wydarzeniu, czyli decyzji FOMC w sprawie stóp procentowych i przede wszystkim konferencji prasowej po posiedzeniu Komitetu Otwartego Rynku (godz. 20.30). Z dużą dozą prawdopodobieństwa można przyjąć, że będzie to czynnik wpływający w ogromnym stopniu na przebieg popołudniowej fazy handlu za oceanem (i pośrednio na przedpołudniową fazę czwartkowych notowań w Warszawie).

Paweł Danielewicz
analityk techniczny