30.12. Warszawa - Prokuratura Apelacyjna w Warszawie informuje:
Postanowieniem z dnia 30 grudnia 2013 r. Prokuratura Apelacyjna w Warszawie umorzyła śledztwo o sygn. Ap V Ds 49/09, między innymi w sprawie niedopełnienia obowiązków oraz przekroczenia uprawnień w okresie od 17 stycznia 2007 r. do 12 lutego 2007 r. w Warszawie przez funkcjonariusza publicznego, przewodniczącego Komisji Weryfikacyjnej Antoniego Macierewicza, wynikających z ustawy z dnia 9 czerwca 2006 r.
Przepisy wprowadzające ustawę o Służbie Kontrwywiadu Wojskowego oraz Służbie Wywiadu Wojskowego oraz ustawę o służbie funkcjonariuszy Służby Kontrwywiadu Wojskowego oraz Służby Wywiadu Wojskowego (Dz. U. Nr 104, poz. 711 z późn. zm.), w ten sposób, że w treści przygotowanego przez siebie dokumentu w postaci Raportu o działaniach żołnierzy i pracowników WSI oraz wojskowych jednostek organizacyjnych realizujących zadania w zakresie wywiadu i kontrwywiadu wojskowego przed wejściem w życie ustawy z dnia 9 lipca 2003 r. o Wojskowych Służbach Informacyjnych w zakresie określonym w art. 67 ust. 1 pkt 1 - 10 ustawy z dnia 9 czerwca 2006 r. "Przepisy wprowadzające ustawę o Służbie Kontrwywiadu Wojskowego oraz Służbie Wywiadu Wojskowego" oraz innych działaniach wykraczających poza sprawy obronności państwa i bezpieczeństwa Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, podanego do publicznej wiadomości poprzez opublikowanie w Monitorze Polskim Nr 11 z dnia 16 lutego 2007 r., poz. 110, umieścił informacje o żołnierzach i
pracownikach WSI oraz o osobach niebędących żołnierzami lub pracownikami WSI w sytuacji, gdy nie zostały spełnione przesłanki ustawowe upoważniające do upublicznienia danych tych osób, wynikające z art. 70a z cyt. ustawy, nadto poświadczył nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne, podając w tym dokumencie nieprawdziwe informacje o żołnierzach i pracownikach WSI oraz o osobach niebędących żołnierzami lub pracownikami WSI, nadto mając szczególny prawny obowiązek niedopuszczenia do ujawnienia przez inne osoby informacji niejawnych, zaniechał działań zmierzających do zapobieżenia popełnieniu tego przestępstwa, ułatwiając jego popełnienie w ten sposób, że zamieścił w raporcie niejawne informacje o klauzuli "tajne" lub "ściśle tajne" o pracownikach i współpracownikach oraz operacjach i działaniach prowadzonych przez cywilne służby wywiadowcze państwa, tj. Departament I MSW, b. Urząd Ochrony Państwa i Agencję Bezpieczeństwa Wewnętrznego, opisując formy i metody pracy tych służb, a nadto zamieścił
niejawne informacje o trwającej operacji wywiadowczej realizowanej przez polskie wojskowe służby wywiadowcze przy udziale służb sojuszniczych, prowadzonej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, które to informacje, zawierały dane co do form i metod pracy operacyjnej tych służb oraz osób uczestniczących w działaniach, czym doprowadził do ich upublicznienia przez inne osoby, działając tym na szkodę interesu prywatnego wskazanych poniżej osób oraz na szkodę interesu publicznego: tj. o czyn z art. 231 par. 1 k.k. w zb. z art. 271 par. 1 k.k. w zb. z art. 18 par. 3 k.k. w zw. z art. 265 par. 1 k.k. w zw. z art. 11 par. 2 k.k., na podstawie art. 17 par. 1 pkt 2 k.p.k. - wobec braku ustawowych znamion czynu zabronionego.
Postanowienie zostało wydane po kompleksowej analizie dowodów przede wszystkim pod kątem prawnokarnej oceny postępowania przewodniczącego Komisji Weryfikacyjnej, uwzględniającej również orzecznictwo sądowe, jak i poglądy doktryny prawa.
W niniejszej sprawie oceniono, iż Komisja Weryfikacyjna była innym organem państwowym, w rozumieniu przepisu art. 115 par. 13 pkt 4 k.k., tymczasowo powołanym do załatwienia sprawy weryfikacji WSI określonej w cyt. ustawie z dnia 9 czerwca 2006 r., a nie inną instytucją państwową w rozumieniu przepisu art. 115 par. 13 pkt 6 k.k., której osoba zajmująca kierownicze stanowisko posiada status funkcjonariusza publicznego.
Za takim rozumieniem Komisji Wersyfikacyjnej przemawia m.in. uchwała siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 20 czerwca 2001 r. sygn. I KZP 5/2001 oraz korespondujące z ww. orzeczeniem poglądy doktryny. Sąd Najwyższy orzekł, iż "uwzględniając wnioski wynikające z zestawienia w art. 115 par. 13 pkt. 6 z pkt. 4 należy stwierdzić, że pojęcie inna instytucja państwowa obejmuje swoim zakresem właśnie "inne", tj. poza jednostkami organizacyjnymi administracji państwowej, instytucje państwowe, czyli urzędy lub podobne struktury państwowe wykonujące zadania publiczne (np. ZUS, KRUS, NBP, PAN)".
W świetle obowiązujących przepisów należy przyjąć, że Antoni Macierewicz jako przewodniczący Komisji Weryfikacyjnej nie był funkcjonariuszem publicznym, a osobą pełniącą funkcję publiczną w rozumieniu art. 115 par. 19 k.k., którego uprawnienia i obowiązki w zakresie działalności publicznej zostały określone przez przywołaną ustawę z dnia 9 czerwca 2006 r., a więc podmiotem nie podlegającym odpowiedzialności z art. 231 par. 1 k.k.
Ponadto uznano, iż raport, chociaż był dokumentem publicznoprawnym zgodnie z definicją z art. 115 par. 14 k.k., nie był dokumentem w rozumieniu art. 271 par. 1 k.k., bowiem pojęcie dokumentu w ujęciu tego przepisu jest znacznie węższe. Raport ma charakter dokumentu składającego się z poczynionych w toku prac Komisji Weryfikacyjnej ustaleń, które pochodzą z dokonanych ocen faktów i zdarzeń. Niewątpliwie raport zawiera wnioski i oceny dokonane przez Komisję Weryfikacyjną i jej przewodniczącego. Jest on dokumentem analityczno-ocennym, jednakże nie można mu przyznać waloru dokumentu jednoznacznie rozstrzygającego, tak jak w wyroku, o czyjejś winie lub niewinności.
Ponadto podkreślenia wymaga, iż nie rodzi on skutków prawnych, poza ewentualnym naruszeniem czci lub dobrego imienia wymienionych w nim osób. W szczególności nie może on stanowić dowodu na określone zachowania w nim opisane. Nie można mówić, iż dany dokument poświadcza niezgodnie z prawdą okoliczność mającą znaczenie prawne, jeśli dokument ten sam przez się nie stanowi podstawy do jednoznacznego stwierdzenia, że dana osoba lub grupa osób dopuściła się określonego zachowania.
Pogląd ten znalazł odzwierciedlenie w orzecznictwie sądowym. W wyroku z dnia 7 grudnia 2001 r. w sprawie IV KKN 563/97 Sąd Najwyższy orzekł, że odpowiedzialność karna za przestępstwo z art. 271 par. 1 k.k. dotyczy poświadczenia faktów, które poddają się weryfikacji z punktu widzenia ich prawdziwości lub fałszu, natomiast nie obejmuje samych ocen (OSNKW 2001, z. 3-4, poz. 17).
Ponadto prokurator nie znalazł podstaw do przypisania Antoniemu Macierewiczowi sprawstwa czynu określonego w art. 18 par. 3 k.k. w zw. z art. 265 par. 1 k.k., pozostającego w kumulatywnej kwalifikacji z art. 231 par. 1 k.k. w zb. z art. 271 par. 1 k.k., w związku z opublikowaniem raportu. Podniósł m.in., iż dopuszczenie się pomocnictwa przez zaniechanie musi polegać na niedopełnieniu szczególnego obowiązku prawnego (art. 18 par. 3 k.k. in fine), a obowiązkiem przewodniczącego Komisji Weryfikacyjnej było sporządzenie raportu i przesłanie go prezydentowi, premierowi oraz wicepremierom.
Wskazać przy tym należy, że wydane na podstawie art. 70 c ust. 4 cyt. ustawy, postanowienie prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 16 lutego 2007 r. o podaniu "Raportu..." do publicznej wiadomości było równoznaczne ze zniesieniem klauzuli tajności w rozumieniu art. 21 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 22 stycznia 1999 r. o ochronie informacji niejawnych. W związku z powyższym przepis ten niewątpliwie stanowi lex specialis w stosunku do ustawy o ochronie informacji niejawnych.
UWAGA: komunikaty publikowane są w serwisie PAP bez wprowadzania przez PAP SA jakichkolwiek zmian w ich treści, w formie dostarczonej przez nadawcę. Nadawca komunikatu ponosi wyłączną i pełną odpowiedzialność za jego treść.(PAP)
kom/ aja/