Czy płaca minimalna również dla obcokrajowców z UE?

W rzeźni Tönnies w Weißenfels, w Saksonii Anhalckiej, ubija się, rozbiera i paczkuje mięso 16 tysięcy świń dziennie.

- Mimo że wskaźnik bezrobocia w tym regionie znajduje się znacznie powyżej średniej krajowej, Tönnies nie może sobie wyobrazić funkcjonowania rzeźni bez pracowników z innych krajów Unii Europejskiej – mówi kierownik firmy Stefan Caspar. Twierdzi, że „dosłownie marzy o pracowniczkach i pracownikach z Polski, Węgier i Rumunii”.

Obróbką poubojową mięsa świń zajmuje się w Weißenfels rumuńska firma Ninbog. - Jej pracownicy rzeczywiście od pierwszego dnia świetnie pracują – chwali ich Caspar – jest to wysoko wykwalifikowany personel.

Sześćdziesiąt procent spośród 2000 pracowników firmy Tönnies nie zawiera umowy o pracę bezpośrednio z tą rzeźnią.

Pracowników udostępniają sub firmy z Europy Wschodniej. Te zawierają z nią umowy o dzieło i przyjeżdżają z własnymi rzeźnikami i rozbieraczami mięsa. Kierownik zakładu kontroluje tylko produkt końcowy.

O wszystko inne troszczy się firma zawierająca umowy: o nadzór w trakcie pracy, o ustalanie norm, o płace i czas pracy. Dlatego kierownik zakładu nie może powiedzieć, ile pracownicy z Polski, Węgier, czy Rumunii zarabiają u Tönniesa.

Mario Predescu pochodzi z Rumunii. Ma 27 lat i od siedmiu lat pracuje w rzeźni Tönnies. Jednak na liście płac widnieje rumuńska firma Ninbog. - Tu w Niemczech dobra praca, dobra płaca, wszystko dobrze – mówi łamaną niemczyzną.

Wszystko dobrze? Może w porównaniu z Rumunią, gdzie zarabiał miesięcznie 250 euro.

- Pracownicy z Europy Wschodniej zarabiają często trzy do pięciu euro za godzinę - krytykują związki branżowe Nahrung Genuss Gaststaetten (NGG).

Rumuńska firma Ninbog nie udzieliła na ten temat żadnej informacji. Brygadzista Predescu też nie ma nic do powiedzenia. Pracownice i pracownicy, którzy wchodzą na teren rzeźni Tönnies zdają się w ogóle nie rozumieć o co pytającemu chodzi i machają ręką na odczepnego.

Od lipca tego roku wszyscy pracownicy rzeźni i zakładów przetwórczych mają zarabiać 7,75 euro za godzinę. Tak napisano w umowie regulującej kwestie płacy minimalnej.

- Ta umowa niekoniecznie odnosi się do wszystkich osób, pracujących w niemieckich rzeźniach – mówi Bettina Wagner, specjalistka od socjologii pracy.

Płaca minimalna byłaby wiążąca dla zagranicznej siły roboczej, gdyby branża mięsna została włączona do niemieckiej ustawy o pracownikach delegowanych. Niemieckie agencje prasowe donoszą, że rząd federalny zamierza się zająć tą sprawą w przyszłym tygodniu. Do tego czasu obywateli Unii, którzy pracują w niemieckim przemyśle mięsnym, obowiązują nadal przepisy ich kraju pochodzenia.

- Jest to sytuacja, która dyskryminuje i promuje nadużycia - uważa Bettina Wagner.

Wagner pracuje w związkowym biurze doradczym w Berlinie. – Jest to jedyna placówka doradcza dla zagranicznch pracowników, zatrudnionych na podstawie umowy o dzieło we wschodniej części Niemiec.

Oszustwa i dumping płacowy są w biurze Wagner ciągle powracającym tematem. - Zwłaszcza w branży, w której się mało zarabia i która nie ma uznania społecznego, pracę w coraz większej mierze wykonują obywatele z Europy Wschodniej – wyjaśnia Wagner.

- W branży mięsnej spotykamy się też z jeszcze innym problemem. Zagraniczne sub firmy muszą co prawda udowodnić, że ich pracownicy są ubezpieczeni, ale przy nierzadkich w branży mięsnej zranieniach okazuje się, że wielu poszkodowanych wcale nie jest ubezpieczonych i musi płacić za leczenie. – Często spotykamy się ze sfałszowanymi formularzami – mówi Wagner. Dlatego pochodzący z Europy Wschodniej chorzy pracownicy, po prostu znikają. – Pakuje się ich do samochodu i zawozi do kraju – dodaje Wagner.

Również zakwaterowanie tych ludzi pozostawia wiele do życzenia. Często muszą oni płacić swemu pracodawcy wysokie czynsze za nędzne zakwaterowanie. – Miałam do czynienia z przypadkiem, gdy w jednym pokoju zakwaterowano sześć osób i każda musiała płacić pracodawcy po 260 euro. Kelnerka z pobliskiej knajpy opowiada, że w mieszkaniu dwupokojowym kwateruje się po dziesięć osób.

„Za taką samą pracę takie samo wynagrodzenie” – kierownik firmy Stefan Caspar jest tego samego zdania.

Niestety ciągle jeszcze w jego rzeźni stała załoga zarabia o wiele więcej niż ich wschodnioeuropejscy koledzy.

DW / Iwona D. Metzner
red. odp.: Barbara Cöllen

Szukasz pracy za granicą? Kliknij i sprawdź najnowsze ogłoszenia!