06.03. Warszawa - MF informuje:
W nawiązaniu do artykułów pt. "Pracujesz dla ministra, nie płacisz podatku", "MF nie pobiera PIT od lokali urzędników" oraz "Moralność Kalego w MF", opublikowanych w Dzienniku Gazecie Prawnej 5 marca br., Ministerstwo Finansów zauważa, że odniesiono się wyłącznie do wybranych fragmentów korespondencji Ministerstwa Finansów z Przewodniczącym Rady Sekcji Krajowej Pracowników Skarbowych NSZZ Solidarność, bez uwzględnienia pełnego kontekstu sprawy.
Przypisywanie Ministerstwu Finansów twierdzeń, które nie zostały użyte oraz pomijanie kluczowych dla sprawy zagadnień sprawiło, że wyżej wymienione artykuły przedstawiają nieprawdziwe i pozbawione rzetelności informacje, które nie zostały zweryfikowane w Ministerstwie Finansów, a sposób ich przedstawienia jest stronniczy - prezentując urząd w jednoznacznie negatywnym świetle.
Nieprawdą jest, że "pracownik Ministerstwa Finansów, jeśli mieszka w innym mieście niż stolica, może liczyć na służbowe lokum. Za darmo. Wartość tego nieodpłatnego świadczenia nie powiększa jego przychodów do opodatkowania." Wbrew twierdzeniom autorki tekstu, mieszkania służbowe Ministerstwa Finansów nie są udostępniane pracownikom nieodpłatnie. W urzędzie stosowane są zasady dotyczące przydzielania i korzystania z mieszkań służbowych wynikające z przepisów powszechnie obowiązującego prawa, a w szczególności z ustawy z dnia 31 lipca 1981 r. o wynagrodzeniu osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe (Dz. U. z 2011 r. Nr 79, poz. 430, z późn. zm.) i rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 12 marca 2002 r. w sprawie warunków i trybu obejmowania oraz zwalniania lokali przez osoby zajmujące kierownicze stanowiska państwowe (Dz. U. Nr 31, poz. 277).
Wskazane przepisy przewidują obowiązek zapewnienia osobom zajmującym kierownicze stanowiska państwowe lokali służących do zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych, na czas zajmowania stanowiska, jeżeli osoby te i ich małżonkowie nie dysponują innym lokalem w miejscowości, w której objęły one stanowiska. Z tego właśnie powodu mieszkania służbowe pozostają w dyspozycji urzędu.
Niezależnie od powyższego urząd, jako jednostkę budżetową, obowiązują również w zakresie realizacji bieżących działań zasady określone przepisami ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1240, z późn. zm.), w tym generalna zasada dokonywania wydatków w sposób celowy i oszczędny, z zachowaniem m.in. optymalnego doboru metod i środków służących osiągnięciu założonych celów.
Dopiero w przypadku braku zapotrzebowania na mieszkania służbowe ze strony uprawnionych osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe, w celu nieobciążania budżetu kosztami ich utrzymania, mieszkania te przydzielane są innym pracownikom urzędu, z zastrzeżeniem konieczności niezwłocznego opuszczenia lokalu służbowego w sytuacji, gdy nastąpi potrzeba zakwaterowania osoby uprawnionej. Przyjęte rozwiązanie wyklucza nieracjonalne wydatkowanie środków publicznych w związku z koniecznością utrzymywania niezamieszkałych lokali służbowych.
Zaznaczyć należy, że wszystkie osoby korzystające z mieszkania służbowego ponoszą wszelkie koszty związane z ich użytkowaniem, wskutek czego na podstawie obciążeń dokonywanych przez Ministerstwo Finansów opłacają nie tylko rachunki związane z dostawami tzw. mediów (woda, gaz, energia elektryczna, itp.), ale również świadczenia pieniężne rozliczane przez wspólnoty i spółdzielnie mieszkaniowe (potocznie zwane czynszem), a ponadto opłacają czynsz w rozumieniu Kodeksu cywilnego, będący wynagrodzeniem wynajmującego, który stanowi dochód budżetu państwa. Niezależnie od tego korzystający z mieszkań zobowiązani są do utrzymywania ich w stanie niepogorszonym, a co za tym idzie do pokrywania kosztów drobnych napraw i awarii.
Nieprawdziwą informację przedstawia również następujący fragment: "Urzędnicy MF nie odprowadzają PIT od darmowych mieszkań służbowych".
Pracownicy Ministerstwa Finansów korzystają bowiem z mieszkań służbowych na podstawie umów cywilnoprawnych, w których zobowiązują się do ponoszenia wskazanych wyżej opłat. Pracownicy pokrywają zatem czynsz i pozostałe opłaty, które - gdyby nie zawarta umowa - Ministerstwo Finansów zobowiązane byłoby przekazywać z własnych środków do wspólnot mieszkaniowych, spółdzielni mieszkaniowych i innych podmiotów dokonujących rozliczeń. Pracownicy nie korzystają zatem z mieszkań "za darmo".
Z nieodpłatnym świadczeniem otrzymanym od pracodawcy mięlibyśmy do czynienia w sytuacji, gdyby ww. opłaty ponosiłby za pracownika pracodawca, natomiast ze świadczeniem częściowo odpłatnym mielibyśmy do czynienia, gdyby pracodawca opłacał za pracownika część z należnych opłat. Dopiero wówczas uprawnione byłoby stwierdzenie otrzymania przez pracownika nieodpłatnych świadczeń i zachodziłaby potrzeba dokonania wyliczenia ich wartości oraz doliczenia go do przychodu ze stosunku pracy bądź stosunku służbowego - stosownie do postanowień art. 11 ust. 2a pkt 3 i art. 12 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307, z późn. zm.).
Nieprawdą jest również jakoby "pracownik, który otrzymał nieodpłatne świadczenie od szefa, musi płacić PIT. Zasada ta nie obejmuje jednak urzędników resortu finansów".
Nieprawdziwa jest także informacja, że: "Stanowisko takie można znaleźć w interpretacji indywidualnej Ministra Finansów, np. z 4 listopada 2009 r. (nr ITPB2/415-670/09/TJ)." Przytoczona interpretacja dotyczy wprawdzie kwestii zakwalifikowania świadczenia w postaci nieodpłatnego udostępnienia pracownikowi lokalu mieszkalnego do przychodów ze stosunku pracy, jednakże w tej interpretacji indywidualnej chodzi o opodatkowanie przychodów z tytułu nieodpłatnego udostępnienia mieszkania. Z interpretacji jasno wynika, że w tym konkretnym przypadku, do którego się odnosi, zawarta umowa najmu zwalniała najemcę z obowiązku płacenia czynszu, co oznacza, że w tym przypadku mamy do czynienia z nieodpłatnym użyczeniem, a nie umową najmu.
Ponadto opisując kwestie najmu lokali służbowych nie można mówić wyłącznie o cenach obowiązujących na rynku komercyjnym. Nie bez znaczenia są regulacje innych aktów prawnych, chociażby takich jak np. ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2004 Nr 261, poz.2603, z późn. zm.) oraz ustawa z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz.U. z 2004. Nr 281, poz. 2783 z późn. zm.), które obrazują zasady naliczania opłat za mieszkania znajdujące się w zasobie mieszkaniowym Skarbu Państwa.
Przy ocenie tej kwestii należy mieć również na uwadze wskazane przepisy ustawy o wynagrodzeniu osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe oraz rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie warunków i trybu obejmowania oraz zwalniania lokali przez osoby zajmujące kierownicze stanowiska państwowe, które przewidują, że:
- kierownicy państwowych jednostek organizacyjnych są dysponentami lokali na rzecz osób uprawnionych w danej jednostce organizacyjnej;
- dysponentem lokali na rzecz osób uprawnionych w państwowych jednostkach organizacyjnych niedysponujących lokalami na obszarze miasta stołecznego Warszawy jest Szef Kancelarii Prezesa Rady Ministrów;
- w przypadku braku lokali, o których mowa w § 1 ust. 2, dysponenci lokali mogą pozyskiwać lokale, w celu zapewnienia ich osobom uprawnionym, na podstawie przepisów Kodeksu cywilnego o najmie.
Taki sposób uregulowania kwestii przysługiwania lokalu mieszkalnego osobie zajmującej kierownicze stanowisko państwowe wskazuje, że znalezienie przez pracodawcę mieszkania na rynku komercyjnym lub po cenach komercyjnych może mieć miejsce wyłącznie wówczas, gdy w wyżej wymienionych zasobach brak jest mieszkań służbowych. Takie przedstawienie przez red. Matyszewską zapisów ustawy wypacza zasadność tworzenia przedmiotowej regulacji i istnienia zasobów mieszkań służbowych.
Odnosząc się jeszcze do innych kwestii poruszonych w artykule nieprawdą jest, że Ministerstwo Finansów stoi na stanowisku, jak stwierdza red. Ewa Matyszewska, że przychodem jest samo zaproszenie do udziału w imprezie integracyjnej. Nieodpłatne świadczenie występuje tylko w przypadku, gdy pracownik weźmie udział w takiej imprezie nie ponosząc z tego tytułu kosztów. W związku z powyższym informacja jakoby "pracownik już w momencie przyznania prawa do skorzystania ze świadczenia np. po otrzymaniu zaproszenia na firmową imprezę, uzyskuje przychód, od którego musi zapłacić haracz dla fiskusa. Nieważne, czy na imprezie się pojawi, czy nie - podatek zapłacić trzeba." jest informacją nieprawdziwą.
W związku z powyższym na podstawie ustawy - Prawo prasowe do Redaktora Naczelnego Dziennika Gazety Prawnej zostało przesłane sprostowanie nieprawdziwych informacji zawartych w wyżej wspomnianych artykułach.
UWAGA: komunikaty publikowane są w serwisie PAP bez wprowadzania przez PAP SA jakichkolwiek zmian w ich treści, w formie dostarczonej przez nadawcę. Nadawca komunikatu ponosi wyłączną i pełną odpowiedzialność za jego treść. (PAP)
kom/ wni/