Nie daj się wpuścić w maliny. Oto sześć krajów i ich nietypowe standardy rekrutacyjne

Jakie standardy rekrutacyjne obowiązują w Niemczech, Francji, Wielkiej Brytanii, Norwegii, Szwajcarii i w Austrii? O czym warto wiedzieć, żeby nie wyłożyć się na rozmowie kwalifikacyjnej?

Każde państwo ma własne wymogi dotyczące procesu rekrutacyjnego. Należy mieć tego świadomość, by zwiększyć swoje szansę na zdobycie zatrudnienia i uniknąć nieprzyjemnych sytuacji.

Zatem co może nas zaskoczyć?

Szansę na zatrudnienie w tym kraju może przekreślić skłonność do alkoholu i papierosów. Pracodawcy potrafią sprawdzać kandydatów pod kątem uzależnień - przestrzega Marcin Kotus z serwisu Feender.com., który opracował poradnik "Jak wygląda rekrutacja w Europie".

- Dlatego trzeba pamiętać, aby za każdym razem odmówić, gdy ktoś na rozmowie kwalifikacyjnej zaproponuje papierosa lub drinka. Taka propozycja będzie prawdopodobnie testem - dodaje.

Testem nie będzie za to pytanie o ciążę czy stan zdrowia kandydata - to standardowe pytania, które padają podczas rozmów o pracę w Austrii. O czym jeszcze trzeba pamiętać?

- Starając się o pracę w Austrii, trzeba uzbroić się w cierpliwość, bo proces rekrutacyjny może trwać nawet kilka miesięcy - wyjaśnia Kotus.

- W większości państw kandydaturę na dane stanowisko zgłasza się w formie elektronicznej, np. mailem czy przez formularz online. We Francji wciąż można spotkać się z wymogiem przesłania dokumentów w formie papierowej, a nawet napisanych odręcznie - mówi Kotus.

Dlaczego? Niektórzy pracodawcy dokonują analizy grafologicznej kandydatów.

- Francję od Polski różni też to, że informacje o wyniku rekrutacji często są wysyłane tradycyjną pocztą - dodaje Kotus. Zwyczajem we Francji jest również to, że rekruter na koniec rozmowy kwalifikacyjnej podaje informacje o kolejnym etapie rekrutacji, terminy dalszych spotkań itd.

- Jeżeli nasza rozmowa dobiegnie końca i nie dostaniemy tych informacji, to znaczy, że rekrutujący dał nam do zrozumienia, że dla nas to już koniec tej rekrutacji - wyjaśnia ekspert z Feender.com.

Francuskie prawo zabrania rekruterom weryfikować prawdziwość zawartych w dokumentach aplikacyjnych informacji. Muszą oni wierzyć kandydatom na słowo.

Zaskoczeniem dla polskich pracowników może być także to, że we Francji kandydat powinien odpowiadać na pytania wychodzące poza sferę zawodową - w większości państw sytuacja rodzinna, orientacja seksualna, poglądy polityczne oraz wyznanie to tematy, które podczas rozmów kwalifikacyjnych należą do tematów tabu.

We Francji nie musimy odpowiadać tylko na pytania dotyczące dzieci - kandydat nie ma obowiązku mówić, czy ma dzieci, ile, ani w jakim wieku.

- Tutaj z kolei nie można robić notatek, o ile nie zostanie to powiedziane wprost. Nie można też zadawać pytań, dopóki rekrutujący nie powie, że przyszedł na to czas - mówi Kotus.

To kraj o bardzo ścisłych, a momentami dziwnych regulacjach. W Szwajcarii funkcjonuje przyzwolenie na wyższy poziom kontroli nad pracownikami, co oznacza, że tak naprawdę kandydaci - jeśli myślą poważnie o pracy - powinni odpowiadać na wszystkie zadawane pytania.

Kobiety nie powinno zatem dziwić pytanie o planowanie ciąży. I jeszcze jedno - szwajcarscy rekruterzy są wyczuleni na punkcie masowo powielanych treści CV i listów motywacyjnych. Dlatego jeśli przyjdzie nam je pisać - zachowajmy oryginalność.

Prawdopodobieństwo, że tak się stanie, wydaje się jednak małe, ponieważ w Szwajcarii przeważają formularze rekrutacyjne.

- Powszechną praktyką w tym kraju jest telefon do działu HR z pytaniem o to, jakie informacje szczególnie interesują pracodawcę - mówi Kotus. - Przy okazji takiego telefonu warto zapytać o dress code. Norwegowie noszą się dość swobodnie, więc momentami lepiej się nie wygłupiać i nie przychodzić na spotkanie w garniturze czy garsonce - dodaje.

Starając się o pracę w Norwegii, nie musimy się bać poruszania niewygodnych dla nas tematów - zabronione tu są pytania o poglądy polityczne, religijne, przynależność do związków zawodowych, dzieci, planowanie rodziny czy orientację seksualną.

Jeśli kandydatowi uda się zdobyć pracę, informacja o tym zostanie do niego wysłana tradycyjną pocztą.

Znane w Wielkiej Brytanii powiedzenie, że dżentelmeni nie rozmawiają o pieniądzach, odnosi się m.in. do rozmowy kwalifikacyjnej. W tym kraju wynagrodzenie jest prawie zawsze podawane w ogłoszeniu i nie podlega negocjacji, a wszelkie próby podejmowania tego tematu dyskwalifikują kandydata.

Wybierając się na rozmowę kwalifikacyjną w Wielkiej Brytanii, nie zapomnijmy również wziąć ze sobą dowodu tożsamości lub paszportu, ponieważ w Anglii prawo nakłada na prowadzącego rekrutację obowiązek sprawdzenia tożsamości kandydata,

Zanim jednak dotrzemy na rozmowę, musimy wysłać aplikację - najczęściej uzupełniając dane w gotowym formularzu rekrutacyjnym. Tutaj jednak uwaga - Brytyjczycy są szczególnie wyczuleni na punkcie limitu znaków i słów. Ich przekroczenie w formularzu może przekreślić nasze szanse w rekrutacji.

- Trzeba absolutnie pamiętać, że powszechne u nas krytykowanie różnych rzeczy jest źle tolerowane w Niemczech. Nawet jeżeli zostaniemy w rozmowie poproszeni o skrytykowanie czegoś, trzeba rozważyć odmowę odpowiedzi. To może być test, czy ulegniemy chęci krytykowania - mówi Kotus.

Niemcy są znani ze skrupulatności. Gdy staramy się o dane stanowisko, konieczne jest dostarczenie zestawu dokumentów składającego się z CV, listu motywacyjnego, zdjęcia oraz listów polecających.

Kiedy już zostaniemy zaproszeni na rozmowę, musimy pamiętać, że Niemcy oceniają wszystko - pod lupę zostaną zatem wzięte nie tylko wiedza i umiejętności, ale też nasz wygląd: ubiór, fryzura czy biżuteria.

Jolanta Miśków, MA

Staże i praktyki: PZU, Nestlé i Siemens jako pierwsi sprawdzeni przez PSZK

Banki muszą zmienić podejście do rekrutacji i rozwoju kariery

Zobacz: Jak odnieść sukces podczas rozmowy kwalifikacyjnej w języku polskim i angielskim