Osoba z ADHD pracuje mniej

W Polsce problem jest bagatelizowany. O ADHD u pracowników w ogóle się nie mówi. Tomasz dowiedział się, że ma ADHD całkiem niedawno. W szkole uchodził za niegrzecznego ucznia. Nie mógł usiedzieć na lekcjach. Wszędzie było go pełno. Dziś ma 41 lat, o tym że jego nadpobudliwość to choroba dowiedział się, gdy lekarz rodzinny wysłał go do psychologa.

- W dzieciństwie wszyscy skarżyli się. Prawdziwe problemy pojawiły się dopiero w pracy. Gdy pracowałem jako przedstawiciel handlowy, nadpobudliwość nawet była atutem. Nigdy nie stałem w miejscu, robiłem kilka rzeczy jednocześnie. Zawsze byłem uśmiechnięty, energiczny, to się podobało. Dostałem awans i zostałem dyrektorem. Musiałem zajmować się przede wszystkim dokumentacją. Brałem udział w konferencjach i krew mnie zalewała. Gdy tylko siedziałem przed komputerem dłużej niż godzinę, myślałem że nie wytrzymam. Drżały mi ręce i nogi, pojawiła się potliwość, czułem że zaraz mnie rozsadzi. Do tego byłem nieprzyjemny dla współpracowników. Reagowałem gwałtownie, zdarzyło mi się na nich nakrzyczeć, gdy coś nie szło po mojej myśli. Stwierdziłem, że to nerwica i wybrałem się do lekarza, ten zaś skierował mnie do psychologa zajmującego się ADHD. Śmiałem się, że to niepoważne, przecież nie jestem dzieckiem. Okazało się, że terapia i leki uspokajające mogą pomóc – mówi Tomasz, jest szefem jednej z firm ubezpieczeniowych.
Podobny problem ma Ania, która pracuje jako architekt. Twierdzi, że nie jest w stanie "przytrzymać" dłużej jednej myśli. Najlepiej czuje się w terenie.
- Gdy robię pomiary albo jestem na budowie czuje się jak ryba w wodzie. Gorzej, gdy zasiadam przed komputerem. Już w szkole stwierdzono u mnie ADHD, na szczęście miałem mądrego wychowawcę. Systematyczne ćwiczenia i wysiłek fizyczny pomogły mi. Biegam właściwie codziennie rano i wieczorem. Mam dużo energii, ale nie jestem w stanie się skupić, boję się że pochopnie podejmę jakąś decyzję. Obawiam się, że zrobię coś pod wpływem impulsu, a potem będę tego żałować - wyjaśnia Ania, pracuje w biurze projektowym

Problem zbadała Światowa Organizacja Zdrowia. Okazuje się, że dorosłe osoby cierpiące na ADHD pracują o 22 dni mniej w ciągu roku niż ludzie zdrowi. Naukowcy wykryli ADHD u 3,5% pracowników spośród 7 tys., których przebadali.

Oblicza się, że dwie trzecie osób, które cierpiały na ADHD w dzieciństwie, wciąż mają takie objawy w życiu dorosłym. W badaniach zespołu naukowców działającego w ramach Światowej Organizacji Zdrowia wzięli udział pracownicy w wieku 18-44 lat. Badano m.in. ich wydajność w ciągu miesiąca. Okazało się, że pracownicy z ADHD brali średnio osiem dni urlopu na żądanie w roku z powodu choroby. W ciągu 21 dni pracowali mniej niż powinni, a podczas 13 dni ich praca miała niższą jakość.

Wśród badanych, ADHD częściej pojawiało się u mężczyzn i pracowników w krajach rozwiniętych niż w krajach rozwijających się.

Psychologowie radzą, by nie bagatelizować ADHD.
- Istnieje takie przekonanie, że z powodu ADHD cierpią dzieci. Gdy te dzieci dorastają, problem jednak nie znika. Dorośli zaczynają borykać się z innymi kłopotami, w tym również fizycznymi. Pojawiają się kłopoty z krążeniem, migreny, nawet trudności trawienne, czy nawet chroniczny stres. O kłopotach psychicznych już nie wspominam. Chory ma trudności ze snem, czasem nie może dogadać się z otoczeniem. Terapia pomaga, ważne też by dostosować tryb pracy do chorego. Osoba z ADHD będzie się męczyć siedząc osiem godzin w biurze, ale poradzi sobie, gdy trzeba być w ruchu, coś załatwiać albo jako pracownik fizyczny - wyjaśnia Weronika Bielas, psycholog, zajmuje się ADHD.

Krzysztof Winnicki