Sąsiedzi ubojni grozy: Widzieliśmy padlinę, krew i resztki

– Od około 1994–1995 roku, kiedy Piotr M. chciał rozpoczynać działalność z ubojnią, zbieram podpisy mieszkańców – mówi pan S., jeden z sąsiadów. – Zgodzili się wtedy na nią. Piotr M. zapewniał, że nie będzie fetoru, że będzie czysto. Zgodzili się na to, by w ciągu doby bite było 10 sztuk bydła. I od tego zaczynał, ale z czasem tych bić było więcej i więcej, ile się dało.

W 2006 roku sąsiedzi Piotra M. złożyli skargę na fetor i na to, że wylewa krew z ubitych zwierząt do rzeki. Właściciel twierdził wtedy, że to przypadek i pokazywał firmę, w której było czysto. Na jakiś czas ubojnia wstrzymała działalność. Piotr M. uzyskał zgodę na jej rozbudowę i rozszerzenie działalności – mógł już bić więcej bydła na dobę (teraz dwa razy tyle – 20 sztuk).

– Bicie trwało praktycznie dzień i noc. Fetor, hałas agregatów – z tym trzeba było żyć. Skargi do sanepidu, burmistrza, powiatowego lekarza weterynarii nic nie dawały. Wszystko zawsze było zgodnie z normami, a my słyszeliśmy, że mamy zbyt wrażliwe żołądki na zapachy. Przy zakładzie stały pojemniki z flakami, resztkami poubojowymi. Wszystko to stało w cieniu, śmierdziało – mówi S.

– We wsi wszyscy wiedzieli, że Piotr M. ubija zwierzęta, także te chore i padłe – mówi inny sąsiad. – Robił za takiego hycla. Kupował taką zwierzynę za 100 zł, a z ubitej miał 400–500 kg mięsa. Mięso było badane, ale nawet jeśli przystawiona była na nim pieczątka do utylizacji, taką skórę z pieczątką ścinali i dorzucali do mięsa zdrowego, a resztki z krwią wyrzucali w pole. Obrót był duży.

Przeczytaj także:
Gdzie trafiało trefne mięso?