Możesz szukać pracy w całej Unii i nie stracić zasiłku
Już po czterech tygodniach od daty zarejestrowania się w polskim urzędzie pracy uzyskasz status bezrobotnego uznawany w całej Unii Europejskiej. Jeśli w Polsce uzyskasz prawo do zasiłku, będzie ci się on należał także podczas poszukiwania pracy w krajach Wspólnoty.
Jeśli chcesz wyjechać na poszukiwania zatrudnienia za granicę, musisz o tym poinformować polski urząd pracy i wypełnić formularze (z serii E-300). Za granicą zgłaszasz się w tamtejszym urzędzie pracy i zaczynasz szukać – masz na to trzy miesiące. W tym czasie będziesz nadal dostawać zasiłek dla bezrobotnych przyznany w Polsce, ale wypłacany w walucie kraju, w którym przebywasz. Gdy nie znajdziesz posady, a nie chcesz stracić świadczenia, musisz wrócić do kraju przed upływem tego terminu. Tu dalej będziesz dostawał zasiłek – do wyczerpania okresu, na jaki został ci przyznany. Prawo do ponownego wyjazdu będziesz miał dopiero po przepracowaniu w kraju 12 miesięcy. Jeśli podejmiesz legalną pracę w jednym z krajów UE i ją stracisz, możesz ubiegać się tam o zasiłek dla bezrobotnych. Zasady są podobne jak w Polsce. Rejestrujesz się w tamtejszym urzędzie pracy i przez 4 tygodnie czekasz na propozycje. Jeżeli pracy dla ciebie nie ma, dostajesz zasiłek. Możesz go pobierać i dalej szukać lub wyjechać np. do Polski lub
innego kraju UE i tam pobierać pieniądze.
PAMIĘTAJ Miesiące i dni pracy we wszystkich państwach UE I EOG oraz w krajach, z którymi Unia ma umowy o swobodnym przepływie siły roboczej, się sumują. Jeśli np. we Włoszech przepracowałeś 6 miesięcy, straciłeś pracę, wróciłeś do kraju i tutaj znalazłeś zatrudnienie tylko na 7 miesięcy, masz prawo do zasiłku dla bezrobotnych, bo łącznie przepracowałeś 13 miesięcy na wymaganych 12.
Co kraj, to inne przepisy
Wysokość zasiłku w krajach unijnych jest zróżnicowana i zależy od wielu czynników: wieku bezrobotnego, tego, czy dostawał zasiłek i przez jaki czas, ile osób ma na utrzymaniu, jak długo pracował i czy opłacał składki. Każdy kraj bierze pod uwagę inny staż pracy. Wysokość zasiłku w niektórych państwach może zależeć np. od wysokości ostatnich zarobków lub od liczby członków rodziny. Jeśli w danym państwie wysokość zasiłku zależy od zarobków, to obowiązują dwie zasady wyliczania jego wysokości:
- gdy pracowałeś dłużej niż cztery tygodnie, otrzymasz zasiłek w wysokości ostatniego wynagrodzenia, 2.jeśli krócej – w wysokości zwyczajowej pensji na tym stanowisku, w miejscu, gdzie mieszkasz na stałe lub średniego wynagrodzenia dla tego rodzaju zatrudnienia. To, kiedy i ile będziesz dostawał pieniędzy, zależy zatem od przepisów obowiązujących w kraju, w którym ubiegasz się o zasiłek.
Na przykład:
- Belgia Wymagany staż – min. 312 dni w ciągu ostatnich 18 miesięcy. Wysokość zasiłku – wyliczana na podstawie dotychczasowych zarobków i liczby osób na utrzymaniu.
- Francja Wymagany staż – min. 182 dni w ciągu ostatnich 22 miesięcy. Wysokość zasiłku – 75 proc. dotychczasowego wynagrodzenia, nie więcej niż czterokrotność minimalnej płacy.
- Holandia Wymagany staż – 26 tygodni w ciągu ostatnich 4 lat. Wysokość zasiłku – zależy od osiąganego wcześniej dochodu.
- Niemcy Wymagany staż – 12 miesięcy w ciągu ostatnich 3 lat. Wysokość zasiłku – wyliczana na podstawie dochodów z ostatnich 52 tygodni.
- Wielka Brytania Wymagany staż – brak. Wysokość zasiłku – stała (podobnie jak w Polsce).
Niezbędne formularze
Wyjeżdżając za granicę, musisz mieć ze sobą formularze, które przedstawisz w tamtejszym urzędzie pracy. Jeśli ich nie weźmiesz, urząd, do którego się zgłosisz za granicą, musi wystąpić o nie do wojewódzkiego urzędu pracy – a to, niestety, trwa. Lepiej zaopatrzyć się w nie przed wyjazdem:
- Formularz E-301 – zaświadczenie o okresach zaliczanych przy przyznawaniu zasiłku.
- Formularz E-302 – zaświadczenie o członkach rodziny, których w krajach unijnych uwzględnia się przy wyliczaniu świadczenia (ważne jest przez 12 miesięcy od dnia wystawienia).
- Formularz E-303 – dotyczy zachowania prawa do zasiłku i jego transferu do kraju, w którym szukasz pracy.
Zarabianie w sezonie
Jako bezrobotny możesz podjąć pracę sezonową za granicą. Maksymalny okres takiego zatrudnienia nie może przekraczać 8 miesięcy. Wyjątkiem jest Norwegia – 6 miesięcy i Niemcy – 4 miesiące. Gdy stracisz pracę przed tym terminem, będziesz traktowany jako bezrobotny i możesz korzystać z przepisów obowiązujących w danym kraju. Aby urząd jednak potraktował cię jako pracownika sezonowego, a nie zmieniającego pracę, musisz udowodnić, że w takim charakterze pracowałeś. Świadczyć o tym może umowa (np. na zbiór truskawek przez dwa miesiące).
(EK)
Słowo Polskie Gazeta Wrocławska