Roboty publiczne receptą na kryzys?

Popularność robót publicznych jako narzędzia polityki zatrudnienia wzrosła dzięki F.D. Rooseveltowi. W latach trzydziestych XX wieku stały się one filarem realizowanej przez niego polityki Nowego Ładu - recepty na Wielki Kryzys. Przykład z poprzednika wziął najnowszy prezydent USA - Barack Obama. W przygotowanym przez jego administrację gospodarczym planie ratunkowym, inwestycje w drogi, mosty i budynki użyteczności publicznej stanowią pozycję wartą 136 mld USD. Pieniądze wpompowane w roboty publiczne mają wygenerować łącznie 2,5 mln nowych miejsc pracy.

W okresie ostatnich dziesięciu lat do robót publicznych uciekano się w Polsce z różną intensywnością. Największa liczba bezrobotnych była nimi objęta w 2003 roku, kiedy to stopa bezrobocia w naszym kraju osiągała rekordowe, dwucyfrowe wartości. W 2008 roku w pracach publicznych uczestniczyło ponad 44,5 tys. pozostających bez pracy, czyli 3,6% wszystkich bezrobotnych. Być może zatrudnienie przy robotach publicznych zwiększy się wraz z realizacją Planu Stabilności i Rozwoju, rządowej odpowiedzi na spowolnienie gospodarcze. Według wstępnych szacunków, pełna realizacja projektu zamknie się w kwocie 91 mld PLN. Istotną część projektu stanowią inwestycje publiczne w zakresie infrastrukturalnym, telekomunikacyjnym, innowacyjnym, budowlanym, środowiskowym i energetycznym.

Większość prac publicznych organizowanych jest w Polsce okresie marzec-maj. Kolejny wzrost przypada na pierwsze miesiące jesieni – wrzesień i październik. Trend ten wynika z charakteru robót publicznych organizowanych w naszym kraju. Większość z nich to drobne prace porządkowe i remontowo-konserwacyjne takie jak: sprzątanie ścieżek rowerowych, terenów wokół rzek, ośrodków wypoczynkowych i dróg, konserwacja urządzeń melioracyjnych oraz roboty drogowe. W 2008 roku najwięcej uczestników robót publicznych zarejestrowano w województwach: kujawsko-pomorskim, mazowieckim oraz zachodniopomorskim.