Zrobili karierę mimo niepełnosprawności
Mogłoby się wydawać, że ich pozycja na rynku pracy jest stracona
(fot. PAP) Mogłoby się wydawać, że ich pozycja na rynku pracy jest stracona. Nie mają rąk albo nóg, są bardzo niscy lub ociemniali. A jednak, na przekór trudnościom, odnieśli wielkie zawodowe sukcesy. Ich historie to historie zwycięzców. Zwłaszcza w czasach, gdy nie brakuje pełnosprawnych ludzi, którzy brak jakichkolwiek osiągnięć w swoim życiu, tłumaczą niesprawiedliwością systemu, który nie daje im szansy "rozwinąć skrzydeł". Za to ci, którzy rzeczywiście mieliby prawo usiąść i narzekać na niesprawiedliwość losu, zamiast tego wzięli się do pracy i zrobili wielkie kariery.
Aimee Mullins ma 37 lat. Urodziła się z hemimelią. Nie miała kości strzałkowych w obu nogach. Lekarze od razu uprzedzili rodziców, że ich córka spędzi życie przykuta do wózka. Jednak oni mieli inne plany. Gdy dziewczynka miała rok, zgodzili się na amputowanie kończyn, by ich córka mogła korzystać z protez. Aimee zaczęła chodzić gdy miała dwa lata. Od dziecka kochała też sport - biegała, grała w piłkę, jeździła na rowerze. Zawsze w towarzystwie zdrowych dzieci. Żeby z nimi konkurować nie pozwalała sobie na taryfę ulgową. Podczas studiów zaczęła uprawiać lekkoatletykę - biegała i skakała w dal. Już w czasie pierwszych zawodów dla niepełnosprawnych pobiła rekord kraju. Była na tyle dobra, że w 1996 roku wystartowała na Paraolimpiadzie w Atlancie.
*Polecamy: * Kiedy dyplom nie zostanie uznany za granicą?
Aimee na sporcie nie poprzestała. Postanowiła sprawdzić się też jako aktorka i modelka. Zagrała w pięciu filmach, jednak największe sukcesy odnosi w modelingu. W 1999 roku znalazła się na liście najpiękniejszych osób świata tygodnika "People". Rok wcześniej po raz pierwszy stanęła na wybiegu - w drewnianych rzeźbionych protezach, które publiczność uznała za ekscentryczne kozaki, prezentowała kolekcję Alexandra McQuenna. Dziś jej twarz zdobi wiele okładek, a Aimee jest ambasadorką jednej z najpopularniejszych marek kosmetycznych - L'Oreal Paris.
Jak widać brak nóg nie stanął jej na drodze do sukcesu. Sama Aimee zresztą nie uważa się za niepełnosprawną. Żartuje, że więcej protez od niej ma Pamela Anderson, a nikt się nad nią nie lituje. Podkreśla też, że brak nóg nie oznacza konieczności rezygnowania z kobiecości. Ma kilkanaście par różnej długości protez, dzięki którym może "regulować" swój wzrost. Niektóre to dzieła sztuki. Inne imitują prawdziwe, bardzo zgrabne damskie nogi, które modelka - jak każda kobieta - chętnie prezentuje, wkładając krótkie spódniczki.
Poważny niedosłuch nie zamknął drzwi do sukcesu innej wspaniałej kobiecie - Marlee Matlin, zdobywczyni Oscara dla najlepszej aktorki pierwszoplanowej w filmie "Dzieci gorszego Boga". Dziś, blisko 50 letnia gwiazda, ma koncie wiele ról filmowych i telewizyjnych. W ostatnich latach pracuje głównie na planie amerykańskich seriali. Aktorka ma swoją gwiazdę na słynnej Hollywood Walk of Fame, a pięć lat temu - mimo poważnej wady słuchu - wzięła udział w VI edycji amerykańskiej edycji "Tańca z gwiazdami". - Skoro głuchota nie przeszkodziła mi w aktorstwie, nie sądzę, żebym miała z tego powodu mieć większe problemy z tańcem, niż inni uczestnicy. Pozwolę, aby mój partner był dla mnie muzyką – powiedziała Marlee Matlin w wywiadzie dla gazety „USA Today” i dodała, że wada słuchu może się jej nawet przydać, bo nie będzie słyszała okrzyków z widowni.
Marlee Matlin to nie jedyna popularna aktorka, która aby odnieść sukces musiała walczyć nie tylko z konkurencją, ale przede wszystkim z własnymi ograniczeniami. Znany polskim widzom przede wszystkim z roli Tyriona w serialu "Gra o Tron", Peter Dinklage, ma - jak na zawód, który wybrał - nie najlepsze warunki fizyczne. W wyniku wrodzonej choroby hamującej wzrost kości - cachondroplazji, mierzy bowiem tylko 135 cm. Jednak nie ma z tego powodu kompleksów. Już jako dziecko grywał w szkolnych przedstawieniach, a po obejrzeniu adaptacji sztuki „True West” z Johnem Malkovichem i Garym Sinise’em postanowił zostać aktorem. Ukończył studia dramatyczne w Bennington College i wyprowadził się do Nowego Jorku by realizować swoje marzenie. I udowodnił że można. Dziś wybiera w rolach i pojawia się w najbardziej kultowych produkcjach. Niebawem zobaczymy go w kolejnej części "X-Menów".
Helen Adams Keller już w XIX wieku udowodniła, że osoba niepełnosprawna może wiele osiągnąć. Urodzona w Stanach Zjednoczonych w1880 roku Helen miała niespełna dwa lata, gdy w wyniku choroby straciła wzrok, słuch i częściowo zdolność mówienia. Dzięki pomocy nauczycielki i terapeutki Anny Sullivan, Helen nauczyła się alfabetu Braille’a i otworzyła sobie drogę do dalszej edukacji. W Horace Mann School for the Deaf (w Bostonie) poznała kilka języków obcych i zdobyła tytuł licencjata (bakalaureat). Mimo tak poważnej niepełnosprawności została pedagogiem, działaczką społeczną i przede wszystkim pisarką. Swoją najsłynniejszą książkę - "Historia mojego życia", wydała w 1902 roku. Na jej podstawie William Gibson napisał nagrodzoną nagrodą Pulitzera, wielokrotnie sfilmowaną sztukę - "Cudotwórczyni".
Wiadomo, że w pracy piłkarza najważniejsza jest sprawność dwóch organów - głowy i nóg. Okazuje się jednak, że nogi w tej profesji nie muszą być idealne, by ich właściciel odniósł spektakularny sukces. Manuel Francisco dos Santos, znany bardziej jako Garrincha, nazywany był piłkarzem z krzywymi nogami. Jedna z nich była krótsza o 6 cm i wykrzywiona na zewnątrz, druga - dłuższa, do środka. I choć z powodu swojej niepełnosprawności jako dziecko Garrincha był obiektem wielu kpin, jako dorosły piłkarz był kochany i szanowany jak jego kolega z drużyny Pale. Z reprezentacją Brazylii zdobył dwa razy mistrzostwo świata.
*Polecamy: * Kiedy dyplom nie zostanie uznany za granicą?
Także polscy niepełnosprawni sportowcy udowadniają, że brak ręki czy nogi nie oznacza, że droga do sukcesu jest dla nich zamknięta. Doskonałym przykładem pięknego zwycięstwa nad niepełnosprawnością jest Natalia Partyka. Mimo braku prawej ręki, Natalia jest reprezentantką kadry narodowej seniorek w tenisie stołowym i trzykrotną mistrzynią paraolimpijską w grze pojedynczej. Zarówno w Pekinie (2008 rok), jak i w Londynie (2012 rok) wzięła udział zarówno w Paraolimpiadzie jak i Igrzyskach Olimpijskich. Lista osiągnięć pięknej sportsmenki jest bardzo długa, a Natalia udowadnia, że defekt fizyczny nie przeszkadza jej rywalizować i wygrywać także z pełnosprawnymi koleżankami.
AD,MA,WP.PL