Dlaczego zostały prostytutkami? Oto 9 powodów

fot. AFP

Seks może być formą dominacji nad facetem, kierowania nim. Szczególnie dla kobiety, która w dzieciństwie była wykorzystywana seksualnie. Myśli, że w nowej roli to ona będzie górą. A wkracza w świat pełen okrucieństwa, twardych reguł gry, psychicznego i fizycznego dręczenia, a często i śmierci.

Czasami jest zupełnie odwrotnie: prostytuowanie się to konsekwencja tego, że dziewczyna została skrzywdzona w przeszłości czy była molestowana. A teraz ma poczucie, że nie zasługuje na nic i tylko przyjmuje biernie przemoc fizyczną. Pracujący w seksbiznesie mężczyźni z daleka rozpoznają ten typ ofiar – niepewnych siebie, zakompleksionych i bezbronnych psychicznie.

Szałowa komórka, odlotowy ciuch, szpilki od Prady. Trzeba to mieć, aby nie czuć się gorszą. A że pensja ekspedientki, nauczycielki, urzędniczki skromniutka, trzeba radzić sobie inaczej. Z czasem przerażenie budzi w niej myśl, że mogłaby obniżyć standard życia. Więc to, co miało być króciutkim epizodem, staje się normalnym codziennym – i conocnym – zajęciem.

Niejedna prostytutka nie myśli jednak wcale o własnych potrzebach, bo ma na utrzymaniu małe dzieci i to dla nich wybiera ten „zawód”. Albo np. słyszy od starzejących się, schorowanych rodziców: „Bez ciebie nie wyżyjemy!”. Kobieta poświęca się, bo jest jedynym źródłem utrzymania rodziny. Może nie wiadomo jak cierpieć z tego powodu, że stoi na ulicy, ale z niej nie zejdzie.

Jeśli rodzice są nieobecni lub nieczuli, wystarczy, że zjawi się ktoś, kto da choćby namiastkę bliskości. Dziewczyna do niego lgnie jak ćma do ognia. Co ważne – deficyt miłości występuje zarówno w patologicznych rodzinach z najniżej usytuowanych grup społecznych, jak i w tzw. dobrych domach, które pozornie mają wszystko, czego potrzeba do szczęścia.

Zdarza się, że dziewczyna utrzymuje faceta, którzy rzekomo ją kocha. Albo – co gorsza – zaciąga dla niego wielotysięczną pożyczkę. Potem biedak znika, a ona musi zwrócić dług. Zarobek na ulicy, przy autostradzie lub w agencji towarzyskiej jest najszybszy, więc nawet nie myśli o powrocie do normalnego życia.

Specyficzną grupą są młode kobiety, które już powinny się usamodzielnić, a dalej mieszkają z rodzicami. Nie mogą znaleźć pracy, odciąć pępowiny. Ojciec i matka zaczynają się niecierpliwić. Wybuchają konflikty. Chcąc szybko stanąć na własnych nogach, dziewczyny z determinacją przyjmują propozycję zarobku przez prostytucję.

Mąż bezrobotny, zaległe raty kredytu, elektrownia grozi wyłączeniem prądu. Sąsiedzi już nie chcą pożyczać na papierosy, piwo i chleb. I oto pojawiła się usłużna koleżanka, która oferuje pracę własnym ciałem. Co ci zależy, spróbuj. – kusi. I tak się zaczyna. Upokorzona przez biedę kobieta tłumaczy sobie, że to jedyne wyjście – albo nie ma go wcale. Wkręca się w tę pracę i każda zmiana budzi lęk.

Inaczej, gdy dziewczyna prostytucję zna tylko z gazet, książek, filmów i internetu. A inaczej, kiedy płatną miłość uprawiają jej koleżanki – ze szkoły, podwórka czy osiedla. Najlepsza rada: unikać takich miejsc i środowisk. A jeśli to niemożliwe, trzeba pokazać dziewczynie zdrowe wartości i lepsze wzorce zachowań społecznych. Tak by perspektywa łatwego zarobku na ulicy przestała być nęcąca.

Mirosław Sikorski

Na podstawie: Katarzyna Wiśniewska „Kobieta nie jest grzechem” (Znak 2007) – książka jest zbiorem rozmów z siostrą Anną Barchan, zakonnicą, która na co dzień pracuje jako streetworker i pomaga prostytutkom.