Izby skarbowe ignorują orzeczenia sądów

- Interpretacje podatkowe różnią się niejednokrotnie od linii orzeczniczej wojewódzkich sądów administracyjnych. W wielu wypadkach podatnicy, składając wniosek o wydanie interpretacji, powołują się na korzystne wyroki, które zapadły w podobnej sprawie. Często jednak otrzymują odpowiedź, że orzeczenia dotyczą indywidualnych spraw - mówi radca prawny Anna Łukaszewicz-Obierska, partner w kancelarii Wierciński, Kwieciński, Baehr.

Przykładem jest małżeństwo, które chciało skorzystać z ulgi meldunkowej, ale tylko jedno z nich było zameldowane w sprzedawanym mieszkaniu. Powołali się m.in. na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z 21 lutego 2009 r. (sygn. I SA/Bd 12/09), iż sprzedaż przez małżonków nieruchomości nabytej w latach 2007 - 2008 jest zwolniona z podatku, jeśli chociażby jedno z nich było w niej zameldowane co najmniej 12 miesięcy.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wskazał w interpretacji (nr IPPB4/415-694/09-4/MP), że ulga przysługuje tylko żonie. Zaznaczył też, że "orzeczenia sądów zapadły w indywidualnych sprawach i w świetle art. 87 konstytucji nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa". Nie mogą więc być wiążące dla organu wydającego interpretację, tak samo jak orzeczenie przeciwne do stanowiska strony.

- Uważam, że obowiązkiem organów podatkowych jest rozpatrywanie orzeczeń sądów, które nadzorują wydawanie interpretacji. Problem powstaje, gdy wyroki w danej sprawie są rozbieżne. W wielu wypadkach fiskus przeciwstawia się jednak jednolitej linii orzeczniczej lub wyrokom NSA - dodaje Łukaszewicz-Obierska.

Inny przykład to spór o opłacane przez firmy pakiety medyczne. Organy podatkowe nie biorą pod uwagę korzystnych dla pracowników wyroków mówiących, iż od pakietu nie ma podatku. Rozstrzygał to m.in. WSA w Warszawie w wyroku z 10 listopada 2009 r. (sygn. III SA/Wa 623/09).

Sąd przypomniał też, że według art. 14e § 1 ordynacji podatkowej minister finansów może z urzędu zmienić wydaną interpretację, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Trybunału Sprawiedliwości UE. Wedle WSA organ podatkowy musi tym bardziej analizować orzecznictwo w postępowaniu zmierzającym do wydania interpretacji, gdy powołuje się na nie wnioskodawca.

Okazuje się jednak, że na stanowisko fiskusa nie wpływa nawet powołanie się na prawomocne orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego (sygn. I FSK 1455/06), który stwierdził, iż sprzedaż lokalu wraz z miejscem postojowym powinna podlegać jednej stawce VAT właściwej dla lokalu mieszkalnego, czyli 7 proc. Izby skarbowe nadal twierdzą w interpretacjach, iż powinno to być 22 proc.

Odwołanie od takiej decyzji fiskusa rozpatrywał 30 października 2009 r. WSA we Wrocławiu (sygn. I SA/Wr 1184/09). Uznał, iż nieuzasadnione pominięcie orzecznictwa sądowego bądź też lakoniczne ustosunkowanie się do niego narusza wyrażoną w art. 121 § 1 ordynacji zasadę prowadzenia postępowania w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych.

Monika Pogroszewska
Rzeczpospolita