CIR: obradowała Rada Ministrów (komunikat)

29.04. Warszawa - CIR informuje:

Podczas dzisiejszych obrad rząd przyjął:

- projekt ustawy o charakterystyce energetycznej budynków,

- projekt ustawy o zmianie ustawy o spłacie niektórych niezaspokojonych należności przedsiębiorców, wynikających z realizacji udzielonych zamówień publicznych,

- projekt ustawy o zmianie ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne,

- projekt ustawy o odwróconym kredycie hipotecznym,

- projekt ustawy o zmianie ustawy o organizmach genetycznie zmodyfikowanych oraz niektórych innych ustaw,

- założenia do projektu ustawy o zmianie ustawy o świadczeniach rodzinnych oraz o zmianie niektórych innych ustaw.

Rada Ministrów podjęła uchwałę w sprawie przedłożenia Konwencji Rady Europy o zapobieganiu i zwalczaniu przemocy wobec kobiet i przemocy domowej, sporządzonej w Stambule 11 maja 2011 r., do ratyfikacji.

Rząd przyjął projekt ustawy o ratyfikacji Konwencji Rady Europy o zapobieganiu i zwalczaniu przemocy wobec kobiet i przemocy domowej, sporządzonej w Stambule 11 maja 2011 r.

Rada Ministrów podjęła uchwały:

- w sprawie przyjęcia "Programu Ratownictwa i Ochrony Ludności na lata 2014-2020",

- w sprawie ustanowienia Krajowego Programu Przeciwdziałania Przemocy w Rodzinie na lata 2014-2020.

Rada Ministrów przyjęła projekt ustawy o charakterystyce energetycznej budynków, przedłożony przez ministra infrastruktury i rozwoju.

Promocja budownictwa efektywnego energetycznie oraz stymulowanie poprawy charakterystyki energetycznej budynków jest podstawowym celem ustawy. Dokumentem zawierającym informacje o charakterystyce energetycznej budynku lub jego części przeznaczonej do odrębnego użytkowania (mieszkanie, piętro, lokal użytkowy) jest świadectwo charakterystyki energetycznej.

W projekcie ustawy zaproponowano rozwiązania, które zapewnią wdrożenie postanowień dyrektywy 2010/31/UE w sprawie charakterystyki energetycznej budynków oraz kontroli systemów ogrzewania i systemów klimatyzacji w budynkach. Mają one przyczynić się do poprawy efektywności energetycznej budynków przez rozszerzenie i udoskonalenie systemu certyfikacji energetycznej budynków oraz kontroli systemów ogrzewania i systemów klimatyzacji. Efektem proponowanych regulacji ma być upowszechnienie informacji o jakości energetycznej budynków i ich części, o potencjalnych kosztach użytkowania, a także wytycznych dotyczących poprawy efektywności energetycznej. Właściciele i użytkownicy budynków zyskają wiedzę ułatwiającą im przeprowadzenie modernizacji w budynkach.

Zgodnie z projektem ustawy, sporządzenie świadectwa charakterystyki energetycznej zlecają: właściciel lub zarządca budynku (w przypadku sprzedaży lub najmu); osoba, której przysługuje spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu (w przypadku zbycia tego prawa); najemca (jeśli nie otrzyma takiego świadectwa lub jego kopii). Wprowadzono obowiązek sporządzania świadectw charakterystyki energetycznej dla istniejących budynków o powierzchni użytkowej przekraczającej 500 m2 (od 9 lipca 2015 r. - 250 m2), zajmowanych przez: prokuraturę, wymiar sprawiedliwości i administrację publiczną, w których obsługiwani są interesanci. W obiektach tych świadectwo charakterystyki energetycznej ma być umieszczane w widocznym miejscu, co powinno zwrócić uwagę na tematykę efektywności energetycznej i wzorcowe jej przestrzeganie przez administrację publiczną.

Wprowadzono też obowiązek umieszczenia kopii świadectwa charakterystyki energetycznej w widocznym miejscu w budynkach o powierzchni użytkowej przekraczającej 500 m kw., w których są świadczone usługi dla ludności, i dla których wykonano takie świadectwa. Chodzi m.in. o dworce, lotniska, muzea, hale wystawiennicze i centra handlowe.

Przepisy odnoszące się do obowiązku wykonania świadectw nie będą dotyczyć budynków podlegających m.in.: ochronie na podstawie przepisów o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami; używanych jako miejsca kultu i do działalności religijnej; mieszkalnych, przeznaczonych do użytkowania nie dłużej niż 4 miesiące w roku; wolnostojących o powierzchni użytkowej poniżej 50 m2. W tej grupie znajdą się także budynki rolnicze, niemieszkalne o jednostkowym zapotrzebowaniu na nieodnawialną energię pierwotną nie wyższym niż 50 kW/(m2.rok) oraz budynki przemysłowe, gospodarcze nieposiadające instalacji grzewczej, wodociągowej ciepłej wody i klimatyzacji.

Świadectwo charakterystyki energetycznej ma być sporządzane z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego, w którym prowadzony będzie centralny rejestr charakterystyki energetycznej budynków.

Zaproponowano przepisy, które upraszczają opracowanie świadectw charakterystyki energetycznej, w tym m.in. możliwość sporządzania ww. świadectwa części budynku (na podstawie świadectwa innej części budynku) oraz świadectwa budynku jednorodzinnego (na podstawie innego budynku) - pod warunkiem, że będą one podobne pod względem parametrów konstrukcyjnych i instalacyjnych. Przepisy te umożliwią sporządzanie tzw. wzorcowych świadectw charakterystyki energetycznej dla lokali, które, poza podobieństwem konstrukcyjno-instalacyjnym, mają jednakową powierzchnię użytkową i są podobnie usytuowane w budynku. Oznacza to, że w przypadku sprzedaży lub najmu, świadectwo charakterystyki energetycznej sporządzone dla lokalu reprezentatywnego, będzie wykorzystywane jako świadectwo dla każdego z pozostałych lokali grupy. Zgodnie z projektem, właściciel lub zarządca budynku (lub części budynku) bądź osoba, której przysługuje spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, będzie zobowiązany do przekazania świadectwa nabywcy lub
najemcy, w przypadku sprzedaży lub najmu takiego budynku lub jego części. Jeśli najemca lub nabywca nie otrzyma świadectwa, to będzie mógł je wykonać na koszt drugiej strony - właściciela, zarządcy budynku lub posiadającego spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu. Wprowadzono obowiązek podawania w reklamach informacji o zużyciu energii w przypadku sprzedaży i najmu budynku lub jego części - pod warunkiem, że budynek taki dokument posiada. Chodzi o eksponowanie informacji o znaczeniu efektywności energetycznej budynków.

Świadectwo charakterystyki energetycznej będzie ważne 10 lat, jeśli jednak w wyniku prowadzonych robót budowlanych zmieni się charakterystyka energetyczna budynku lub jego części - straci ważność przed upływem tego terminu. Wprowadzono procedurę wyrywkowej kontroli świadectw charakterystyki energetycznej budynków oraz protokołów z kontroli systemów ogrzewania i systemów klimatyzacji.

Rozszerzono katalog osób, które będą mogły sporządzać świadectwa charakterystyki energetycznej. Przyjęto, że takie świadectwo będzie mógł sporządzić inżynier i osoba z uprawnieniami budowlanymi. Na podstawie obecnych przepisów, świadectwo charakterystyki energetycznej może wykonać inżynier o określonej specjalności oraz osoba z tytułem magistra, po ukończeniu odpowiednich studiów podyplomowych lub zdaniu pozytywnie egzaminu bądź z uprawnieniami budowlanymi. W projekcie ustawy zrezygnowano z egzaminu jako jednej z form nabycia uprawnień.

Wykazy osób uprawnionych do sporządzania świadectw charakterystyki budynków oraz osób uprawnionych do wykonywania kontroli systemu ogrzewania i systemów klimatyzacji będą tworzone w systemie teleinformatycznym i dostępne publicznie.

Określono częstotliwość przeprowadzania kontroli systemu ogrzewania oraz systemu klimatyzacji. Zniesiono obowiązek kontroli instalacji, które są ogrzewane kotłami o efektywnej wydajności powyżej 20 kW użytkowanych co najmniej 15 lat.

Zgodnie z projektem, minister odpowiedzialny za sprawy budownictwa będzie prowadził, w systemie teleinformatycznym, centralny rejestr charakterystyki energetycznej budynków, w którym znajdą się m.in.: osoby uprawnione do sporządzania świadectw charakterystyki energetycznej; uprawnione do kontroli systemu ogrzewania lub systemu klimatyzacji, świadectwa charakterystyki energetycznej, protokoły z kontroli systemu ogrzewania lub systemu klimatyzacji. Rejestr usprawni wyszukiwanie osób posiadających uprawnienia, umożliwi sprawną weryfikację świadectw oraz protokołów z kontroli, zostanie wykorzystany także w statystyce i sprawozdawczości związanej z poprawą efektywności energetycznej sektora publicznego.

Według nowych przepisów, minister odpowiedzialny za budownictwo będzie zobowiązany do opracowania projektu krajowego planu działań, którego celem będzie zwiększenie liczby budynków o niskim zużyciu energii. Ma on także prowadzić kampanię informacyjną służącą poprawie charakterystyki energetycznej budynków.

Podstawowe przepisy ustawy mają wejść w życie po 6 miesiącach od daty jej ogłoszenia w Dzienniku Ustaw.

Rada Ministrów przyjęła projekt ustawy o zmianie ustawy o spłacie niektórych niezaspokojonych należności przedsiębiorców, wynikających z realizacji udzielonych zamówień publicznych, przedłożony przez ministra infrastruktury i rozwoju.

Na podstawie zmienionych przepisów, nie tylko mikro, małe i średnie, ale również duże firmy (jako podwykonawcy), będą mogły zwrócić się do Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad o wypłatę zaległych należności. Prawo do tego będą miały podmioty, które zawarły umowę z generalnym wykonawcą w związku z realizacją zamówienia publicznego na roboty budowlane, udzielonego przez GDDKiA - jeśli generalny wykonawca zalega im z zapłatą za wykonane i odebrane roboty budowlane. Tak jak obecnie, GDDKiA będzie mogła wypłacić podwykonawcy niezrealizowane należności - do wysokości posiadanej gwarancji należytego wykonania umowy, złożonej przez generalnego wykonawcę. Środki na spłatę należności, tak jak dotychczas, będą pochodzić z Krajowego Funduszu Drogowego.

Proponowana zmiana ustawy oznacza objęcie jej zakresem dużych przedsiębiorców, którzy dotychczas nie mieli prawa do spłaty należności przez GDDKiA. Przepisy te wykonują wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 18 czerwca 2013 r., który uznał, że nie ma podstaw, aby duże przedsiębiorstwa nie mogły być objęte przepisami ustawy. Na podstawie obowiązującej ustawy, od początku sierpnia 2012 r. do końca stycznia 2014 r., GDDKiA wypłaciła podwykonawcom 179,27 mln zł.

Zmieniona ustawa ma wejść w życie w dniu następującym po dacie ogłoszenia w Dzienniku Ustaw.

Rada Ministrów przyjęła projekt ustawy o zmianie ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne, przedłożony przez ministra administracji i cyfryzacji.

Najważniejszym z powodów wprowadzenia zmian do ustawy z 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne jest konieczność wykonania wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 25 czerwca 2013 r. TK stwierdził niezgodność z ustawą zasadniczą przepisu upoważniającego do określenia opłat za czynności "związane z prowadzeniem państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego i uzgadnianiem usytuowania projektowanych sieci uzbrojenia terenu oraz związane z prowadzeniem krajowego systemu informacji o terenie, za udzielanie informacji, a także za wykonywanie wyrysów i wypisów z operatu ewidencyjnego" w drodze rozporządzenia. Przepis ten utraci swą moc obowiązującą 12 lipca 2014 r.

W związku z powyższym wprowadzono nowe, spełniające wymogi konstytucyjne, regulacje dotyczące ustalania i pobierania opłat za udostępnianie zbiorów danych lub innych materiałów państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego, a także za czynności związane z prowadzeniem tego zasobu.

Zmiany usprawnią realizację zadań w dziedzinie geodezji i kartografii, a szczególnie wykonywanie prac geodezyjnych i kartograficznych oraz zakładanie i prowadzenie baz danych, ewidencji i rejestrów. Umożliwią również likwidację barier w procesie inwestycyjnym poprzez doprecyzowanie prawnych relacji pomiędzy wykonawcami prac geodezyjnych i kartograficznych, a organami administracji geodezyjnej i kartograficznej, doprecyzują także zasady koordynacji usytuowania projektowanych sieci uzbrojenia terenu.

Zaproponowano nową definicję "prac geodezyjnych" oraz doprecyzowano definicje: prac kartograficznych, osnów geodezyjnych, mapy zasadniczej, państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego, ewidencji gruntów i budynków.

Nowe przepisy dopuszczają współdziałanie - merytoryczne i finansowe - marszałków województw z Głównym Geodetą Kraju w tworzeniu standardowych opracowań kartograficznych w skalach 1:25 000 oraz 1:50 000. Przewiduje się, że wydzielone części tych opracowań finansować będzie samorząd województwa, jeżeli będzie zainteresowany przyspieszeniem prac, pozostała ich część ma być finansowana przez Główny Urząd Geodezji i Kartografii ze środków budżetowych.

Zgodnie z nowymi regulacjami, Główny Geodeta Kraju będzie współpracować z Ministrem Obrony Narodowej przy realizacji zadań z zakresu geodezji i kartografii mających znaczenie dla obronności państwa.

Doprecyzowano uprawnienia kontrolne Głównego Geodety Kraju oraz wojewódzkich inspektorów nadzoru geodezyjnego i kartograficznego wobec organów administracji geodezyjnej i kartograficznej, przedsiębiorców, państwowych i samorządowych jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej, które wykonują prace geodezyjne i kartograficzne. Określono też zakres kontroli działalności gospodarczej przedsiębiorcy w dziedzinie geodezji i kartografii. Do tej pory kwestie te regulowane były w rozporządzeniu. Proponuje się, aby kontrola ta dotyczyła:

- wykonywania obowiązku zgłaszania prac geodezyjnych lub prac kartograficznych;

- wykonywania obowiązku przekazywania do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego rezultatów prac geodezyjnych lub prac kartograficznych;

- przestrzegania przepisów dotyczących samodzielnych funkcji w dziedzinie geodezji i kartografii;

- rzetelności wykonywania prac geodezyjnych i kartograficznych, w tym pomiarów geodezyjnych.

Zgodnie z projektem ustawy, wykonawcą prac geodezyjnych lub prac kartograficznych może być przedsiębiorca, państwowa lub samorządowa jednostka organizacyjna nieposiadająca osobowości prawnej, oraz osoba fizyczna legitymująca się odpowiednimi uprawnieniami zawodowymi w dziedzinie geodezji i kartografii.

W przypadku, gdy wykonawcą prac geodezyjnych lub prac kartograficznych podlegających obowiązkowi zgłoszenia organowi Służby Geodezyjnej i Kartograficznej, jest przedsiębiorca lub państwowa lub samorządowa jednostka organizacyjna nieposiadająca osobowości prawnej, a poszczególne czynności składające się na te prace nie będą realizowane samodzielnie przez osobę legitymującą się odpowiednimi uprawnieniami zawodowymi, przedsiębiorca lub kierownik jednostki organizacyjnej musi ustanowić kierownika prac geodezyjnych lub kierownika prac kartograficznych, posiadającego uprawnienia. Osoba ta będzie odpowiedzialna za należyte wykonanie określonych prac geodezyjnych lub kartograficznych oraz ich końcowy rezultat.

Doprecyzowano zakres informacji gromadzonych w ewidencji gruntów i budynków. Ma ona obejmować informacje o tym, czy działka objęta jest w całości lub w części którąś z form ochrony przyrody. Na uzupełnienie tych danych będzie przeznaczony okres przejściowy - 3 lata od wejścia w życie nowych przepisów.

Jeżeli uzyskanie informacji niezbędnych do aktualizacji bazy danych ewidencji gruntów i budynków jest z pewnych względów niemożliwe - starosta, w drodze decyzji administracyjnej, może nałożyć obowiązek opracowania dokumentacji geodezyjnej w sytuacji, gdy stan nieruchomości jest inny niż ujawniony w ww. bazie. Może też zażądać udostępnienia dokumentacji budowy lub dokumentacji powykonawczej. Podmiotom uchylającym się od powyższych obowiązków nałożonych decyzją administracyjną będzie grozić egzekucja w drodze wykonania zastępczego.

Doprecyzowano, poprzez enumeratywne wyliczenie, katalog rodzajów decyzji administracyjnych, orzeczeń sądowych, aktów notarialnych oraz innych dokumentów urzędowych, których odpisy powinny być przekazywane staroście, jako organowi właściwemu w sprawach ewidencji gruntów i budynków, odpowiednio przez sądy, organy administracji publicznej oraz notariuszy.

Nowe regulacje stworzą lepsze warunki prawne dostępu do dokumentów zawierających informacje niezbędne do aktualizacji ewidencji gruntów i budynków, a tym samym przyczynią się do poprawy jakości danych tego rejestru.

Sytuowanie na obszarach miast oraz w pasach drogowych istniejącej lub projektowanej zwartej zabudowy obszarów wiejskich, projektowanych sieci uzbrojenia terenu, niebędących przyłączami, będzie podlegać obowiązkowemu uzgodnieniu na naradach koordynacyjnych organizowanych przez starostę. Wszczęcie działań koordynacyjnych będzie następować w momencie przedłożenia staroście przez inwestora lub projektanta dokumentów zawierających propozycję usytuowania tych sieci, wraz z wnioskiem o uzgodnienie tej propozycji. O miejscu i terminie narad starosta zawiadamiać będzie wnioskodawców oraz wszystkie zainteresowane podmioty.

Z geodezyjnej ewidencji sieci uzbrojenia terenu mogą zostać wyłączane sieci technologiczne przedsiębiorstw wykorzystywane wyłącznie przez te przedsiębiorstwa i położone na gruntach znajdujących się w wyłącznym ich władaniu. Wyłączenie będzie następowało w drodze decyzji administracyjnej wydawanej na wniosek przedsiębiorcy. Obowiązek prowadzenia ewidencji tych sieci należał będzie wówczas do przedsiębiorcy.

Zgodnie z przyjętym projektem, nieodpłatnie będą udostępniane wszystkim zainteresowanym zbiory danych:

- państwowego rejestru granic i powierzchni jednostek podziałów terytorialnych kraju,

- państwowego rejestru nazw geograficznych,

- zawarte w bazie danych obiektów ogólnogeograficznych,

- dotyczące numerycznego modelu terenu o interwale siatki co najmniej 100 m.

Nieodpłatny dostęp do wszystkich zbiorów danych państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego w postaci elektronicznej będzie przysługiwał na cele: edukacyjne, badań naukowych oraz prac rozwojowych realizowanych przez uczelnie i jednostki naukowe, ochrony bezpieczeństwa wewnętrznego państwa i jego porządku konstytucyjnego przez służby specjalne.

Za udostępnianie materiałów państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego, poza przypadkami określonymi w ustawie, pobierane będą opłaty. Minimalna opłata nie będzie niższa niż 30 zł. Zaproponowano zasadę, aby stawki opłat za udostępnianie zbiorów danych i innych materiałów państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego podlegały corocznej waloryzacji.

Przewidziano także zmiany dotyczące ewidencji miejscowości, ulic i adresów, w której będą wykazywane - oprócz danych adresowych dotyczących budynków mieszkalnych oraz innych budynków przeznaczonych do stałego lub czasowego przebywania ludzi - także dane adresowe dotyczące innych obiektów, np.: parkingów, garaży, wjazdów i wejść do parków, ogrodów oraz innych miejsc zorganizowanego wypoczynku lub działalności gospodarczej.

Zmieniono przepisy dotyczące odpowiedzialności zawodowej geodetów. Wprowadzono instytucję przedawnienia karalności oraz zatarcia skazania. Z katalogu kar dyscyplinarnych usunięto karę zawieszenia uprawnień zawodowych do czasu ponownego przeprowadzenia postępowania kwalifikacyjnego z wynikiem pozytywnym.

Wprowadzono również m. in.: dwuinstancyjny tryb postępowania dyscyplinarnego: 1) wojewódzkie komisje dyscyplinarne i 2) Odwoławczą Komisję Dyscyplinarną przy Głównym Geodecie Kraju, funkcję rzecznika dyscyplinarnego oraz regulacje pozwalające na zachowanie zasady kontradyktoryjności postępowania.

Rada Ministrów przyjęła projekt ustawy o odwróconym kredycie hipotecznym, przedłożony przez ministra finansów.

Projektowana ustawa wprowadza do polskiego systemu prawego instytucję odwróconego kredytu hipotecznego. Będzie to szczególny rodzaj umowy kredytu, pozwalający bankom udostępniać środki finansowe, których spłata nastąpi dopiero po śmierci kredytobiorcy w zamian za ustanowione przez niego zabezpieczenie na nieruchomości, do której posiada on określone prawo (własności, współwłasności, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, prawo użytkowania wieczystego gruntu). Oznacza to, że umowa odwróconego kredytu hipotecznego jest szczególnym rodzajem kredytu, którego podstawą zabezpieczenia jest hipoteka ustanowiona na nieruchomości lub określonym prawie do nieruchomości.

Projekt ustawy zawiera rozwiązania adresowane przede wszystkim do osób starszych, choć nie został do niej wprowadzony limit wieku osób, które będą mogły zawrzeć z bankiem umowę odwróconego kredytu hipotecznego. Pozwoli to tym osobom uzyskać dodatkowe środki finansowe na bieżące potrzeby (konsumpcję, świadczenia medyczne, itp.), które czerpane będą z kapitału zakumulowanego w nieruchomości.

Umowy odwróconego kredytu hipotecznego będą mogły zawierać banki, oddziały banków zagranicznych oraz instytucje kredytowe prowadzące działalność transgraniczną. Uprawnienia do zawierania umów będą miały zatem wyłącznie instytucje podlegające nadzorowi Komisji Nadzoru Finansowego lub organom nadzorczym w macierzystych państwach członkowskich UE, co zapewni wysoki poziom ochrony beneficjentom projektowanej usługi finansowej.

Kredyt będzie udzielany w walucie, w jakiej beneficjent otrzymuje większość dochodów, takie rozwiązanie pozwoli uniknąć ryzyka walutowego. Kredytobiorcy będą również zabezpieczeni poprzez: wprowadzenie obowiązku informacyjnego poprzedzającego zawarcie umowy kredytu (obowiązek przekazania przez bank na co najmniej 7 dni przed zawarciem umowy standardowego formularza informacyjnego, szczegółowo opisującego oferowany kredyt), umożliwienie odstąpienia od jej zawarcia, zagwarantowanie prawa do przedterminowej, bezpłatnej spłaty kredytu oraz ograniczenie możliwości wypowiedzenia umowy kredytu przez bank do ściśle określonych sytuacji. Ma to szczególne znaczenie w kontekście postrzegania przez Polaków nieruchomości jako efektu życiowego dorobku oraz umożliwienia spadkobiercom - poprzez spłatę zaciągniętego kredytu - zachowania prawa do nieruchomości.

Przed zawarciem umowy bank/instytucja kredytująca dokona oceny stanu i historii zobowiązań kredytobiorcy, oceni także stan prawny nieruchomości. Podstawą do ustalenia kwoty odwróconego kredytu hipotecznego będzie rynkowa wartość nieruchomości. Przed zawarciem umowy rzeczoznawca majątkowy oceni nieruchomość. Ustawa nie będzie przesądzać o tym, która ze stron będzie płacić za wycenę.

Bank, zawierając umowę odwróconego kredytu hipotecznego, zobowiąże się do wypłaty ustalonej w umowie kwoty, która będzie dokonywana przez okres określony w umowie, co oznacza, że pieniądze nie muszą być wypłacane dożywotnio - mogą być wypłacane w ratach lub jednorazowo. Te kwestie będą uzgadniane między stronami. Kredytobiorca, do chwili swojej śmierci, pozostanie właścicielem/wieczystym użytkownikiem nieruchomości lub posiadaczem spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu i będzie zamieszkiwać w nim do dnia swojej śmierci.

Umowa odwróconego kredytu hipotecznego musi być zawarta na piśmie. Powinny w niej znajdować się informacje dotyczące np.: rodzaju kredytu, jego całkowitej wysokości, wartości nieruchomości, wskazanie strony, która będzie płacić za wycenę nieruchomości, oprocentowania kredytu, terminów oraz wysokości ustalonych kwot do wypłaty (jednorazowo czy w ratach). Ponadto w umowie muszą zostać określone obowiązki kredytobiorcy związane z nieruchomością (ubezpieczenie lokalu, należyta dbałość o nieruchomość, terminowe uiszczanie podatków czy opłat za czynsz). W umowie winny znajdować się także informacje dotyczące np.: prawa do przedterminowej spłaty kredytu i procedury tej spłaty, prawa do odstąpienia od umowy, sposobu i terminu wypowiedzenia umowy zarówno przez kredytobiorcę, jak i przez bank. Określono szczegółowe warunki odstąpienia od umowy zarówno przez kredytobiorcę, jak i instytucję kredytującą. Kredytobiorca będzie mógł odstąpić od umowy z bankiem - w ciągu 30 dni od dnia zawarcia umowy. Kredytobiorcy będą
mogli spłacić odwrócony kredyt hipoteczny w całości lub w części (chodzi o spłatę wypłaconych kwot kredytu wraz z oprocentowaniem, prowizjami i innymi opłatami), a bank nie będzie mógł zastrzec prowizji z tytułu przedterminowej spłaty.

W ustawie określono konsekwencje, jakie będzie ponosił kredytobiorca w przypadku niewywiązania się z obowiązków dotyczących utrzymania nieruchomości. Wówczas bank może wyznaczyć termin (nie krótszy niż 60 dni) na usunięcie niedociągnięć. Długość terminu będzie uzależniona od rodzaju obowiązku, jaki nie został zrealizowany. W przypadku niedopełnienia obowiązków określonych w umowie, instytucja kredytująca może zaproponować udzielenie jej upoważnienia do wykonania zobowiązań dotyczących nieruchomości w imieniu kredytobiorcy. Chodzi o zaległości w opłacaniu czynszu czy np. podatku od nieruchomości. Upoważnienie może zostać w każdej chwili odwołane. Zgodnie z przepisami, spadkobiercy mogą dokonać spłaty kredytu i zachować prawa do nieruchomości. Jeżeli się na to nie zdecydują, będą mieli obowiązek przeniesienia prawa do nieruchomości na kredytodawcę. Podkreślić należy, że nawet po przeniesieniu prawa do nieruchomości na bank, spadkobiercom będzie przekazywana kwota stanowiąca różnicę pomiędzy wartością
roszczenia banku, a wartością nieruchomości (w przypadku, gdy ta różnica jest dodatnia).

Przewiduje się, że roszczenie o zwrot odwróconego kredytu - wraz z odsetkami i innymi kosztami - będzie wymagalne po 12 miesiącach od dnia śmierci kredytobiorcy. Dzięki temu spadkobiercy będą mogli nie tylko dopełnić formalności spadkowych, ale także mieć możliwość spłacić kredyt i zachować prawo do lokalu. Kredyt można będzie spłacić wcześniej i nie ponosić kosztów naliczanych odsetek.

Bankowi lub innej instytucji ma przysługiwać roszczenie o przeniesienie nieruchomości będącej przedmiotem zawartej umowy odwróconego kredytu hipotecznego lub roszczenie o przeniesienie prawa użytkowania wieczystego gruntu bądź spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu. Roszczenie będzie wymagalne wówczas, gdy wymagalne stanie się roszczenie o zwrot kredytu. Roszczenie o przeniesienie prawa własności podlegać ma wpisowi do księgi wieczystej i wygaśnie z chwilą spłaty kredytu lub wygaśnięcia hipoteki.

Bank będzie miał obowiązek powiadomić potencjalnych spadkobierców przez zamieszczenie ogłoszenia w dzienniku o zasięgu ogólnopolskim i na swoich stronach internetowych o takiej możliwości. W ogłoszeniu mają się znaleźć dane kredytobiorcy wraz z informacją o zawarciu przez niego umowy odwróconego kredytu hipotecznego i możliwością spłaty zaciągniętego zobowiązania.

Zgodnie z projektem ustawy, po upływie roku od śmierci kredytobiorcy, bank będzie mógł wystąpić do sądu o powołanie kuratora w celu przeniesienia na niego prawa do nieruchomości. Kurator będzie działał jako zastępca pośredni, a zatem w imieniu własnym, ale na rachunek wszystkich spadkobierców. Będzie działał do chwili uprawomocnienia się postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku i przeniesienia na bank własności nieruchomości.

Kredytobiorca i spadkobiercy będą ponosić odpowiedzialność finansową ograniczoną wyłącznie do nieruchomości lub prawa do nieruchomości, na którym ustanowiono zabezpieczenie hipoteczne. W przypadku, gdy kredytobiorca lub jego spadkobiercy nie dokonają spłaty kredytu, bank zrealizuje przysługujące mu roszczenie o przeniesienia prawa własności.

Rada Ministrów przyjęła projekt ustawy o zmianie ustawy o organizmach genetycznie zmodyfikowanych oraz niektórych innych ustaw, przedłożony przez ministra środowiska.

Jednym z głównych celów proponowanych zmian w ustawie jest zwiększenie stopnia bezpieczeństwa dla zdrowia i życia ludzi oraz dla środowiska. Nowe przepisy wdrażają do polskiego porządku prawnego dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/41/WE, regulującą zamknięte użycie mikroorganizmów genetycznie zmodyfikowanych. W projekcie doprecyzowano niektóre rozwiązania, które budziły wątpliwości interpretacyjne.

Uregulowano zagadnienia dotyczące mikroorganizmów i organizmów genetycznie zmodyfikowanych, które dotyczą:

- prowadzenia zakładów inżynierii genetycznej,

- zamkniętego użycia mikroorganizmów genetycznie zmodyfikowanych (GMM),

- zamkniętego użycia organizmów genetycznie zmodyfikowanych (GMO),

- transgranicznego przemieszczania organizmów genetycznie zmodyfikowanych.

Dotychczasową definicję "zamkniętego użycia organizmów genetycznie zmodyfikowanych" zastąpiono definicjami - "zamkniętego użycia mikroorganizmów genetycznie zmodyfikowanych" oraz "zamkniętego użycia organizmów genetycznie zmodyfikowanych".

Wprowadzono także definicję "zakładu inżynierii genetycznej". Będą to pomieszczenia, budynki, laboratoria lub ich zespoły, przystosowane i przeznaczone do zamkniętego użycia mikroorganizmów genetycznie zmodyfikowanych lub organizmów genetycznie zmodyfikowanych. Uregulowano zasady przeprowadzania oceny zagrożenia. Wprowadzone normy mają zastosowanie zarówno do przypadków zamkniętego użycia GMM i GMO. Wymagania dotyczące szczegółowych rodzajów środków bezpieczeństwa stosowanych w zakładach inżynierii genetycznej przewidziane dla poszczególnych kategorii zamkniętego użycia GMM i GMO oraz klasyfikację mikroorganizmów i organizmów wykorzystywanych podczas ich zamkniętego użycia zostaną określone w rozporządzeniu.

Za zagadnienia dotyczące GMO będzie odpowiedzialny minister środowiska, który ma wydawać zgody i zezwolenia na:

- prowadzenie zakładów inżynierii genetycznej,

- zamknięte użycie mikroorganizmów genetycznie zmodyfikowanych,

- zamknięte użycie organizmów genetycznie zmodyfikowanych,

- zamierzone uwolnienie organizmów genetycznie zmodyfikowanych do środowiska,

- wprowadzenie do obrotu produktów GMO.

Projekt nowelizacji zawiera przepisy wspólne dla działań zamkniętego użycia dotyczące: zasad przygotowywania oceny zagrożenia przed rozpoczęciem zamkniętego użycia, rodzajów środków bezpieczeństwa stosowanych w zakładach inżynierii genetycznej, zasad dotyczących udostępniania informacji w zakresie zamkniętego użycia GMM i GMO oraz funkcjonowania Komisji do spraw GMM i GMO. Przy podejmowaniu decyzji w sprawie zamkniętego użycia GMM i GMO podstawowym kryterium będą warunki bezpieczeństwa, które obejmują: szczegółowe środki bezpieczeństwa przewidziane dla poszczególnych kategorii zamkniętego użycia, kwalifikacje i doświadczenie zawodowe osób dokonujących działań zamkniętego użycia, sposób postępowania z odpadami, cechy zakładów inżynierii genetycznej i ich wyposażenia, które mają bezpośredni wpływ na izolację przestrzenną GMM lub GMO oraz charakterystykę GMM, GMO i organizmów macierzystych.

Każde zamknięte użycie musi odbywać się w zakładzie inżynierii genetycznej posiadającym zezwolenie ministra środowiska. Określono zakres danych zawartych we wniosku o wydanie zezwolenia na prowadzenie zakładu inżynierii genetycznej oraz tryb składania takich wniosków. Wzory wniosków o wydanie zezwolenia na prowadzenie zakładu inżynierii genetycznej zostaną określone w rozporządzeniu.

Uregulowano zasady prowadzenia: Rejestru Zakładów Inżynierii Genetycznej, Rejestru Zamkniętego Użycia Mikroorganizmów Genetycznie Zmodyfikowanych oraz Rejestru Zamkniętego Użycia Organizmów Genetycznie Zmodyfikowanych.

Określono zasady podejmowania prac zamkniętego użycia GMM. W zależności od stopnia zagrożenia dla zdrowia ludzi i środowiska wyróżnia się cztery kategorie (I do IV). Do wniosku o wydanie zgody w przypadku III lub IV kategorii - musi być dołączony plan postępowania na wypadek awarii. Wniesienie wniosku o wydanie decyzji na zamknięte użycie GMM kategorii III lub IV musi być poprzedzone powołaniem komisji do spraw awarii. Projekt planu będzie konsultowany m.in. z ministrem środowiska, szefem ABW, wojewodą, wojewódzkim inspektorem sanitarnym, wojewódzkim lekarzem weterynarii, Głównym Inspektorem Sanitarnym, MSW oraz komendantem Wojskowego Ośrodka Medycyny Prewencyjnej. Przesłanką wpływającą na podwyższenie lub obniżenie kategorii zamkniętego użycia GMM jest skala zamkniętego użycia. Zgody na zamknięte użycie mikroorganizmów genetycznie zmodyfikowanych będą wydawane na czas nieokreślony.

O wystąpieniu awarii, przebiegu akcji ratowniczej i jej wynikach, powinny zostać poinformowane państwa członkowskie UE, jeżeli ich terytoria mogą zostać narażone na skutki awarii, a także Komisja Europejska.

Obecny system wydawania zgód na zamknięte użycie GMO zastąpiony zostanie wydawaniem zezwoleń na prowadzenie zakładu inżynierii genetycznej oraz zgody na zamknięte użycie GMM I GMO.

Przepisy projektu ustawy nie mają zastosowania do żywności i produktów leczniczych zawierających, składających się lub wytworzonych z organizmów genetycznie zmodyfikowanych oraz do organizmów genetycznie zmodyfikowanych i pasz. Nie będą też stosowane do magazynowania, hodowania, transportu, niszczenia, usuwania, lub wykorzystywania mikroorganizmów genetycznie zmodyfikowanych, które zostały wprowadzone do obrotu na podstawie decyzji Komisji Europejskiej albo na podstawie decyzji państwa członkowskiego Unii Europejskiej w sprawie ich wprowadzenia do obrotu.

Nowe przepisy powodują zmiany w kilku innych ustawach w tym m.in.: o Państwowej Inspekcji Sanitarnej, o Inspekcji Ochrony Środowiska, Prawie ochrony środowiska, Prawie farmaceutycznym, o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko.

Rada Ministrów przyjęła założenia do projektu ustawy o zmianie ustawy o oświadczeniach rodzinnych oraz o zmianie niektórych innych ustaw, przedłożony przez ministra pracy i polityki społecznej.

W założeniach zaproponowano rozwiązania, których celem jest informatyzacja i integracja działań dotyczących przyznawania świadczeń rodzinnych, świadczeń z funduszu alimentacyjnego, pomocy społecznej oraz pozyskiwania informacji z Elektronicznego Krajowego Systemu Monitoringu Orzekania o Niepełnosprawności (EKSMOoN). Zmiany te usprawnią proces wnioskowania i przyznawania świadczeń, skrócą czas niezbędny na wydanie decyzji oraz pozwolą dokładniej weryfikować uprawnienia.

W skład Centralnego Systemu Informatycznego Zabezpieczenia Społecznego wejdą:

- Platforma Informacyjno-Usługowa - pozwoli na załatwienie sprawy przez Internet i otrzymanie wydanej przez organ decyzji elektronicznie,

- Platforma Integracyjna - wymiana i pozyskiwanie informacji niezbędnych do ustalenia np. prawa do świadczenia, przekazywanie i wymiana informacji na poziomie organ-organ,

- Centralna Baza Beneficjentów - umożliwi weryfikację danych dotyczących wnioskodawców i świadczeniobiorców oraz dłużników alimentacyjnych.

Zmiany zostaną wprowadzone do następujących aktów prawnych:

Ustawa o świadczeniach rodzinnych oraz ustawa o pomocy osobom uprawnionym do alimentów

- organy publiczne realizujące ww. zadania będą mogły korzystać z danych gromadzonych w rejestrach prowadzonych przez ministra polityki społecznej. Uprawnionymi do dostępu do ww. informacji będą m.in.: wójt, burmistrz, prezydent miasta, marszałek województwa, jednostki organizacyjne pomocy społecznej, powiatowe i wojewódzkie zespoły ds. orzekania o niepełnosprawności. Będzie więc możliwe przetwarzanie informacji dotyczących świadczeń rodzinnych, funduszu alimentacyjnego, pomocy społecznej oraz systemu EKSMOoN. Pozwoli to również zweryfikować wiarygodność informacji składanych przez zainteresowane przyznaniem świadczeń osoby;

- obywatel będzie mógł złożyć przez Internet wszystkie dokumenty - chodzi o takie dokumenty, których obieg możliwy jest w postaci elektronicznej komunikacji między systemami, a których uwierzytelnienie możliwe jest na poziomie osoby wysyłającej. Zakłada się, że decyzję w swojej sprawie obywatel otrzyma również elektronicznie. Do tego celu będzie wykorzystywana platforma informacyjno-usługowa. Uwierzytelnienie składanych dokumentów będzie się odbywać za pomocą: bezpiecznego podpisu elektronicznego, profilu zaufanego ePUAP oraz specjalnej procedury pozwalającej zidentyfikować dane personalne osoby poprzez numer ostatniej decyzji (np. w świadczeniach rodzinnych i z funduszu alimentacyjnego) oraz PESEL członka rodziny;

- wymiana informacji na płaszczyźnie organ-organ, bez obowiązku dostarczania tych informacji przez zainteresowane osoby. Oznacza to, że jednostki właściwe do spraw świadczeń i samorządy województw będą mogły samodzielnie pozyskiwać dane od innych organów (w postaci elektronicznej bądź papierowej), zwalniając z tego obowiązku wnioskującą o świadczenia osobę. Chodzi o informacje uzyskiwane z urzędów podatkowych, emerytalno-rentowych czy rejestrów publicznych, a dotyczące m.in.: sytuacji dochodowej, niepełnosprawności, składek na ubezpieczenie zdrowotne.

Ustawa Prawo o ruchu drogowym

- proponuje się upoważnienie wójta, burmistrza lub prezydenta miasta do nieodpłatnego dostępu do danych zgromadzonych w centralnej ewidencji kierowców - baza danych o kierowcach posiadających prawo jazdy i baza danych o kierowcach, którym decyzją sądu odebrano uprawnienie do kierowania pojazdami. Pozwoli to egzekwować decyzje dotyczące dłużników alimentacyjnych, uchylających się od wykonywania zobowiązań.

Ustawa o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych

- umożliwienie zespołom orzekających pozyskiwania informacji na temat sytuacji społecznej, zawodowej i rodzinnej osób ubiegających się o wydanie orzeczenia o niepełnosprawności od innych podmiotów, w tym m.in. publicznych służb zatrudnienia, jednostek pomocy społecznej, Zakładu Ubezpieczeń Społecznych;

- przekazywania do systemu EKSMOoN informacji zebranych podczas przeprowadzania wywiadów środowiskowych. Informacje te powinny być również przekazywane do zespołu orzekającego z poziomu każdego z systemów dziedzinowych. Identyfikatorem osoby, której informacje dotyczą, będzie PESEL;

- wprowadzenie możliwości przekazywania z systemu EKSMOoN informacji koniecznych do zweryfikowania statusu wnioskodawcy podmiotom wykonującym zadania z zakresu pomocy społecznej, świadczeń rodzinnych i wspierania osób uprawnionych do alimentów.

Ustawa o pomocy społecznej

- umożliwienie jednostkom organizacyjnym pomocy społecznej korzystania i przetwarzania informacji gromadzonych w rejestrach utworzonych przez ministra pracy i polityki społecznej. Są to rejestry utrzymywane w aplikacjach dziedzinowych, dotyczących świadczeń rodzinnych, funduszu alimentacyjnego oraz systemu EKSMOoN. Wymianie informacji będzie służyć platforma integracyjna. Rejestr centralny, utworzony przez ministra pracy i polityki społecznej, będzie obejmował dane dotyczące: jednostek organizacyjnych pomocy społecznej, osób i rodzin ubiegających się lub korzystających ze świadczeń oraz form udzielonej pomocy;

- określony zostanie zakres informacji o świadczeniobiorcach pomocy społecznej, które będą mogły być udostępniane w postępowaniach prowadzonych przez powiatowe zespoły ds. orzekania o niepełnosprawności. Chodzi o informacje dotyczące sytuacji zdrowotnej i mieszkaniowej osoby niepełnosprawnej, która ubiega się o wydanie orzeczenia;

- rozszerzenie listy podmiotów, od których można otrzymywać niezbędne informacje -m.in.: Policja, kuratorzy sądowi, ZUS, KRUS, banki, spółdzielcze kasy oszczędnościowo-pożyczkowe, szpitale i inne placówki zdrowotne, przedszkola, szkoły, publiczne i niepubliczne uczelnie czy organizacje pozarządowe.

Zaproponowane zmiany skrócą czas postępowań o przyznanie świadczeń oraz doprowadzą do zmniejszenia skali ich wyłudzeń, ograniczając np. liczbę przypadków, gdy osoby składają fałszywe oświadczenia i próbują korzystać z pomocy w różnych miejscach jednocześnie.

Rada Ministrów podjęła uchwałę w sprawie przedłożenia Konwencji Rady Europy o zapobieganiu i zwalczaniu przemocy wobec kobiet i przemocy domowej, sporządzonej w Stambule 11 maja 2011 r. - do ratyfikacji, przedłożoną przez ministra spraw zagranicznych.

Konwencja jest pierwszym aktem prawnym w Europie, który całościowo i wyczerpująco podejmuje zagadnienie przeciwdziałania przemocy wobec kobiet, i jej zwalczania, a także przemocy domowej. Według ONZ konwencja jest złotym standardem polityki antyprzemocowej. Jej ratyfikacja pozwala skuteczniej i bardziej kompleksowo zwalczać przemoc wobec kobiet, w tym przemoc w rodzinie.

Konwencja obejmuje szeroki i różnorodny obszar problematyki związanej z zapobieganiem, zwalczaniem oraz ściganiem przemocy wobec kobiet, w tym przemocy domowej.

Celem konwencji jest:

- zapobieganie i zwalczanie przemocy wobec kobiet i przemocy domowej;

- eliminacja wszelkich form dyskryminacji kobiet oraz wspieranie równości kobiet i mężczyzn, w tym przez wzmocnienie pozycji kobiet;

- stworzenie szeroko zakrojonych strategii na rzecz ochrony i wsparcia wszystkich ofiar przemocy wobec kobiet i przemocy domowej;

- ochrona ofiar przemocy;

- skuteczne ściganie i karanie sprawców przemocy.

Konwencja podkreśla związek między osiąganiem równości płci a eliminacją przemocy wobec kobiet w prawie i praktyce. Równość płci zmniejsza zagrożenie przemocą. Dlatego zapobieganie przemocy wiąże się z promowaniem równości płci rozumianej jako równość szans kobiet i mężczyzn, a także solidarne i sprawiedliwe dzielenie się prawami i obowiązkami w życiu rodzinnym i zawodowym. Konwencja nakazuje wprowadzenie odpowiedzialności karnej dla sprawców różnych rodzajów przemocy wobec kobiet. Chodzi o karanie: przemocy domowej (fizycznej, seksualnej i psychicznej); napaści seksualnej i gwałtu; nękania (stalkingu); zmuszenia do zawarcia małżeństwa; okaleczania narządów płciowych; przymusowej aborcji i sterylizacji. Konwencja reguluje też kwestie dotyczące migracji i azylu.

Wskazuje na duże znaczenie współpracy międzynarodowej przy osiąganiu określonych w niej celów. Może być uznana za podstawę do udzielania pomocy prawnej w sprawach karnych, wydalenia lub wykonania wyroków cywilnych lub karnych, nałożonych w związku z przestępstwami, o których w niej mowa.

Nad wdrażaniem przez strony postanowień konwencji czuwa niezależna Grupa ekspertów ds. przeciwdziałania przemocy wobec kobiet i przemocy domowej (GREVIO) oraz składający się z przedstawicieli stron konwencji Komitet Stron. Przedstawiane przez strony sprawozdania krajowe i odpowiedzi na ewentualne, dodatkowe pytania (związane ze sprawozdaniami), stanowią podstawę do sformułowania przez GREVIO wniosków dotyczących zakresu wdrożenia konwencji i ewentualnych propozycji rozwiązań zidentyfikowanych problemów.

Wprawdzie Polska wprowadziła wiele rozwiązań, które zapewniają zwalczanie i zapobieganie przemocy domowej, i dodatkowo wobec kobiet, to jednak kolejne zmiany w prawie są konieczne, zwłaszcza w celu pełnego wypełnienia zobowiązań wynikających z Konwencji. Niezbędna będzie nowelizacja:

- ustawy o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie (chodzi o rozszerzenie definicji przemocy w rodzinie o przemoc ekonomiczną oraz ofiary i sprawców, których związek się rozpadł, i którzy nie mieszkają razem);

- ustawy o Policji (chodzi o wprowadzenie regulacji określającej uprawnienia Policji do wydania sprawcy przemocy nakazu opuszczenia mieszkania);

- ustawy Kodeks postępowania karnego (ma być możliwe przesłuchanie świadków w formie wideokonferencji);

- ustawy o pomocy społecznej (chodzi o udostępnienie świadczeń pomocowych w zakresie wskazanym przez konwencję w stosunku do pokrzywdzonych cudzoziemców).

"Konwencja o zapobieganiu i zwalczaniu przemocy wobec kobiet i przemocy domowej" została przygotowana 11 maja 2011 r. w Stambule. Wejdzie w życie 1 sierpnia 2014 r. Do 24 kwietnia 2014 r. konwencję ratyfikowało 11 z 47 państw Rady Europy: Albania, Księstwo Andory, Austria, Bośnia i Hercegowina, Czarnogóra, Dania, Hiszpania, Portugalia, Turcja, Serbia, i Włochy. W wielu krajach trwają intensywne prace, które maja doprowadzić do przyjęcia konwencji. Konwencja została podpisana przez 22 państwa (w tym 16 członkowskich UE). Są to m.in.: Belgia, Chorwacja, Finlandia, Francja, Niemcy, Grecja, Islandia, Litwa, Luksemburg, Malta, Monako, Norwegia, Słowacja, Słowenia, Szwajcaria, Szwecja, Ukraina i Węgry, Wielka Brytania. Polska podpisała konwencję 18 grudnia 2012 r.

Rada Ministrów przyjęła projekt ustawy o ratyfikacji Konwencji Rady Europy o zapobieganiu i zwalczaniu przemocy wobec kobiet i przemocy domowej, sporządzonej w Stambule 11 maja 2011 r., przedłożony przez ministra spraw zagranicznych.

Rada Ministrów przyjęła ustawę ratyfikującą Konwencję o zapobieganiu i zwalczaniu przemocy wobec kobiet i przemocy domowej. Ratyfikacja Konwencji pozwoli bardziej skutecznie i wieloaspektowo zwalczać przemoc wobec kobiet, w tym przemoc w rodzinie. Zawarte w niej postanowienia są istotnym krokiem w kierunku polepszania respektowania praw człowieka i ochrony ofiar przemocy.

Rada Ministrów podjęła uchwałę w sprawie przyjęcia "Programu Ratownictwa i Ochrony Ludności na lata 2014-2020", przedłożoną przez ministra spraw wewnętrznych. Rząd zdecydował, że w latach 2014-2020 będzie realizowany Program Ratownictwa i Ochrony Ludności. To pierwszy dokument, który całościowo i kompleksowo opisuje problematykę organizacji działań ratowniczych podejmowanych w celu ochrony życia, zdrowia, mienia i środowiska przez wszystkie podmioty publiczne i społeczne. Jego rezultatem będzie usprawnienie systemu ratownictwa i nowoczesna organizacja ochrony ludności. Program uwzględnia rolę społecznych organizacji ratowniczych działających w obszarze ochrony przeciwpożarowej, ratownictwa wodnego i górskiego oraz innych rodzajów działań ratowniczych. Partnerska współpraca służb państwowych z tymi organizacjami jest podstawowym warunkiem realizacji jego zadań.

Strategicznym celem programu jest nowoczesna oraz efektywna ochrona ludności i ratownictwo odpowiadające na wyzwania związane z bezpieczeństwem obywateli. Cele szczegółowe to:

- poprawa sprawności funkcjonowania ratownictwa i ochrony ludności

Chodzi o to, aby służby ratownicze Państwowej Straży Pożarnej docierały do 80 proc. obywateli w czasie poniżej 15 minut od momentu zgłoszenia zdarzenia. Obecnie taki standard realizowany jest w stosunku do 75 proc. populacji.

- wspieranie rozwoju potencjału ludzkiego i technicznego społecznych organizacji ratowniczych

Przewidziano rozwijanie umiejętności ratowniczych w ochotniczych organizacjach ratowniczych. Pogłębiana ma być współpraca między służbami państwowymi a społecznymi organizacjami ratowniczymi, co powinno skutkować efektywniejszym wykorzystaniem środków transportu i personelu ratowniczego, zwłaszcza gdy zachodzi potrzeba użycia helikoptera. Opracowywane będą nowe rozwiązania techniczne, które wzmocnią bezpieczeństwo ratowników i zwiększą niezawodność wykorzystywanych przez nich urządzeń.

- doskonalenie umiejętności ratowników oraz kadry dydaktycznej i szkoleniowej w zakresie działań ratowniczych (podnoszenie umiejętności praktycznych i zdobywanie wiedzy teoretycznej)

Konieczne będzie stałe odtwarzanie zasobów sprzętu i materiałów w miarę ich zużywania w działalności szkoleniowej (chodzi o zapewnienie ciągłości procesu szkolenia). Stworzone zostaną zachęty dla lekarzy do specjalizowania się w medycynie ratunkowej oraz podejmowania pracy w szpitalnych oddziałach ratunkowych i zespołach ratownictwa medycznego. Efektywniej mają być wykorzystywane metody e-learningu w realizacji programów szkoleniowych dla kadr państwowych i społecznych służb ratowniczych.

Realizacja działań w ramach każdego z celów szczegółowych będzie służyć poprawie bezpieczeństwa obywateli, w tym związanego z ochroną życia i zdrowia w przypadku nagłych zagrożeń. Przyczyni się też do efektywniejszej ochrony mienia i środowiska przed zagrożeniami wywołanymi katastrofami naturalnymi i spowodowanymi przez człowieka, a także negatywnym oddziaływaniem zmian klimatycznych i skutków rozwoju cywilizacyjnego.

Program, koordynowany i nadzorowany przez ministra spraw wewnętrznych, jest efektem współpracy ministrów: spraw wewnętrznych, administracji i cyfryzacji, zdrowia i obrony narodowej, a także Biura Bezpieczeństwa Narodowego, Komendanta Głównego Państwowej Straży Pożarnej, Komendanta Głównego Policji oraz społecznych organizacji ratowniczych.

Uchwała wchodzi w życie z dniem podjęcia.

Rada Ministrów przyjęła Krajowy Program Przeciwdziałania Przemocy w Rodzinie na lata 2014-2020, przedłożony przez ministra pracy i polityki społecznej.

Realizacja Krajowego Programu Przeciwdziałania Przemocy w Rodzinie (KPPPwR) powinna przyczynić się do ograniczenia zjawiska przemocy w rodzinie poprzez stosowanie szerokiego spektrum działań zapewniających ochronę i pomoc osobom dotkniętym przemocą. Jednym z ważnych narzędzi jest upowszechnianie programów korekcyjno-edukacyjnych wobec osób stosujących przemoc w rodzinie, podnoszenie świadomości społecznej na temat przyczyn i skutków przemocy w rodzinie oraz promowanie metod wychowawczych bez użycia przemocy. Chodzi także o możliwie szerokie propagowanie informacji o możliwościach i formach udzielania pomocy zarówno osobom dotkniętym przemocą, jak i stosującym przemoc w rodzinie.

Metody i narzędzia realizacji celów Programu będą miały zastosowanie w skali całego kraju. Program ma charakter uniwersalny z uwzględnieniem priorytetów z zakresu przeciwdziałania przemocy w rodzinie.

Program powstał w wyniku prac Zespołu Monitorującego do spraw Przeciwdziałania Przemocy w Rodzinie, przy ministrze do spraw zabezpieczenia społecznego, we współpracy z Ministerstwami: Spraw Wewnętrznych, Sprawiedliwości, Zdrowia, Edukacji Narodowej, Kultury i Dziedzictwa Narodowego, Pełnomocnikiem Rządu do spraw Równego Traktowania, Prokuraturą Generalną, a także organizacjami pozarządowymi.

Określono skutki finansowe realizacji poszczególnych zadań oraz wskazano źródła finansowania działań w kolejnych latach oraz zasady sprawozdawczości ze zrealizowanych zadań.

Program ma wieloletnią perspektywę, gdyż zawarte w nim cele i obszary działań nakładają obowiązek na wszystkie szczeble administracji publicznej realizacji zadań zmniejszających zjawisko przemocy w rodzinie. Ograniczenie skali tego zjawiska jest procesem wymagającym czasu, wysiłku, nakładów finansowych, zaangażowania wszystkich służb, a także zmiany świadomości społecznej.

Treści zawarte w Programie mają elastyczny charakter, dzięki temu możliwe będzie realizowanie nowatorskich lokalnych programów dostosowanych do specyfiki potrzeb występujących na danym terenie.

Celem głównym jest zwiększenie skuteczności przeciwdziałania przemocy w rodzinie oraz zmniejszenie skali tego zjawiska w Polsce.

W dokumencie określono cele szczegółowe:

- zintensyfikowanie działań profilaktycznych w zakresie przeciwdziałania przemocy w rodzinie;

- zwiększenie dostępności i skuteczności ochrony oraz wsparcia osób dotkniętych przemocą w rodzinie;

- zwiększenie skuteczności oddziaływań wobec osób stosujących przemoc w rodzinie;

- zwiększenie poziomu kompetencji przedstawicieli instytucji i podmiotów realizujących zadania z zakresu przeciwdziałania przemocy w rodzinie w celu podniesienia jakości i dostępności świadczonych usług.

W celu zwiększenia skuteczności przeciwdziałania przemocy w rodzinie, w tym realizacji celów ustawowych oraz celów wskazanych w Programie, określono cztery podstawowe obszary zawierające kierunki działań oraz sprecyzowano oddziałania wobec różnych grup odbiorców:

I. Profilaktyka i edukacja społeczna - obszar kierowany do ogółu społeczeństwa, w tym do osób i rodzin zagrożonych przemocą w rodzinie.

II. Ochrona i pomoc osobom dotkniętym przemocą w rodzinie - obszar kierowany do osób dotkniętych przemocą w rodzinie (w tym do: kobiet, mężczyzn, dzieci, współmałżonków lub partnerów w związkach nieformalnych, osób starszych, osób z niepełnosprawnościami lub osób niesamodzielnych).

III. Oddziaływanie na osoby stosujące przemoc w rodzinie - obszar kierowany do osób stosujących przemoc w rodzinie, jak również do właściwych służb lub podmiotów zajmujących się oddziaływaniem na osoby stosujące przemoc.

IV. Podnoszenie kompetencji służb i przedstawicieli podmiotów realizujących działania z zakresu przeciwdziałania przemocy w rodzinie - obszar kierowany do przedstawicieli instytucji i podmiotów realizujących zadania z zakresu przeciwdziałania przemocy w rodzinie.

Każde z działań we wskazanych obszarach zostało przypisane konkretnym podmiotom odpowiedzialnym za ich realizację. Opisano też przewidywane wskaźniki monitorowania realizacji działań.

Zmniejszenie skali zjawiska przemocy w rodzinie, pomaganie osobom dotkniętym przemocą, a także oddziaływanie na osoby stosujące przemoc jest nadrzędnym celem, który powinien łączyć działania sektora publicznego i organizacji pozarządowych.

Program kierowany jest do:

1) ogółu społeczeństwa, w tym osób zagrożonych przemocą w rodzinie;

2) osób dotkniętych przemocą w rodzinie;

3) osób stosujących przemoc w rodzinie;

4) świadków przemocy w rodzinie;

5) służb zajmujących się przeciwdziałaniem przemocy w rodzinie.

Realizatorami Programu, są: organy administracji rządowej (przy wsparciu państwowych jednostek organizacyjnych realizujących zadania w zakresie przeciwdziałania przemocy w rodzinie oraz współpracy z organizacjami pozarządowymi oraz kościołami i związkami wyznaniowymi, a także Prokuratura oraz sądy powszechne) oraz jednostki samorządu terytorialnego (przy współpracy podmiotów lub organizacji pozarządowych oraz kościołów i związków wyznaniowych).

UWAGA: komunikaty publikowane są w serwisie PAP bez wprowadzania przez PAP SA jakichkolwiek zmian w ich treści, w formie dostarczonej przez nadawcę. Nadawca komunikatu ponosi wyłączną i pełną odpowiedzialność za jego treść.(PAP)

kom/ tnt/