W pobliżu ważnej zapory podażowej

Otwarcie FW20M11 uplasowało się w piątek 13 punktów ponad ceną odniesienia. Tak silny wzrost kontraktów spowodowany była ogólną poprawą nastrojów na rynkach finansowych będących pokłosiem dwóch istotnych (nocnych) wydarzeń: podjęcia decyzji o interwencji na rynku walutowym w celu osłabienia jena i uchwalenia przez ONZ rezolucji w sprawie Libii.

Warto w tym kontekście przypomnieć, że czwartkowa sesja za oceanem ułożyła się po myśli byków. Strona popytowa uaktywniła się bowiem w rejonie istotnego zakresu wsparcia Fibonacciego na S&P500 (mam tutaj na myśli strefę: 1238 – 1245 pkt), oddalając zagrożenie związane z możliwym wyłamaniem.

Nie mogło zatem dziwić to, że otwarcie kontraktów uplasowało się ponad zakresem oporu: 2756 – 2759 pkt (jak pamiętamy koncentrowały się tutaj projekcje intradayowej, symetrycznej formacji ABCD). Okoliczność związaną z zanegowaniem wymienionego układu fal można było zatem traktować jako stosunkowo silny, krótkoterminowy sygnał techniczny.

Trzeba jednak obiektywnie przyznać, że nie takiej postawy byków oczekiwaliśmy w następstwie wspomnianego wyłamania. Okazało się bowiem, że kupujący bardzo szybko stracili ochotę do kreowania dalszej presji na rynku, co w szybkim tempie dostrzegł obóz przeciwnika. Zamiast zatem spodziewanego ruchu w kierunku 2783 – 2787 pkt (kolejna bariera podażowa Fibonacciego), kontrakty konsekwentnie zaczęły podążać na południe.

Ostatecznie, z chwilą podania przez agencje światowe informacji o wstrzymaniu wszelkich operacji zbrojnych w Libii, ta spadkowa tendencja przemieniła się jednak w silne odreagowanie wzrostowe.

Tak więc rynki poszybowały w górę (najbardziej niemiecki DAX), a kontrakty na WIG20 powróciły ponad zakres: 2756 – 2759 pkt.

Ostania godzina handlu to już jednak całkowicie inny temat, związany z wygasaniem marcowej linii instrumentów pochodnych. Tym razem proces ustalania ostatecznej ceny rozliczeniowej dla FW20H11 przebiegł w miarę spokojnie, bez szczególnie wielkich zawirowań cenowych. Zamknięcie FW20M11 uplasowało się natomiast na poziomie 2764 pkt. Stanowiło to wzrost wartości kontraktów w stosunku do czwartkowej ceny odniesienia wynoszący 0.44%.

Z załączonego wykresu wynika, że stosunkowo istotną rolę odegrało w piątek zniesienie 61.8%. Warto jednak w tym kontekście przypomnieć, że nieco wyżej plasuje się kluczowa zapora podażowa Fibonacciego: 2783 – 2787 pkt wraz z przebiegającą tutaj median line. Można założyć, że jej zanegowanie okazałoby się prawdopodobnie istotnym wydarzeniem technicznym zapowiadającym ruch w kierunku szczytu ukształtowanego 8 marca.

Początek dzisiejszej sesji, z racji chociażby zwyżkujących dość silnie kontraktów na amerykańskie indeksy, powinien ułożyć się po myśli byków. Musimy również pamiętać, że indeks WIG20 umocnił się wyraźnie na piątkowym fixingu, czego nie można już za bardzo powiedzieć o FW20M11. Ta dysproporcja, biorąc pod uwagę fakt, że mamy właśnie do czynienia ze sprzyjającymi nastrojami zewnętrznymi, zostanie zatem najpewniej zniwelowana w początkowej fazie handlu.

Podsumowując należy stwierdzić, że cały czas niewielką przewagę techniczną utrzymuje strona popytowa (do tego typu wniosków można także dojść analizując wykres intradayowy). Ta sytuacja wynika głównie z faktu plasowania się notowań FW20M11 ponad zakresem: 2684 – 2687 pkt. Za pierwszą oznakę wyczerpywania się presji popytowej uznałbym w tej chwili przełamanie dolnej ML (kolor szary) wraz ze strefą cenową Fibonacciego: 2725 – 2727 pkt. W przypadku kontynuacji ruchu wzrostowego zwróciłbym natomiast uwagę na zakres: 2783 – 2787 pkt, którego zanegowanie powinno w jeszcze większym stopniu zmotywować kupujących do kreowania presji na warszawskim rynku terminowym.

Paweł Danielewicz
Analityk Techniczny
DM BZ WBK