Biznesmen, pułkownik, poseł, były trener – który z nich zostanie prezesem?
Reelekcji nie będzie. Grzegorz Lato zwalnia fotel (albo, jak mówią złośliwi, stołek)
Pieniędzy nie weźmie
Kilka lat temu Zbigniew Boniek zaangażował się biznesowo w energię odnawialną. Nie brak więc komentarzy, że i jako ewentualny prezes PZPN musiałby „walczyć z wiatrakami”. I to w dodatku za darmo. Zadeklarował bowiem, że jeśli wygra wybory, funkcję prezesa będzie pełnił społecznie.
Gdyby prezesowanie przyznawano za piłkarskie zasługi, wynik byłby już dziś rozstrzygnięty. Boniek łapie się do setki najlepszych żyjących piłkarzy świata. Niegdyś był filarem reprezentacji. Żaden polski piłkarz nie zrobił dotąd tak znaczącej kariery na Zachodzie. A przecież grał w czasach, gdy droga z polskiego podwórka na Zachód była znacznie dłuższa niż dzisiaj.
Co nie było tak znowu częste u piłkarzy, myślał też perspektywicznie. Zadbał o swoje zaplecze zawodowe i ukończył AWF. Co prawda jako trener sukcesów nie odniósł. Dzisiaj jest biznesmenem.
To wszystko nie sprawia jednak, że Boniek ma duże szanse w wyborach. Jest bowiem postrzegany jako nieprzewidywalny. Sprawny menedżer, przy tym kolega z boiska Michela Platiniego, jako prezes miałby blisko do europejskich władz. Zawsze miał jednak opinię niepokornego, mało skłonnego do kompromisów, więc działacze mogą obawiać się oddać na niego głos.
Silny człowiek z Wielkopolski
Stefan Antkowiak jest absolwentem AWF. W latach 60. grywał w młodzieżówce Lecha Poznań. Później był członkiem KW PZPR. Przez niektóre media uważany za „czarnego konia” październikowych wyborów. Od 12 lat, czyli przez trzy kadencje, szefuje regionalnemu piłkarskiemu związkowi. W sierpniu tego roku zwyciężył w wyborach po raz czwarty z rzędu. Jako działacz piłkarski ma za sobą długą karierę. W latach 1986-92 był wiceprezesem poznańskiego Lecha. Między 2002 a 2008 wiceprezesował też PZPN-owi, gdzie odpowiadał za współpracę z administracją. Poza tym pełnił funkcję poznańskiego radnego z ramienia SLD.
Antkowiak jako prezes WZPN ma opinię silnego człowieka. Jednak za rządów Laty, według obserwatorów, nie miał zbyt mocnej pozycji we władzach. Lobbował za przyznawaniem Poznaniowi meczów reprezentacji – ze średnim skutkiem. Na poparcie tezy o jego małej sile przebicia w PZPN „okresu Laty” przytaczany jest fakt, że na otwarcie nowego stadionu w Poznaniu Polska zagrała z Wybrzeżem Kości Słoniowej, podczas gdy np. w Gdańsku zmierzyła się z Niemcami, a we Wrocławiu z Włochami. Wcześniej Poznań przez sześć lat nie mógł doczekać się meczu reprezentacji.
Prezes umocowany politycznie?
Romana Koseckiego, najmłodszego z piątki kandydatów, sporo łączy z o dekadę starszym Bońkiem. Niegdyś utalentowany piłkarz, niepokorny i umiejący stawać okoniem, szybki, przebojowy i z sercem do walki. Jednak do naprawdę wielkiej kariery czegoś mu zabrakło. Atletico Madryt, Galatasaray Stambuł – to byli jego najbardziej renomowani pracodawcy. Bywało, że nie umiał powstrzymać emocji – w ostatnim meczu w barwach reprezentacji został wyrzucony z boiska.
Wyższego wykształcenia nie zdobył, pozostał ze średnim zawodowym. Spełnia się natomiast w polityce, od siedmiu lat posłując z ramienia PO. Jest aktywny, udziela się w Komisji Kultury Fizycznej i Sportu, uczestniczy w otwieraniu „orlików”. Sam przed czterema laty zrezygnował z rywalizacji z Grzegorzem Latą. Mówił wtedy, że prezes PZPN zaangażowany politycznie to nie jest najlepszy pomysł. Dzisiaj pozostał w finałowej piątce. Razem z Bońkiem reprezentuje tam grupę byłych piłkarzy, w opozycji do trójki działaczy.
Oficer na czele?
O eks-futbolistach, jak Kosecki czy Boniek, wiadomo znacznie więcej – przez lata byli wszak na celowniku opinii publicznej. Natomiast kandydujący działacze to dla kibiców na ogół niewiadoma. Prezes Łódzkiego Związku Piłki Nożnej Edward Potok przez 33 lata, do 2006 roku, był zawodowym żołnierzem. Czy oznacza to, że jako prezes PZPN mógłby zagwarantować w firmie wprowadzenie wojskowej dyscypliny? Oficer po Wyższej Szkole Wojsk Zmechanizowanych, stopień pułkownika otrzymał w 1992 roku. Oprócz uczelni wojskowej ukończył także warszawski AWF. Trenował kluby Zawisza Bydgoszcz i Orzeł Łódź. Łódzkim regionem zarządza trzecią kadencję, rozpoczął ją w czerwcu tego roku. Ma mocne poparcie, między innymi szefów znaczących piłkarsko regionów: Śląska i Małopolski. A to od ich opinii w dużej mierze zależał podobno sukces Grzegorza Laty w poprzednich wyborach. Kolejny „czarny koń?”…
Potok od ośmiu lat jest członkiem zarządu PZPN, gdzie zajmuje się m.in. sprzedażą biletów i Centralną Bazą Danych Kibiców. *Tytuł doktora, ale ta opinia… *
Jeśli chodzi o podstawę czysto zawodową, najszerszą chyba ma Zdzisław Kręcina. Nie dość że działacz PZPN z blisko 30-letnim stażem, to jeszcze nauczyciel akademicki AWF, w dodatku z tytułem doktorskim. W powszechnym odbiorze bywa jednak utożsamiany z PZPN-owskim betonem. Zaliczany do „odwiecznych” działaczy, na siłę trzymających się stołków i niezainteresowanych zmianami. Ponadto łączony z aferami; zarzucano mu niegospodarność i nieprawidłowości związane z zakupem ziemi pod nową siedzibę PZPN. Media z upodobaniem przypominały też o skandalu, jaki wywołał na pokładzie samolotu, gdzie podobno przeszkadzał współpasażerom po wypiciu alkoholu. On sam bagatelizował zaś tę sytuację.
Być może takie wydarzenia nie mają faktycznego wpływu na zdolność rządzenia PZPN-em. Jednak dzisiaj publicity jest niezwykle ważne. A ten akurat kandydat jest w dużej mierze zdyskredytowany w oczach opinii publicznej. Z drugiej strony, to nie ona wybiera… Zaś poparcie wśród działaczy Kręcina ma ponoć duże. Tak czy owak, nowy prezes PZPN zaprezentuje nam swoje oblicze już niedługo.
TK/MA