Dusze towarzystwa nie są najlepszymi pracownikami
W powszechnym przekonaniu osoby społeczne i dobrze czujące się w grupie lepiej radzą sobie w życiu zawodowym. Lisa Keltinkagas-Jarvinen, profesor psychologii stosowanej na uniwersytecie w Helsinkach, obala ten mit.
Jej zdaniem trzeba przeprowadzić rozróżnienie między usposobieniem społecznym a kompetencjami społecznymi. Bycie osobą społeczną jest czymś wrodzonym i dotyczy temperamentu. Kompetencje społeczne są natomiast czymś, czego uczymy się od dziecka i rozwijamy w sobie przez resztę życia. Pozwalają one radzić sobie w sytuacjach grupowych. Osoba nieśmiała może mieć doskonałe kompetencje społeczne, lecz nie odczuwać potrzeby pozostawania w centrum uwagi, bo woli skupiać się na zadaniach w pracy.
Jeśli menedżer pomyli oba te pojęcia, może zrezygnować z zatrudnienia osoby, którą uzna za niespołeczną. W ten sposób pozbywa się najlepszego kandydata, który będzie koncentrował się na swoich zajęciach zamiast rozweselać kolegów.
Lisa Keltinkagas-Jarvinen przestrzega przed zbyt dużą liczbą osób społecznych w miejscach pracy. Tacy pracownicy będą woleli rozmawiać i plotkować zamiast zajmować się tym, co powinni robić. Osoby społeczne ciągle domagają się pochwał za swoją pracę i często nie zauważają, że otoczenie jest zmęczone ich potrzebą bycia zawsze w centrum uwagi.
Na podstawie: Personel i Zarządzanie, s. 103, Kompetencje a usposobienie, marzec 2011 r.
