Kto może dorabiać?
Dlaczego dorabiamy? Niektórzy nie mają wyjścia, inaczej nie związaliby końca z końcem. Inni robią to po prostu dlatego, że mogą, np. z uwagi na elastyczny czas pracy, wychodząc z założenia, że dodatkowy zarobek zawsze się przyda. Liczba Polaków deklarujących pracę w więcej niż jednym miejscu to ponad 1 mln osób
Kto musi, kto może?...
Komu najłatwiej o dodatkową pracę? Wysoko wykwalifikowanemu fachowcowi. Już z doświadczeniem, ale w wieku, w którym wciąż jeszcze sporo brakuje do emerytury. Częściej podejmują ją mężczyźni. Dodatkowe źródła zarabiania deklaruje ok. 700 tys. pracowników płci męskiej. Jest ich o prawie o 300 tys. więcej niż kobiet.
O ekstra zarobek wciąż łatwiej osobie z dyplomem. Z danych GUS, który stale monitoruje zjawisko, wynika, że w III kwartale ub. roku najwięcej pracujących w więcej niż jednym miejscu miało wykształcenie wyższe. 400 tys. dorabiających osób z dyplomem wyższej uczelni to prawie jedna trzecia ogółu w tej grupie (łącznie ok. 1,1 mln). Natomiast „wieloetatowców” z wykształceniem zawodowym (288 tys.) i policealnym (276 tys.) było już wśród nich znacznie mniej.
Łatwość znalezienia dodatkowej pracy ściśle wiąże się z wykonywanym zawodem. Jeśli „pierwsza” praca absorbuje przez 8 czy więcej godzin, jest ciężka i wymaga dyspozycyjności, trudno myśleć o dodatkowej. Nie wyrazi na nią zgody pracodawca, a i odpowiedzialny pracownik raczej o niej nie pomyśli.
– W niektórych zawodach dodatkowe zajęcia rzeczywiście mogą być utrudnieniem. Ale jeśli nie kolidują one z etatem, jeśli pracownik może bez problemu wykonywać obowiązki wynikające ze stosunku pracy, to nie jest nawet zobowiązany do informowania pracodawcy, że sobie dorabia – mówi Monika Zakrzewska, ekspert z PKPP Lewiatan. Dlatego wśród pracujących w kilku miejscach najłatwiej znaleźć nauczycieli, dziennikarzy, informatyków, konsultantów czy doradców. Wielu z nich i tak jest zatrudnionych na podstawie umów cywilnoprawnych. – W oficjalnych zestawieniach nie znajdzie się za to zbyt wielu fachowców wykonujących pracy fizyczne, ale to z innej przyczyny. Myślę, że dorabiają sobie oni raczej w szarej strefie – dodaje Monika Zakrzewska.
Polecamy: Wynagrodzenie w marcu wzrosło
Z informacji GUS wynika też, że szansa na dodatkową pracę rośnie wraz z wiekiem. Jednak tylko do pewnego momentu, czyli do mniej więcej 50 roku życia. Później gwałtownie spada. Dorabiających w kilku miejscach w okolicach 30-tki było w ub. roku 250 tys., a między 35 a 44 rokiem życia – już 340 tys. Jeszcze w okolicach 50-tki ich liczba, według GUS, przekraczała 300 tys., by w przedziale po 55 roku życia spaść do niespełna 130 tysięcy.
Pracodawcy rozumieją
Niskie płace, rosnące koszty utrzymania, zagrożenie bezrobociem sprawiają, że praca w kilku miejscach to nie fanaberia, ale coraz częściej życiowa konieczność. Stąd rosnąca popularność pracowych portali, gazet z anonsami i ogłoszeń. A także aktywność zainteresowanych dodatkowym zajęciem, którzy nie tylko przeglądają oferty, ale coraz częściej reklamują się sami.
Rozumieją to pracodawcy, a więc ci, którzy mogliby mieć zastrzeżenia do dodatkowych zajęć podwładnych. – Wydaje mi się, że, przynajmniej w mniejszych firmach, pracodawcy rzadko kiedy wyrażają wątpliwości – mówi właścicielka firmy wydawniczej, pani Grażyna Roman. – Mało tego, niektórzy nawet pomagają w znalezieniu pracy. Ja nigdy nie robiłam w tej kwestii ograniczeń. Dobrze pamiętam, że sama przez pewien czas, mając już własną firmę, byłam jeszcze zatrudniona u „starego” pracodawcy, który nie robił mi przeszkód, a przeciwnie, wspierał.
Jej zdaniem duże znaczenie ma fakt, że szefowie w małym biznesie są „blisko życia” i dobrze orientują się w ograniczeniach, jakie narzuca dzisiejszy rynek pracy. Nie zawsze są też w stanie przedstawić pracownikom odpowiednią ofertę. – W mniejszych firmach pracodawców często nie stać na oferowanie wysokich wynagrodzeń. Dlatego starają się nie przeszkadzać w dorabianiu. Przymykają oko nawet wtedy, gdy woleliby, aby podwładny całą uwagę i wysiłek koncentrował na zadaniach stawianych przez jego firmę.
TK,JK,WP.PL