13.07. Warszawa - CIR informuje :
Podczas dzisiejszego posiedzenia Rada Ministrów przyjęła założenia do projektu budżetu na 2011 r. oraz propozycję średniorocznych wskaźników wzrostu wynagrodzeń w państwowej sferze budżetowej na rok 2011.
Ponadto rząd przyjął:
- projekt ustawy Prawo probiercze,
- projekt ustawy o zmianie ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy oraz o zmianie niektórych innych ustaw.
Rada Ministrów wydała rozporządzenie w sprawie szczegółowych warunków realizacji programu pomocy dla rodzin rolniczych, w których gospodarstwach rolnych lub działach specjalnych produkcji rolnej powstały szkody spowodowane przez powódź, obsunięcie się ziemi lub huragan w 2010 r.
Rada Ministrów przyjęła dokumenty:
- Krajowa Strategia Rozwoju Regionalnego 2010-2020: Regiony, Miasta, Obszary Wiejskie,
- Kierunki rozwoju biogazowni rolniczych w Polsce w latach 2010-2020.
Rada Ministrów przyjęła założenia do projektu budżetu państwa na rok 2011, przedłożone przez ministra finansów.
Na potrzeby projektu budżetu na rok 2011 przyjęto następujące założenia dotyczące podstawowych wskaźników makroekonomicznych:
- PKB w ujęciu realnym: wzrost o 3,5 proc.;
- PKB w cenach bieżących: 1496,3 mld zł;
- średnioroczny wzrost cen towarów i usług konsumpcyjnych ogółem: 2,3 proc.;
- przeciętne wynagrodzenie w gospodarce narodowej: 3359 zł;
- nominalny wzrost przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce narodowej: 3,7 proc.;
- realny wzrost przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce narodowej: 1,4 proc.;
- nominalny wzrost przeciętnego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw: 4,0 proc.;
- przeciętne zatrudnienie w gospodarce narodowej: zmiana o 1,9 proc.
- stopa bezrobocia rejestrowanego na koniec roku: 9,9 proc.
Na poziom przyszłorocznych dochodów budżetu państwa wpływać będą skutki zmian systemowych w zakresie podatku VAT:
- zwiększenie limitu rocznego obrotu uprawniającego podatników do zwolnień z podatku VAT z 50 tys. do 100 tys. i docelowo - do 150 tys. w 2011 r.;
- prawo do pełnego odliczenia podatku naliczonego przy zakupie pojazdów samochodowych z tzw. kratką oraz przy zakupie paliwa do ich napędu;
- wprowadzenie zwolnienia z opodatkowania połączeń przy wysyłaniu SMS-ów na cele charytatywne;
- likwidacja niektórych zwolnień z obowiązku stosowania kas fiskalnych (usługi prawnicze, doradcze, z zakresu ochrony zdrowia, kultury, itp.);
W zakresie podatku akcyzowego:
- podwyższenie stawki podatku akcyzowego na wyroby tytoniowe od 2011 r.;
- zwiększenie udziału biokomponentów w paliwach.
W zakresie podatku CIT:
- wprowadzenie zwolnienia od podatku dochodowego zagranicznych funduszy inwestycyjnych i emerytalnych;
- opodatkowanie używania samochodów firmowych do celów prywatnych.
W zakresie podatku PIT:
- opodatkowanie używania samochodów firmowych do celów prywatnych.
W celu obniżenia relacji deficytu do PKB do poniżej 3 proc. (wypełnienie zaleceń Komisji Europejskiej)
rząd przewiduje wprowadzenie dyscyplinującej reguły wydatkowej, zgodnie z którą górny limit wydatków elastycznych i nowych wydatków sztywnych obliczany będzie na podstawie prognozowanego wskaźnika inflacji powiększonego o 1 punkt procentowy. Prowadzone będą działania mające na celu "odsztywnianie" obecnej struktury wydatków budżetowych. Takie rozwiązanie ma sprzyjać procesowi konsolidacji oraz tworzyć warunki do efektywnego wprowadzenia docelowej reguły fiskalnej na poziomie 1 proc. PKB.
Na sytuację makroekonomiczną w Polsce duży wpływ będzie miała skala i szybkość ożywienia w strefie euro. Niepewność związana jest również z sytuacją w Grecji i Portugalii. Istnieje duże ryzyko gwałtownych i znaczących przepływów kapitału spekulacyjnego w regionie, co miałoby duży wpływ na kształtowanie się kursu złotego. Może to powodować znaczne wahania lub odchylenia wartości złotego, co m.in. może wpłynąć na procesy inflacyjne w Polsce.
W scenariuszu wzrostu gospodarczego w latach 2010-2011 założono wysoki stopień wykorzystania środków z polskiej alokacji w ramach funduszy unijnych. Zawsze przy tego typu projektach należy liczyć się z wieloma ryzykami proceduralnymi, co może wpłynąć na zmianę sytuacji makroekonomicznej w polskiej gospodarce. Ryzyko związane jest też z sytuacją w sektorze finansów publicznych.
Przygotowane założenia budżetu państwa na 2011 r. zachowują zasadę ostrożności. Projekt budżetu państwa oparty będzie na konserwatywnym scenariuszu makroekonomicznym, co umożliwi ograniczenie wystąpienia potencjalnych negatywnych ryzyk i innych niekorzystnych zjawisk.
W założeniach do budżetu uwzględnione zostały szczególne uwarunkowania związane z katastrofalną powodzią, która dotknęła Polskę w maju i czerwcu br. Po zakończeniu procesu szacowania strat Polska wystąpi do Komisji Europejskiej o uruchomienie środków z Funduszu Solidarności Unii Europejskiej. Konieczna będzie także odbudowa zniszczonej infrastruktury. Wstępne szacunki wskazują, że rozmiar strat może wynieść do kilkunastu miliardów złotych.
Rada Ministrów przyjęła propozycję średniorocznych wskaźników wzrostu wynagrodzeń w państwowej sferze budżetowej na rok 2011, przedłożone przez ministra finansów.
Zgodnie z propozycją wskaźniki te wynoszą:
- realny wzrost produktu krajowego brutto - 3,5 proc.;
- średnioroczny wzrost cen towarów i usług konsumpcyjnych ogółem - 2,3 proc.;
- nominalny wzrost przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce narodowej - 3,7 proc.;
- nominalny wzrost przeciętnego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw - 4,0 proc.;
- poziom przeciętnego zatrudnienia w gospodarce narodowej - 10.045 tys. osób;
- stopa bezrobocia rejestrowanego na koniec roku - 9,9 proc.;
- prognozowane zatrudnienie ogółem w państwowej sferze budżetowej w 2011 r. - 560.685 osób (z uwzględnieniem dotychczas dokonanego rozdysponowania zatrudnienia zaplanowanego w rezerwach celowych na 2010 r.);
- średnioroczny wskaźnik wzrostu wynagrodzeń w państwowej sferze budżetowej - 100,0 proc. (w ujęciu nominalnym, co oznacza, że płace w tzw. budżetowej będą na poziomie roku 2010).
Rada Ministrów przyjęła projekt ustawy Prawo probiercze, przedłożony przez ministra gospodarki.
Zmniejszenie biurokracji w branży złotniczo-jubilerskiej, podniesienie jej konkurencyjności, a także zwiększenie bezpieczeństwa obrotu wyrobami jubilerskimi dla dobra konsumentów - to najważniejsze cele projektu ustawy Prawo probiercze, która jest elementem "Pakietu na rzecz przedsiębiorczości".
Nowe prawo zmniejsza obciążenia administracyjne dla przedsiębiorców. Zapewni to podwyższenie progów masy srebra z 5 do 8 g, wymagających obowiązkowego cechowania. Planowane jest też wyłączenie z obowiązku cechowania półfabrykatów z metali szlachetnych, stosowanych w stomatologii. Zaproponowano również korzystniejsze zasady obliczania masy wyrobu, który ma być poddany cechowaniu.
Wprowadzono możliwość tworzenia punktów probierczych u przedsiębiorców wprowadzających wyrób do obrotu. Będą one powstawać na mocy decyzji administracyjnej wydawanej przez prezesa Głównego Urzędu Miar (GUM). To rozwiązanie przyczyni się do szybszego badania i cechowania wyrobów, bez konieczności ich przewożenia do urzędów probierczych, a co za tym idzie ponoszenia kosztów transportu, ubezpieczania i pozostawienia na jakiś czas w urzędzie (zamrożenie kapitału).
Zaproponowano możliwość realizowania zadań administracji probierczej na podstawie partnerstwa publiczno-prywatnego. Zastosowanie tej formuły oznacza podział zadań i ryzyka między organ administracji probierczej a partnera prywatnego. Z zachowaniem tej zasady będzie można np. wykonywać czynności związane z badaniem i cechowaniem wyrobów z metali szlachetnych oraz dokonywać ich ekspertyz.
Projekt rozszerza także katalog prób dla wyrobów z metali szlachetnych, co umożliwi cechowanie mniej popularnych stopów, w tym o najwyższej zawartości metali szlachetnych. Oznacza to dostosowanie krajowych przepisów do postępu technologicznego i ratyfikowanej przez Polskę Konwencji Wiedeńskiej (o kontroli i cechowaniu wyrobów z metali szlachetnych).
Nowe prawo upraszcza funkcjonowanie administracji probierczej i precyzyjnie określa kompetencje między jej organami. Zdecydowano, że będą ją tworzyć: Główny Urząd Miar i okręgowe urzędy probiercze. Zlikwidowane zostaną urzędy obwodowe.
Z wejściem tej ustawy w życie przestaną obowiązywać regulacje ustawowe z 3 kwietnia 1993 r.
Rada Ministrów przyjęła projekt ustawy o zmianie ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy oraz o zmianie niektórych innych ustaw, przedłożony przez ministra pracy i polityki społecznej.
Głównym celem nowelizacji jest doprecyzowanie przepisów budzących wątpliwości interpretacyjne oraz dostosowanie ich do innych regulacji, m.in. do ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, ustawy o spółdzielniach socjalnych.
Doprecyzowano, w jakim okresie osoba posiadająca wpis do ewidencji działalności gospodarczej może jednocześnie posiadać status bezrobotnego. Założono, że osoba, która przy składaniu wniosku o wpis do ewidencji oznaczy późniejszy termin podjęcia działalności gospodarczej - może posiadać status bezrobotnego, aż do tego dnia (wskazanego we wpisie jako dzień podjęcia działalności). Ponadto doprecyzowano, że można posiadać status bezrobotnego - mając wpis do ewidencji działalności gospodarczej - w okresie jej zawieszenia.
Uregulowano kwestie związane z ubezpieczeniem wypadkowym i od następstw nieszczęśliwych wypadków. Chodzi o bezrobotnych, którzy podjęli zatrudnienie podczas szkolenia lub w trakcie studiów podyplomowych, finansowanych z Funduszu Pracy.
Osoby, które w trakcie szkolenia podjęły zatrudnienie, inną pracę zarobkową lub działalność gospodarczą i pobierają stypendium w wysokości 20 proc. zasiłku, powinny zostać zgłoszone przez instytucję szkoleniową do ubezpieczenia od następstw nieszczęśliwych wypadków. Koszty ubezpieczenia takich osób stanowią koszty szkolenia i będą pokrywane z Funduszu Pracy. Analogiczne zasady mają dotyczyć osób pobierających stypendium w wysokości 20 proc. zasiłku, z tytułu odbywania studiów podyplomowych, które w trakcie tych studiów podjęły zatrudnienie, inną pracę zarobkową lub działalność gospodarczą. Jednak w tym przypadku, to starosta będzie musiał ubezpieczyć te osoby od następstw nieszczęśliwych wypadków.
Wprowadzono zakaz pozbawiania statusu bezrobotnej, z powodu niezdolności do pracy trwającej dłużej niż 90 dni, kobiety w ciąży i w trakcie połogu, z wyjątkiem sytuacji, gdy bezrobotna sama wystąpi z takim wnioskiem.
Określono, że okres zatrudnienia pracowników powracających z urlopu macierzyńskiego, dodatkowego urlopu macierzyńskiego lub urlopu wychowawczego - w trakcie którego pracodawca korzystał ze zwolnienia z opłacania składki na Fundusz Pracy - jest uwzględniany do uzyskania prawa do zasiłku dla bezrobotnych. Jednocześnie ustalono, że okres zatrudnienia pracowników powracających z urlopu macierzyńskiego lub wychowawczego (od 1 stycznia 2009 r. do dnia wejścia tej ustawy w życie) jest zaliczany do okresu uprawniającego do zasiłku dla bezrobotnych.
Zaproponowano przepisy umożliwiające kierowanie bezrobotnych (lub uprawnionych poszukujących pracy) na kilka kursów, których łączne ukończenie zwiększa szansę na zatrudnienie. Czasami do podjęcia zatrudnienia wymagane jest ukończenie kilku szkoleń dających kolejne uprawnienia, np. uprawnienia dla kierowców do przewozu osób, rzeczy, materiałów niebezpiecznych, itp. Posiadanie kilku takich uprawnień zwiększa dyspozycyjność pracownika.
Wprowadzono minimalną wysokość stypendium szkoleniowego, tj. 20 proc. kwoty zasiłku dla bezrobotnych.
Do osób uprawnionych do uzyskiwania refundacji kosztów wyposażenia lub doposażenia stanowiska pracy włączono producentów rolnych. Zaproponowano, aby bezrobotny mógł zgłosić jednorazowo 10 dni braku gotowości do podjęcia pracy. Dotychczas można jednorazowo zgłosić 9 dni.
Pracodawcy zatrudniający cudzoziemców i mający przejściowe trudności finansowe będą mogli wprowadzić krótszy czas pracy i - w konsekwencji - niższe wynagrodzenie bez konieczności składania wniosku do wojewody o zmianę decyzji w sprawie zezwolenia na pracę. Obecnie wojewoda uchyla zezwolenie na pracę, gdy np. zmieniły się okoliczności stanowiące podstawę do jego wydania.
Zgodnie z projektem nowelizacji ustawy, o rok (do końca grudnia 2011 r.) zostanie wydłużony okres, w którym powiatowe urzędy pracy będą mogły uzyskać dofinansowanie z Funduszu Pracy na utworzenie centrów aktywizacji zawodowej (CAZ) i lokalnych punktów informacyjno-konsultacyjnych (LPIK).
Większość nowych przepisów miałaby obowiązywać po 14 dniach od daty ich ogłoszenia w Dzienniku Ustaw.
Rada Ministrów wydała rozporządzenie w sprawie szczegółowych warunków realizacji programu pomocy dla rodzin rolniczych, w których gospodarstwach rolnych lub działach specjalnych produkcji rolnej powstały szkody spowodowane przez powódź, obsunięcie się ziemi lub huragan w 2010 r., przedłożone przez ministra pracy i polityki społecznej.
Zgodnie z informacjami zebranymi od wojewodów, tegoroczna powódź, obsunięcia ziemi i huragan wystąpiły na obszarze 11 województw. Wstępnie szacuje się że straty wystąpiły w 105 152 gospodarstwach rolnych na powierzchni 682 894 ha.
Wydane przepisy przewidują udzielenie pomocy rodzinie rolniczej jeżeli:
- co najmniej jedna osoba jest w tej rodzinie rolnikiem, w rozumieniu przepisów o ubezpieczeniu społecznym rolników;
- szkody spowodowane przez powódź powstały w uprawach rolnych, zwierzętach gospodarskich, budynkach inwentarskich, magazynowo-składowych, szklarniach, maszynach rolniczych.
Pomoc będzie wypłacana, jeśli szkody spowodowane przez powódź, obsunięcie ziemi lub huragan wynoszą powyżej 30 proc średniej rocznej produkcji rolnej z trzech lat (licząc od ubiegłego roku wstecz). Pomoc będzie udzielana jednorazowo w formie zasiłku celowego na mocy ustawy z 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej przez kierownika ośrodka pomocy społecznej. Kierownik ośrodka pomocy społecznej ustali średnią szkód w danym gospodarstwie rolnym podstawie protokołu szkód sporządzonego przez komisję powołaną przez wojewodę. Pomocy udziela się na wniosek poszkodowanego rolnika. Wzór wniosku zawiera załącznik do rozporządzenia.
Pomoc przysługuje w wysokości: 2 tys. zł w przypadku rodziny rolniczej prowadzącej gospodarstwo rolne o powierzchni do 5 ha użytków rolnych i 4 tys. zł w przypadku rodziny rolniczej o gospodarstwie rolnym powyżej 5 ha. Wnioski należy składać do 30 września 2010 r.
Rada Ministrów przyjęła Krajową Strategię Rozwoju Regionalnego 2010-20130: Regiony, Miasta, Obszary Wiejskie, przedłożoną przez ministra rozwoju regionalnego.
"Strategia" wyznacza cele polityki regionalnej wobec poszczególnych terytoriów w kraju, w tym obszarów miejskich i wiejskich, oraz definiuje ich relacje w odniesieniu do innych polityk publicznych o wyraźnym terytorialnym ukierunkowaniu. W dokumencie określono także sposób działania podmiotów publicznych, a w szczególności rządu i samorządów województw dla osiągnięcia strategicznych celów rozwoju kraju. Jedną z ważnych zasad jest tzw. "nowy paradygmat polityki regionalnej". Oznacza to przede wszystkim:
- przejście od tradycyjnej redystrybucji środków do podejścia zakładającego wzmacnianie i wykorzystanie potencjałów terytorialnych,
- odejście od podziału na polityki inter- i intraregionalną, na rzecz jednej, wspólnej polityki określającej (w odniesieniu do terytorium) cele dla wszystkich podmiotów publicznych,
- odejście od modelu krótkoterminowych, odgórnie dystrybuowanych dotacji "dla najmniej uprzywilejowanych obszarów" do modelu długofalowych, zdecentralizowanych polityk rozwojowych adresowanych do wszystkich regionów,
- wielosektorowe (horyzontalne) podejście do działań rozwojowych ukierunkowane terytorialnie,
- odejście od rozproszonej interwencji do bardziej selektywnych (skoncentrowanych) inwestycji,
- zwiększenie roli szczebla regionalnego w uruchamianiu procesów rozwojowych w systemie wieloszczeblowego zarządzania,
- zróżnicowane podejście do różnych typów terytoriów (rozumianych funkcjonalnie).
W "Strategii" zaakcentowano działania dotyczące wzmocnienia wielopoziomowego systemu zarządzania, w którym zwiększa się rola samorządu województwa, który - obok Ministerstwa Rozwoju Regionalnego - będzie podmiotem realizacji polityki regionalnej. Istotne będzie również dopasowanie odpowiedzialności za zadania publiczne do najbardziej efektywnego poziomu zarządzania oraz racjonalizacja systemu finansowania polityk publicznych przez "proces terytorializacji" oraz system finansowania jednostek samorządu terytorialnego. Wprowadzony zostanie nowy instrument - kontrakt regionalny.
Przedstawione w KSRR wyzwania do roku 2020 łączą wymiar europejski i krajowy. Zostały określone na podstawie diagnozy sytuacji społeczno-gospodarczej przeprowadzonej w odniesieniu do różnych skal przestrzennych oraz determinantów konkurencyjności polskich regionów. Uwzględniono tutaj również strategiczne wyzwania dla rozwoju całego kraju sformułowane w dokumencie Polska 2030.
Przedstawione w KSRR zadania zmierzają do osiągnięcia: spójności gospodarczej, społecznej i terytorialnej, zmniejszenia dystansu rozwojowego do pozostałych regionów UE, silnej konkurencyjności i innowacyjności, skuteczności, efektywności i partnerstwa w realizacji celów rozwojowych, bezpieczeństwa ekologicznego, wysokiego poziomu i skuteczności ochrony środowiska oraz zasobów przyrodniczych.
Celem strategicznym polityki regionalnej - będącym jednym z kluczowych elementów osiągania celów rozwoju kraju - jest wzrost, zatrudnienie i spójność w horyzoncie długookresowym. Cel ten ma być realizowany poprzez wspomaganie wzrostu konkurencyjności regionów (konkurencyjność), budowanie spójności terytorialnej i przeciwdziałanie marginalizacji obszarów problemowych (spójność) oraz tworzenie warunków dla skutecznej, efektywnej i partnerskiej realizacji działań rozwojowych ukierunkowanych terytorialnie (sprawność).
Realizacja KSRR oznacza konieczność koncentracji interwencji publicznej na działaniach pro-rozwojowych i pro-zatrudnieniowych, które umożliwią trwałe zwiększenie bazy dochodowej na poszczególnych obszarach.
W systemie zarządzania rozwojem Polski polityka regionalna (jako polityka o charakterze horyzontalnym) pełni szczególną rolę służąc integracji rozproszonych dotychczas działań rozwojowych. System realizacji tej polityki jest tak skonstruowany, by zapewniać spójność krajowych polityk publicznych w wymiarze terytorialnym, jak i regionalnych działań rozwojowych w celu zwiększenia efektywności i skuteczności ukierunkowanej terytorialnie interwencji państwa.
Rozwojowi dyskusji strategicznej na poziomie krajowym posłuży Krajowe Forum Terytorialne (KFT), inicjujące debaty na temat strategicznych kierunków i form rozwoju regionalnego oraz wymiaru przestrzennego polityki rozwoju między różnymi podmiotami publicznymi i niepublicznymi zaangażowanymi w działania na rzecz rozwoju. Na poziomie regionalnym zarządy województw mogą powołać Regionalne Forum Terytorialne (RFT) lub rozszerzyć zadania istniejących już ciał doradczych.
Wprowadzony zostanie system strategicznego planowania rozwoju, który pozwoli zaprogramować średnio i długookresowe cele strategiczne rozwoju kraju i regionów. W tym celu KSRR zmierza do uporządkowania systemu dokumentów operacyjno-wdrożeniowych. Po roku 2013 system dokumentów operacyjno-wdrożeniowych zostanie zracjonalizowany tak, aby osiągnąć maksymalną efektywność polityki rozwojowej.
Podwyższeniu jakości zarządzania politykami publicznymi będzie służyć system stałego monitorowania i ewaluacji procesów rozwoju regionalnego i efektów polityki regionalnej w postaci obserwatoriów rozwoju terytorialnego. Obejmie on obserwatorium krajowe oraz (na wzór rozwiązań istniejących już w niektórych województwach), sieć obserwatoriów regionalnych.
Przebudowa systemu koordynacji na szczeblu krajowym i regionalnym pozwoli dopasować zakres interwencji planowanej do realizacji w odniesieniu do terytorium. Posłuży temu m.in. Komitet Koordynacyjny ds. Polityki Rozwoju oraz komitety monitorujące, działające na szczeblu krajowym i regionalnym. Jednocześnie KSRR przewiduje rozszerzenie zadań koordynacyjnych ministra właściwego ds. rozwoju regionalnego.
Uruchomienie kontraktów terytorialnych w nowej, zmienionej formule poprzedzone zostanie przeprowadzeniem przez ministra rozwoju regionalnego (przy współpracy z poszczególnymi resortami) procesu przebudowy systemu dystrybucji terytorialnej środków (tzw. terytorializacji). Będzie on polegał na ocenie efektywności i przydatności mechanizmów dystrybucyjnych polityk sektorowych oraz instrumentów finansowych stosowanych przez samorządy terytorialne i inne podmioty publiczne działające na różnych poziomach zarządzania. Liczba źródeł finansowania polityki regionalnej ulegnie znacznemu zwiększeniu.
Z budżetu państwa będą finansowane programy uruchamiane przez MRR, programy współpracy terytorialnej realizowane w ramach polityki spójności UE i polityk zewnętrznych. Z budżetu będą także współfinansowane programy zarządzane na szczeblu regionalnym oraz programy sektorowe i inne programy finansowane ze źródeł krajowych.
Środki pochodzące z budżetów jednostek samorządu terytorialnego będą z jednej strony zapewniały niezbędne współfinansowanie projektów w ramach programów operacyjnych współfinansowanych przez UE, a z drugiej - uczestniczyły w realizacji innych programów finansowanych ze źródeł krajowych objętych kontraktem terytorialnym.
Środki prywatne, za pomocą których można realizować cele rozwojowe przy realizacji KSRR, powinny odgrywać rosnącą rolę. Wyraźnie wzrastać powinna również rola funduszy pożyczkowych, gwarancji i poręczeń kredytowych oraz oferta innych usług finansowych ze strony banków. Coraz większe znaczenie musi mieć upowszechnianie mechanizmów i form partnerstwa publiczno-prywatnego.
Do roku 2013 głównym źródłem finansowania polityki regionalnej pozostaną środki UE (w ramach polityki spójności UE oraz na realizacje celów określonych terytorialnie takie jak np. wsparcie dla rozwoju obszarów wiejskich w ramach Wspólnej Polityki Rolnej).
Dla realizacji celów KSRR wykorzystywane mogą być także inne środki finansowe pochodzące ze źródeł zagranicznych, m.in. z kredytów pochodzących z Europejskiego Banku Inwestycyjnego. Zarówno środki wspólnotowe, jak i środki pochodzące z innych źródeł zagranicznych, są współfinansowane środkami krajowymi, pochodzącymi z budżetu państwa, budżetu jednostek samorządów terytorialnych oraz ze środków prywatnych.
Zakłada się, że suma środków wydatkowanych przez budżet UE, budżet państwa i inne podmioty publiczne (w tym samorządy terytorialne) na realizację celów KSRR będzie wynosiła pod koniec 2013 roku nie mniej niż 3 proc. PKB krajowego z roku 2008.
W wymiarze finansowym oznacza to średniorocznie ok. 34 mld zł. Szacuje się, że z tego ok. 24 mld zł średniorocznie będzie pochodziło ze środków UE. Resztę stanowić będzie udział podmiotów publicznych.
Co najmniej 70 proc. środków w ramach polityki regionalnej przeznaczonych zostanie na realizację programów regionalnych w ramach KSRR. Na programy krajowe realizowane w ramach KSRR i zarządzane przez MRR po roku 2013 zostanie przeznaczonych ok. 20 proc. środków. Wielkość wsparcia będzie uzależniona od stopnia natężenia problemów społeczno-gospodarczych.
Rada Ministrów przyjęła dokument Kierunki rozwoju biogazowni rolniczych w Polsce w latach 2010-2020, przedłożony przez ministra gospodarki.
W dokumencie wskazano optymalne warunki do rozwoju instalacji wytwarzających biogaz rolniczy, który ma być wykorzystywany do produkcji energii elektrycznej i ciepła. Biogazownie stanowią jeden z najważniejszych celów wyznaczonych przez "Politykę energetyczną Polski do 2030". Zapisano w niej wzrost udziału odnawialnych źródeł energii w finalnym zużyciu energii do 15 proc., a na rynku paliw transportowych do 2020 r. o 10 proc.
Rozwój instalacji biogazowych wpłynie na poprawę bezpieczeństwa energetycznego poprzez wzrost zaopatrzenia w energię pochodzącą z odnawialnych źródeł. Instalacje takie umożliwią dostawy biogazu rolniczego (o jakości gazu ziemnego) do gospodarstw domowych wsi i miasteczek oraz podmiotów gospodarczych. Ponadto umożliwią tworzenie tzw. lokalnych łańcuchów wartości dodanej, aktywizując gospodarczo wsie oraz zwiększając zatrudnienie na małych rynkach lokalnych. Instalacje są również szansą na wytworzenie istotnych ilości energii elektrycznej i cieplnej z surowców nie konkurujących z rynkiem żywnościowym jako produkty uboczne przemysłu rolno-spożywczego. Ważne jest również to, że odnawialne źródła energii w postaci instalacji biogazowych mogą powstawać na obszarach Natura 2000, nie stanowiąc zagrożenia dla środowiska. Jednym z końcowych efektów pozyskiwania energii z biogazowi są wysokiej jakości nawozy organiczne również przyjazne środowisku.
Szacuje się, że w Polsce może zostać wytworzone ok. 1,7 mld m3 biogazu rocznie. Taka ilość biogazu po oczyszczeniu mogłaby pokryć ok. 10 proc. zapotrzebowania na gaz lub w całości zabezpieczyć potrzeby odbiorców z terenów wiejskich oraz dostarczyć dodatkowo 125 tys. MWhe (energii elektrycznej) i 200 tys. MWhc (energii cieplnej).
Nie bez znaczenia jest fakt, że biogazownie rolnicze wpłyną na wzrost dochodów rolników poprzez wykorzystanie pozostałości przemysłu rolno-spożywczego. Nie spowodują ponadto zniszczeń w środowisku naturalnym. Ocenia się, że dzięki biogazowniom możliwe będzie zmniejszenie emisji dwutlenku węgla w wysokości 3,4 mln ton rocznie.
Nakłady inwestycyjne niezbędne do budowy jednej biogazowi (wraz z instalacją oczyszczającą) o mocy 1MWel (wytwarzającej rocznie ok. 3,5-3,8 mln m3 biogazu o wysokich parametrach - zawartość metanu ok. 98 proc.) wyniosą ok. 10-15 mln zł. W gestii inwestorów pozostanie kwestia sposobu wykorzystania tego gazu - czy przez wtłoczenie do krajowej sieci dystrybucyjnej lub infrastruktury przesyłowo-dystrybucyjnej gazu administrowanego przez samorządy lokalne, czy przez wytworzenie energii elektrycznej lub cieplnej.
Przy założeniu, że inwestycje te zostaną objęte wsparciem publicznym (ze środków funduszy strukturalnych połączonych z pomocą publiczną) na poziomie 50 proc. kosztów kwalifikowanych, oznacza to, że zapotrzebowanie wyniesie ok. 2-3 mld zł. Wydatek ten może zostać zwiększony o ok. 15-20 proc. ze względu na zastosowanie bardziej skomplikowanych technologii.
Konieczny będzie również zintensyfikowanie rozwoju programów badawczych dotyczących nowych technik i technologii wykorzystywanych do produkcji biogazu rolniczego (w tym m.in. kontynuowanie prac nad udoskonalaniem fermentacji metanowej, rozwojem technologii konwersji biogazu do energii elektrycznej i cieplnej czy udoskonalaniem procesu oczyszczania biogazu do biometanu).
W celu pełnego rozwoju procesów dotyczących wykorzystania odnawialnych źródeł energii, w tym biogazowni, niezbędne jest przygotowanie nowych lub zmiana istniejących rozwiązań prawnych.
Ministerstwo gospodarki zaproponowało, by powstawanie biogazowni mogło być wspierane w ramach PO Infrastruktura i Środowisko, z priorytetu IX Infrastruktura energetyczna przyjazna środowisku i efektywność energetyczna, w następujących działaniach: Wysokosprawne wytwarzanie energii, Wytwarzanie energii ze źródeł odnawialnych. Możliwe jest również wykorzystanie priorytetu X PO - Bezpieczeństwo energetyczne, w tym dywersyfikacja źródeł energii. Powstawanie biogazowni może w przyszłości korzystać z programów przewidzianych w Narodowym Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej (pożyczki, dofinansowanie części przedsięwzięcia.
W ramach NFOŚiGW, w którym działa System Zielonych Inwestycji, realizowany jest program priorytetowy - biogazownie rolnicze. Ponadto istotne wsparcie dla tego typu przedsięwzięć oferuje Program Rozwoju Obszarów Wiejskich.
Ze względu na rosnące zainteresowanie dla tego typu przedsięwzięć oraz wymogi ochrony środowiska inicjatywę w tym obszarze podjął Bank Ochrony Środowiska SA, który dla klientów przygotował ofertę kredytową.
Dla rolników i producentów rolnych, samorządów lokalnych i przedsiębiorców powinna zostać przygotowana szeroko zakrojona akcja informacyjno-edukacyjna, upowszechniająca wiedzę na temat produkcji energii ze źródeł odnawialnych oraz wykorzystania lokalnie dostępnych jej źródeł.
UWAGA: Komunikaty publikowane są w serwisie PAP bez wprowadzania przez PAP SA jakichkolwiek zmian w ich treści, w formie dostarczonej przez nadawcę. Nadawca komunikatu ponosi wyłączną i pełną odpowiedzialność za jego treść.(PAP)
kom/ rda/