Ministra, pilotka, premierka - żaden wstyd

Formy żeńskie długo nie były potrzebne. Kobiety po prostu nie wykonywały zawodów takich jak: lekarz, kierowca albo było ich niewiele. Emancypacja kobiet zrobiła swoje. Dziś kobiety pracują na różnych stanowiskach, również w tych pozornie zarezerwowanych wyłącznie dla mężczyzn. - Stąd brak żeńskich form. Bardzo ważne jest o to aby dbać o stosowanie ich w życiu codziennym - komentuje Karolina Matuszewska – Fundacja Przestrzenie Dialogu – jeżeli chcemy żeby żeńskie nazwy się przyjęły, muszą zostać zaakceptowane przez społeczeństwo. Należy zacząć od siebie, zmieniać otoczenie wokół nas. Dopiero wtedy odniesiemy sukces.

Musi jednak wiele wody upłynąć dla pełnego przyzwolenia do stosowania żeńskich nazw. Formy te niestety wciąż kojarzą się ze zdrobnieniami. Dla wielu są niepoważne, śmieszne, nieładne i do tego źle brzmią. Same zainteresowane nie chcą mówić o sobie jako o kobiecie. Mężczyznom przychodzi to również z wielkim trudem. W słowniku polskim najszybciej zadomowiły się nazwy kobiecych zawodów o niewysokiej randze społecznej np. fryzjerka oraz te tradycyjnie wykonywane przez kobiety - nauczycielka, pisarka. - Kłopot zaczyna się wśród kobiet pracujących na wysokich stanowiskach, pełniących ważne funkcje – tłumaczy Karolina Matuszewska - Oficjalnie nie mówią o sobie jako o prezydentce, profesorce czy premierce. Kobiety, które nie boją się stosowania żeńskich form to niestety najczęściej przedstawicielki środowisk feministycznych lub te, które po prostu wiedzą, jak ważne jest mówienie o sobie uwzględniając płeć jaką się reprezentuje.

Niby jeden wyraz a różne podejście. Mężczyzna w tym zawodzie kojarzy nam się dostojniej. Ta sama profesja wykonywana przez kobietę, traci na znaczeniu. - Od parzenia kawy, łączenia rozmów telefonicznych jestem ja. Sekretarz natomiast to raczej ktoś ważniejszy. Asystent. Prawa ręka szefa lub szefowej – przyznaje Agnieszka Poznańska, sekretarka w jednej z pomorskich firm – my kobiety niestety z założenia zajmujemy się błahymi sprawami, panowie rzeczami wyższej rangi. A co z sytuacją odwrotną? Jak nazwiemy mężczyznę pracującego w przedszkolu? Przedszkolanek? Jako kosmetyczka – kosmetyk? Czy to również kojarzy nam się zabawnie? - Choć pracuję w przedszkolu nazywanie siebie przedszkolankiem nie wchodzi w rachubę. – komentuje Piotr Marcinkowski – wolę przedstawiać siebie jako nauczyciel. Muszę dbać o szacunek. Nie mogę narazić siebie na śmieszność.

JK