Zbyt długa przerwa w pracy to problem?

Choćbyś dostał na odchodne dużą odprawę, nie ociągaj się z szukaniem nowego zajęcia. Dla większości pracodawców maksymalnym okresem „między pracami”, który nie wzbudza podejrzeń, są trzy miesiące.

Sam fakt zmiany pracy jest odbierany raczej pozytywnie – zawsze to nieco bogatsze doświadczenie, a więc i potencjalnie lepsze zachowanie w nieprzewidzianej sytuacji „skoro już z niejednego pieca pracownik jadł chleb”. Krótka przerwa również jest w porządku, wiadomo bowiem że znalezienie pracy wymaga czasu – i to nie dlatego że pracownikowi nie chciało się ruszyć czterech liter i wysłać parę ofert, ale dlatego że rekrutacja trwa określoną ilość czasu. Rzadko który pracodawca zdecyduje o zatrudnieniu w ciągu tygodnia czy dwóch. Rozmowy z kandydatami, przesiew CV, dyskusja w gronie kierowniczym – to wszystko trwa. Stąd miesiąc lub dwa to przerwa w karierze łatwa do wyjaśnienia i zrozumienia przez pracodawcę.

Ale trzy miesiące i dłużej uzupełnione bełkotaniem nieskładnej historii przez kandydata to pole do popisu dla nadaktywnej wyobraźni menedżera, który ponad wszystko nie chce przyjąć do pracy kogoś o kimś w przyszłości będzie można powiedzieć „no tak, tego można się było spodziewać, wystarczy spojrzeć na jego/jej karierę zawodową”. A może to naiwniak który wysłał CV do jednej firmy, a potem zamiast wysłać do drugiej to czekał na wiadomość z tej pierwszej?

A może to obibok sponsorowany przez bogatych rodziców, który ma w nosie sumienną pracę, a kolejną podejmuje tylko dlatego żeby sponsorzy przestali gderać na jakiś czas? A może to osoba zamieszana w jakiś skandal zamieciony pod dywan, która przez ten czas czekała by skandal ucichł, a teraz ponownie wraca do branży? A może to potajemny zadymiarz-kibol, który został aresztowany podczas zamieszek po ostatnim meczu w eliminacjach europejskich pucharów i dopiero teraz został zwolniony? Po co psuć sobie atmosferę w pracy kimś kto może sprawiać problemy? Jest przecież wielu innych kandydatów! Na rozmowie kwalifikacyjnej nie należy też chwalić się, że dłuższy okres bez pracy to była świadoma decyzja. O ile rejs wokół Bałtyku z wiejską młodzieżą, praca społeczna na rzecz lokalnego kandydata w wyborach samorządowych czy poznawanie branży wynikające z przekwalifikowania się to szczytne lub rozsądne argumenty, tak świadczą one tylko i wyłącznie o jednym – że dany kandydat nie umie oddzielić życia zawodowego od prywatnego
i że nie rozumie zasad panujących na rynku pracy.

Pracodawca w niewypowiedziany sposób oczekuje lojalności, a pracownik w niewypowiedziany sposób na to się nie godzi. Dopóki żadna ze stron nie mówi głośno o swoim stanowisku, równowaga zostaje zachowana i wszystkim opłaca się grać w grę „iluzja lojalności”. Ale gdy jedna ze stron głośno mówi, że dla niej praca jest tylko dodatkiem do życia, to niepisana umowa zostaje złamana. Pracodawca czuje dyskomfort i obniża ocenę takiego kandydata. Nikt nie chce mieć kłopotów, nikomu nie są potrzebne dodatkowe nerwy w pracy.

Dlatego najlepiej w ogóle nie dopuścić do tak długiej przerwy w życiorysie. Zawsze przecież można wpisać „zlecenia zawodowe realizowane klientom indywidualnym”. A jeśli już tak długa przerwa się zdarzy (z dowolnego powodu), należy przygotować historyjkę o trudnych okolicznościach zewnętrznych. Wypadek w rodzinie lub ciężkie okoliczności gospodarcze powinny okazać się skuteczne. Oczywiście nie należy przesadzać i po każdej pracy robić sobie pół roku wakacji na zasadzie „i tak się z tego później wytłumaczę”. Kariera zawodowa powinna przebiegać płynnie, jest to z korzyścią zarówno dla pracodawcy, jak i dla samego pracownika.

Mirosław Sikorski/MA