notowania(strona 26/250)

Wczorajsza sesja zakończyła się mieszanym zamknięciem indeksów, główne odnotowały nieznaczny spadek, natomiast w dalszym ciągu utrzymywał się pozytywny sentyment do małych i średnich spółek. Po wysokim otwarciu kupujący podjęli próbę sforsowania strefy oporu w zakresie 2584-2587 na WIG-20, ale na wyższych poziomach pojawiła się podaż, a indeks odnotował dynamiczny spadek do dziennego minimum na 2557.

Inwestorzy z Wall Street przymykają oko na złe dane i tryskając optymizmem kupują akcje. Efektem są kolejne rekordy, a powrót indeksów do szczytu hossy z października 2007 r. wydaje się nieunikniony. O to, co dalej, będziemy martwić się później.

Po zeszłotygodniowym przełamaniu lokalnej zapory podażowej: 2586 – 2589 pkt. wydawało się, że kontrakty szybko dotrą do kolejnej przeszkody cenowej Fibonacciego: 2621 – 2624 pkt. W komentarzach zwracałem uwagę na ten fakt, przypisując w/w scenariuszowi duże prawdopodobieństwo realizacji.

W poniedziałek przed inwestorami w Warszawie zarysowała się perspektywa niezbyt interesujących notowań w związku ze świętem w USA i zamknięciem tamtejszych rynków finansowych. Faktycznie brak napływu istotnych danych makroekonomicznych w połączeniu z ograniczonym handlem w Europie wywoływało od rana na warszawskim parkiecie spore przestoje i okresy marazmu.

Poniedziałek upływa relatywnie spokojnie – zmienność jest niższa za sprawą absencji inwestorów z USA. Jednocześnie w ostatnich godzinach na rynek nie napłynęły istotne informacje. W efekcie inwestorzy mają czas na przemyślenie potencjalnych strategii na ten tydzień, a także ocenę wpływu ostatnich wydarzeń na rynki.

Nieobecność świętujących inwestorów amerykańskich oraz brak istotnych danych makroekonomicznych spowodowały, że europejskich parkietach niewiele się działo. Na większe wrażenia trzeba będzie poczekać.

Nowy tydzień rodzima waluta zaczyna od bardzo silnej wyprzedaży, którą zapoczątkowały piątkowe wyniki makroekonomiczne dla polskiej gospodarki.

Opublikowane dziś w nocy dane z Chin nastrajają pozytywnie i potwierdzają ożywienie w tamtejszej gospodarce. Odczyty były nieco wyższe niż wartości prognozowane przez analityków, co było dodatkowym impulsem do wzrostu apetytu na bardziej ryzykowne aktywa.

Wzrost S&P do najwyższego poziomu od pięciu lat oparł się na danych makro. Dziś solidne liczby opublikowały Chiny. Czy Europie wystarczą cudze sukcesy?

… w zbyt silnej walucie. Tak można odebrać wczorajsze słowa jednego z członków Europejskiego Banku Centralnego (Ewalda Nowotnego), czy też niemieckiego ministra gospodarki (Phillipa Roeslera), którzy zbagatelizowali wtorkowe „ostrzeżenia” szefa Eurogrupy. Jeżeli jednak rynek zakłada, iż to przesądza sprawę, to może być w błędzie. Poczekajmy na ewentualne słowa przedstawicieli europejskich lobby biznesowych reprezentujących interesy eksporterów, czy też innych polityków (historia pokazywała, że Francja była na tym polu dość aktywna).

Sezon wyników kwartalnych w USA jest najczęściej dobry dla posiadaczy akcji. Zwłaszcza, że luzowanie polityki monetarnej trwa w najlepsze, a negatywnych efektów w postaci inflacji jeszcze nie widać.

Notowania głównej pary walutowej pozostają bez zmian. Kurs EUR/USD stabilizuje się przy 1,33. Silniejszego ruchu możemy oczekiwać po ogłoszeniu wyników dzisiejszej aukcji hiszpańskiego długu (10:30). Większą zmiennością od rana wykazują się waluty antypodów. Po słabszych od prognoz danych z australijskiego rynku pracy, wobec amerykańskiej waluty na wartości najsilniej tracą dolary: australijski i nowozelandzki.

W nocy S&P zbliżył się na pół punktu do rekordu hossy, ale go nie pokonał. To zaś rodzi obawy, że rynek jest zbyt słaby lub dostrzega nowe niebezpieczeństwa i hamuje zwyżki w Europie.

Poranny, czwartkowy handel na złotym przynosi lekką korektę ostatnich spadków na wycenie złotego. Polska waluta wyceniana jest przez rynek następująco: 4,116 PLN za euro, 3,095 PLN wobec dolara amerykańskiego oraz 3,327 PLN względem franka szwajcarskiego. Rentowności polskiego długu pozostają stabilne powyżej 4,0% (aktualnie 4,036% w przypadku obligacji 10-letnich).

Środowa sesja na warszawskim parkiecie rozpoczęła się lekkimi spadkami. Częściowo na taki obraz rynku wpływ miała giełda w Tokio, która straciła ponad dwa i pół procent. Z informacji mających wpływ na rynek kapitałowy należy wspomnieć o badaniach CBOS-u, które wskazują, iż w styczniu zmniejszyła się liczba osób negatywnie oceniających zmiany zachodzące w Polsce.

Środa oznaczała początek publikacji kwartalnych raportów ze strony największych amerykańskich banków. Mocno zaskoczył Goldman Sachs i JP Morgan. Poprawiła się sytuacja na rynku w Warszawie, podczas gdy na rynku walutowym dalej osłabiało się euro.

Słowa szefa gabinetu premiera Abe (Suga), iż japoński rząd nie pracuje i tym samym nie planuje w najbliższym czasie wydać oficjalnego komunikatu w kwestii wyraźnego osłabienia się jena na przestrzeni ostatnich tygodni, a także wypowiedzi niemieckiego ministra gospodarki (Roeslera), w których dał od do zrozumienia, iż nie podziela zbytnio obaw szefa Eurogrupy dotyczących kursu euro (zobaczymy, czy inni rzeczywiście myślą podobnie), sprawiły, iż „werbalny” impuls na rynku jena (umocnienie), oraz euro (osłabienie), stracił na znaczeniu w kolejnych godzinach handlu w środę.

Tytułowe stwierdzenie jest tak oczywiste, że często zapomina się o jego znaczeniu. Warto jednak patrzeć nie tylko na oficjalne stopy procentowe, ale na rynkowy koszt pieniądza. Jego wysokość trafnie wskazuje kierunek ruchu giełdowych indeksów.

Złoty w środę traci na wartości. Obecnie za dolara trzeba zapłacić 3,0960 zł, a za euro 4,1225 zł. Polskiej walucie szkodzi obserwowany na rynkach globalnych wzrost awersji do ryzyka. Nie pomogło natomiast umocnienie euro w relacji do dolara, do jakiego doszło w godzinach przedpołudniowych.

Kolejne słowa japońskiego oficjela – tym razem sekretarza generalnego rządzącej partii LDP – iż nadmierne osłabienie jena, może być szkodliwe dla tamtejszego biznesu - doprowadziły do dalszego umocnienia się japońskiej waluty. Problem dostrzegła też Europa – szef Eurogrupy, Jean-Claude Juncker przyznał, iż kurs euro zaszedł „niebezpiecznie wysoko”, co natychmiast przeceniło wspólną walutę. Nastroje popsuły także prognozy Banku Światowego, który zrewidował swoje globalne oczekiwania, co do wzrostu PKB na ten i przyszły rok – odpowiednio do 2,4 proc. i 3,1 proc. Warto też pamiętać o wczorajszych ostrzeżeniach agencji Fitch względem USA, które przypomniały inwestorom, iż za chwilę czeka nas następna odsłona amerykańskiego „serialu zadłużeniowego”.