paweł danielewicz(strona 2/2)

Bykom udało się jak wiadomo zainicjować ruch odreagowujący z obszaru wsparcia: 2240 – 2250 pkt. (dla serii FW20H1520 ze strefy: 2254 – 2260 pkt.) Warto w tym kontekście przypomnieć, że w popołudniowej fazie środowej sesji doszło do przełamania lokalnej zapory podażowej: 2288 – 2293 pkt.

Na wstępie warto odnieść się jeszcze do wtorkowych wydarzeń i przypomnieć ważną kwestię związaną z testem i obroną strefy wsparcia Fibonacciego: 2240 – 2250 pkt. Co prawda liczyłem mocno na to, że popyt uaktywni się już w węźle: 2275 – 2282 pkt. (wypadały tutaj projekcje symetrycznej formacji ABCD), ale siła niedźwiedzi okazała się na tyle duża, iż wymieniony obszar cenowy został ostatecznie z łatwością zanegowany. Niejako automatycznie wygenerowało to sygnał kontynuacji ruchu spadkowego, właśnie z możliwością przetestowania kolejnego wsparcia Fibonacciego: 2240 – 2250 pkt.

Wczorajsza mini panika na GPW wpisała się w jakimś stopniu w ostatnią, negatywną dla byków scenerię wydarzeń. Jak zwykle podchodzę do tej kwestii głównie przez pryzmat techniki, a sygnały wygenerowane w ostatnim czasie nie pozostawiały złudzeń, która z stron wykazuje się zdecydowanie większą aktywnością.

Piątkowe przełamanie strefy wsparcia: 2368 – 2373 pkt. było takim symbolicznym ukoronowaniem ostatnich działań inicjowanych przez obóz niedźwiedzi, które jak wiadomo odznaczają się wysoką skutecznością. Ponieważ z silnym wzrostem presji podażowej mieliśmy także do czynienia za oceanem (sesja piątkowa), trudno było spodziewać się jakichś pozytywnych i zarazem przełomowych zmian w porannej fazie wczorajszej odsłony.

Wtorkowe przełamanie lokalnej strefy wsparcia: 2413 – 2418 pkt. było istotnym potwierdzeniem słabości byków, obserwowanej już w minionym tygodniu. Co prawda w piątek była podjęta próba negacji czwartkowego impulsu podażowego, ale ostatecznie bykom nie udało się wykonać ruchu powrotnego ponad zakres naruszonej wcześniej strefy: 2453 – 2456 pkt.

Po nieudanej próbie przełamania stosunkowo istotnego oporu technicznego: 2453 – 2456 pkt. obraz techniczny uległ niewielkiemu pogorszeniu. Co prawda trudno było traktować ten wstępny sygnał wyczerpywania się presji popytowej jako definitywną zapowiedź spadków, niemniej należało w jakimś stopniu liczyć się z możliwością wzrostu presji podażowej. Ponieważ nastroje na rynkach bazowych również zaczęły się wyraźnie pogarszać, perspektywa uaktywnienia się obozu niedźwiedzi stawała się coraz bardziej realna.

Wydarzeniem technicznym minionego tygodnia była z pewnością nieudana próba wybicia się kontraktów ponad stosunkowo istotny węzeł podażowy Fibonacciego: 2453 – 2456 pkt. Ponieważ wypadały tutaj między innymi projekcje prospadkowego układu ABCD, udana próba negacji takiej formacji powinna mieć określone implikacje, z testem średnioterminowego węzła cenowego: 2492 – 2496 pkt. włącznie. Tego planu nie udało się jednak zrealizować, gdyż w wyniku czwartkowego wzrostu presji podażowej na rynkach bazowych, kontrakty powróciły do obszaru wcześniejszej konsolidacji.

Początek minionego tygodnia upłynął pod znakiem większej aktywności obozu byków. Co prawda obroty generowane na rynku kasowym nie zapowiadały jakiegoś przełomu, ale chwilami warszawski parkiet zachowywał się nawet lepiej niż bazowe rynki Eurolandu.

Wracając jeszcze do wtorkowych wydarzeń warto przypomnieć, że kontrakty zachowały się w dość przewidywalny sposób po zanegowaniu intradayowej strefy: 2437 – 2439 pkt. Zgodnie z założeniem bazowym popyt uaktywnił się bowiem na tyle mocno, że kontrakty z łatwością dotarły do dużo istotniejszego węzła podażowego: 2453 – 2456 pkt. Nie byłoby w tym nic nadzwyczajnego, gdyby nie słaba postawa rynków bazowych w momencie inicjowania działań przez nasz rodzimy popyt (mieliśmy ewidentnie do czynienia z ujemną korelacją).

Po poniedziałkowym wzmocnieniu w końcówce sesji popyt nadal starał się dyktować warunki gry w porannej fazie wczorajszego handlu. Już na wstępie sesji doszło zatem do konfrontacji w lokalnym węźle podażowym: 2437 – 2439 pkt., który w ostatnim czasie – trochę nieoczekiwanie – odgrywał na wykresie nieprzypadkową rolę.

W kontekście ostatnich sesji warto na pewno raz jeszcze przypomnieć o nieudanej próbie przełamania lokalnego węzła Fibonacciego: 2437 – 2439 pkt. Tak jak sugerowałem
w opracowaniach, warunkiem wejścia kontraktów w kolejną fazę ruchu wzrostowego z możliwością przetestowania kluczowego oporu: 2453 – 2456 pkt. powinno być trwałe sforsowanie w/w zakresu cenowego. Niestety tego planu bykom nie udało się zrealizować, co w jakimś stopniu staje się pomału czynnikiem podważającym ich wcześniejsze dokonania.

W kontekście minionego tygodnia warto wyeksponować dwie, dość istotne kwestie. Przede wszystkim bardzo niepokojący przebieg miała sesja poniedziałkowa.

Wracając jeszcze do przebiegu poniedziałkowej odsłony, warto wspomnieć o symetrycznej formacji ABCD na wykresie wygasającej już niedługo grudniowej serii kontraktów. Co prawda układ ma
w zasadzie wymiar jedynie intradayowy, ale formacja zadziałała prawidłowo i w konsekwencji kontrakty powróciły ponownie w okolice bariery popytowej: 2393 – 2396 pkt.

Wracając jeszcze do przebiegu poniedziałkowej odsłony, warto wspomnieć o symetrycznej formacji ABCD na wykresie wygasającej już niedługo grudniowej serii kontraktów. Co prawda układ ma
w zasadzie wymiar jedynie intradayowy, ale formacja zadziałała prawidłowo i w konsekwencji kontrakty powróciły ponownie w okolice bariery popytowej: 2393 – 2396 pkt.

Utrzymanie przedziału cenowego: 2393 – 2396 pkt. sprawiło bowiem, że rynek nadal porusza się w relatywnie wąskim korytarzu, dla którego istotną barierą pozostaje również węzeł podażowy: 2451 – 2454 pkt.

Początek wczorajszej odsłony, to kontynuacja odreagowania wzrostowego zainicjowanego w piątek. Wydawało się, że na fali pro-wzrostowego sentymentu utrzymującego się cały czas w Eurolandzie bykom uda się przynajmniej utrzymać dobry wynik, wypracowany w porannej fazie handlu.

Z rejonu cenowego: 2393 – 2396 pkt. bykom udało się jak wiadomo zainicjować relatywnie silny ruch odreagowujący (końcówka piątkowej sesji). Co prawda głównie spółki z sektora bankowego stały za wzrostem indeksu WIG20 (szerokość rynku nie była zatem zbyt duża), ale styl tej inicjatywy mógł się z pewnością podobać. W każdym bądź razie stanowił spore zaskoczenie dla posiadaczy krótkich pozycji, którzy „ewakuując się” z rynku jeszcze bardziej zdynamizowali ten impuls (zmniejszyła się liczba otwartych pozycji).