paweł danielewicz

Istotnym wydarzeniem technicznym ubiegłego tygodnia była kolejna, nieudana próba przełamania węzła podażowego: 2362 – 2369 pkt. Oczywiście tej okoliczności nie można traktować automatycznie jako sygnału sprzedaży, choć z drugiej strony trudno formułować na tej bazie jakieś optymistyczne wnioski.

Miniony tydzień upłynął pod znakiem niewielkich oscylacji cenowych. Wyjątkiem była jednak sesja poniedziałkowa, gdy niedźwiedziom udało się z obszaru ważnego oporu technicznego: 2362 - 2369 pkt. zainicjować relatywnie silny ruch falowy.

Istotnym wydarzeniem technicznym ubiegłego tygodnia było dotarcie kontraktów w okolice ważnego węzła podażowego: 2362 – 2369 pkt. Z racji sporego nagromadzenia różnego rodzaju zniesień i projekcji Fibonacciego koncentrujących się w tym stosunkowo wąskim przedziale cenowym, należało liczyć się tutaj z możliwością wzrostu presji ze strony niedźwiedzi.

Indeks WIG20 porusza się obecnie w dość wąskim przedziale wahań cenowych. Co więcej, generowane ruchy cechują się sporą przypadkowością.

Luka bessy na otwarciu i kontynuacja spadków w kierunku najbliższego wsparcia Fibonacciego,
to scenariusz jaki rozegrał się w poniedziałek, w przedpołudniowej fazie handlu. Z punktu widzenia techniki opisana sekwencja zdarzeń nie powinna jednak stanowić dużego zaskoczenia. Abstrahując bowiem od czynników zewnętrznych (spadki za oceanem i nieco kłopotliwe dla Europy zwycięstwo populistycznej partii w Grecji), już w piątek mogliśmy zaobserwować dość niefrasobliwe działania byków na tle silnego Eurolandu.

Począwszy od sesji środowej działania popytu zaczęły odznaczać się nieco większą aktywnością
i skutecznością. Pojawiła się również pewna odmienność, czyli relatywna siła giełdy warszawskiej względem kluczowych parkietów Eurolandu.

W wyniku wtorkowego wzrostu presji podażowej (co bardzo negatywnie wyróżniało nas na tle relatywnie silniejszych rynków bazowych) kontrakty ponownie zaczęły podążać w kierunku wsparcia technicznego: 2227 – 2231 pkt. Wydawało się, że kolejny test tej właśnie zapory cenowej będzie nieunikniony.

Jak wiadomo bykom udało się kilka dni temu wybronić stosunkowo istotne wsparcie: 2227 – 2231 pkt. Co więcej, właśnie ze wskazanego korytarza cenowego popyt zdołał zainicjować ruch odreagowujący, który w miniony piątek zbliżył się do lokalnej strefy oporu: 2290 – 2295 pkt.

W ramach przypomnienia warto wspomnieć, że ważnym wydarzeniem technicznym wtorkowej sesji był niewątpliwie test istotnej zapory podażowej Fibonacciego: 2379 – 2384 pkt. Biorąc pod uwagę projekcje i zniesienia koncentrujące się w tym właśnie korytarzu cenowym, należało oczywiście uwzględniać możliwość wzrostu presji podażowej.

Zgodnie z oczekiwaniami zakres: 2379 – 2384 pkt. okazał się ważnym i respektowanym przedziałem oporu. Doszło tutaj bowiem do wzrostu presji podażowej, choć skala wykreowanego ruchu korekcyjnego nie była zbyt duża.

Warto przypomnieć, że po okresie ogólnego zniechęcenia i ewidentnej słabości giełdy warszawskiej na tle parkietów bazowych, bykom udało się ponownie z rejonu obszaru wsparcia Fibonacciego: 2254 – 2260 pkt. zainicjować ruch odreagowujący.

Po dwóch silnych sesjach wzrostowych, co nie zdarzyło się od września 2014, klimat na GPW zdecydowanie się ocieplił. Kończąca tydzień dzisiejsza sesja była znakomitą okazją, aby przypieczętować psychologiczną przewagę byków kolejnym wzrostem, jednak wczorajszy spadek obrotów wobec sesji ze środy zasygnalizował słabnący impet strony popytowej i jasne było, iż o kolejną zwyżkę będzie już zdecydowanie trudniej.

Za nami kolejna, udana sesja dla byków. Już nie tylko zatem doszło do negacji poniedziałkowego ruchu spadkowego, ale w popołudniowej odsłonie wczorajszej sesji indeks WIG20 zdołał przedostać się ponad zakres istotnej zapory podażowej: 2349 – 2352 pkt.

Sugestie związane z możliwością uaktywnienia się popytu w rejonie ważnego wsparcia technicznego: 2254 – 2260 pkt. znalazły wczoraj potwierdzenie w realnym handlu. Co prawda pierwsze takty środowej odsłony były zupełnie pozbawione dynamiki (przypominało to do złudzenia przebieg ostatnich sesji na GPW), jednak w miarę upływu czasu – i wzrastającej aktywności popytu w Eurolandzie – na warszawskim rynku handel zaczął się wyraźnie rozkręcać.

We wczorajszym komentarzu wideo podkreślałem kwestię powrotu indeksu WIG20 w okolice bazowego wsparcia technicznego: 2238 – 2244 pkt. Ponieważ wymieniony węzeł Fibonacciego zadziałał bardzo precyzyjnie kilka tygodniu temu, nadal należało liczyć się tutaj z możliwością wzrostu presji popytowej.

Nowy rok, ale stare problemy. Tak w największym skrócie należy opisać przebieg poniedziałkowej sesji. Szukając prostego wytłumaczenia braku zainteresowania aktywnym handlem na GPW można oczywiście przywołać temat długiego weekendu w Polsce. Problem polega jednak na tym, że już od dłuższego czasu pozostajemy relatywnie słabszym rynkiem na tle bazowych parkietów Eurolandu,
a zanikająca chwilami zmienność na dotychczas płynnych walorach wpisuje się doskonale
w negatywny sentyment panujący w Warszawie.

Wtorkowa, przedświąteczna sesja (analogicznie zresztą jak poniedziałkowa) nie była niestety interesującym widowiskiem. Upływającym godzinom w niezwykle wąskim przedziale zmienności trudno bowiem przypisywać znamiona interesującego i porywającego handlu.

Analizując wykres indeksu WIG20 w ujęciu krótkoterminowym warto przypomnieć, że istotnym wydarzeniem technicznym ostatnich sesji było pokonanie lokalnego oporu technicznego: 2302 – 2306 pkt. Co istotne, strefa przeobraziła się następnie w zaporę popytową (zasada zmiany biegunów).

Początek sesji upłynął wczoraj pod znakiem wzrostu presji popytowej. Głównym czynnikiem determinującym taki właśnie obrót sprawy była stopniowa poprawa nastrojów w Eurolandzie.
W efekcie marcowa seria kontraktów zaczęła oddalać się od lokalnego węzła popytowego:
2313 – 2317 pkt., przybliżając tym samym do zapory podażowej: 2349 – 2353 pkt.

Kontynuacja tendencji spadkowej z udaną próbą wykreowania ruchu odreagowującego. Tak mniej więcej można w skrócie scharakteryzować przebieg handlu w minionym tygodniu.