futures(strona 17/49)

Czerwcowa seria kontraktów rozpoczęła wtorkowe zmagania z poziomu 2 341 pkt, tracąc 3 pkt względem poprzedniego rozstrzygnięcia. Sentyment na europejskich parkietach popsuły spadki indeksów azjatyckich, co na Książęcej uniemożliwiło przekroczenie poziomu odniesienia i po wyznaczeniu w pierwszych minutach handlu sesyjnego maksimum na pułapie 2 343 pkt, sprzedający skierowali rynek na południe.

Otwarcie kontraktów wypadło wczoraj w korytarzu cenowym: 2340 – 2343 pkt. Warto przypomnieć, że strefa pełniła na wykresie rolę lokalnej zapory popytowej, respektowanej w trakcie poniedziałkowej sesji.

Impuls cenowy zainicjowany przez popyt 7. marca wytracił w piątek swój impet w rejonie bariery podażowej: 2366 – 2369 pkt. Jak pamiętamy strefa została w porannej fazie handlu naruszona, po czym już do końca jej trwania nieco większą aktywnością wykazywał się obóz sprzedających (również w trakcie ostatniej godziny, gdy ustalano ostateczną cenę rozliczeniową marcowej serii kontraktów).

W poniedziałek decydujące słowo na parkiecie miały niedźwiedzie. Rano, kontrakty wystartowały wprawdzie powyżej odniesienia, ale szybko powróciły w okolice zera. Po kolejnej nieudanej próbie popytu podciągnięcia kursu, FW20 zanurkował w do poziomu 2 336 pkt, domykając lulkę hossy z czwartku.

Wydarzeniem technicznym ostatnich dni było z pewnością środowe sforsowanie zapory podażowej: 2308 – 2311 pkt. Ponieważ między innymi koncentrowały się tutaj dwa zniesienia wewnętrzne: 38.2% i 61.8% strefa plasowała się dość wysoko w hierarchii ważności.

Marcowa seria kontraktów rozpoczęła środowe zmagania z poziomu 2 320 pkt, zyskując 13 pkt względem poprzedniego zamknięcia. Pierwsze minuty kwotowań przyniosły cofnięcie do poziomu 2 318 pkt, gdzie jak się okazało, zostało wyznaczone sesyjne minimum.

Warto podkreślić, że już na samym wstępie wczorajszej sesji doszło do przełamania eksponowanej ostatnio przeze mnie zapory podażowej: 2308 – 2311 pkt. Strefa plasowała się dość wysoko w hierarchii ważności, gdyż miedzy innymi wypadały tutaj dwa zniesienia wewnętrzne: 38.2% i 61.8% (w pobliżu przebiegała także median line).

Poniedziałkowa sesja na warszawskim parkiecie nie była porywającym widowiskiem. Na rynku terminowym, marcowa seria kontraktów wystartowała z poziomu 2 285 pkt, tracąc 9 pkt względem piątkowego rozstrzygnięcia. Puste kalendarium wydarzeń
w połączeniu z atmosferą wyczekiwania na parkietach zagranicznych nie sprzyjało zdecydowanym manewrom.

Trzeba przyznać, że ostatnie sesji na GPW przebiegają pod znakiem sporej zmienności. Najpierw zaatakowała bowiem podaż (sesja poniedziałkowa i wtorkowa) i jak pamiętamy był to naprawdę dobrze przygotowany i świetnie przeprowadzony atak.

W następstwie poniedziałkowego przełamania kluczowej zapory popytowej: 2298 – 2303 pkt. (między innymi koncentrowały się tutaj projekcje symetrycznej, prowzrostowej formacji ABCD) na FW20H12 rzeczywiście doszło do gwałtownego wzrostu presji podażowej. Często jednak (choć w ostatnim okresie ta prawidłowość nie zawsze występowała) zanegowanie układu symetrycznego jest przysłowiowym zapalnikiem wyzwalającym ogromną energię rynkową.

Wtorkowa sesja przebiegała całkowicie pod dyktando sprzedających. Kurs kontraktów terminowych wystartował na minimalnym plusie, po czym rozpoczęła się przecena, która trwała do końca sesji.

Na wstępie warto przypomnieć, że niezwykle istotnym wydarzeniem technicznym poniedziałkowej sesji było przełamanie strefy wsparcia Fibonacciego: 2298 – 2303 pkt. (jak pamiętamy wymieniony przedział cenowy odgrywał istotną rolę w całym minionym tygodniu).
Można zatem stwierdzić, że zanegowanie strefy było ewidentnym odzwierciedleniem słabości rynku. Tym samym uprawdopodobniało wariant kontynuacji ruchu spadkowego.

Ostatnia sesja w minionym tygodniu dostarczyła inwestorom dawkę emocji głównie za sprawą zmienności cen w drugiej połowie dnia. Kurs marcowej serii kontraktów terminowych wystartował z poziomem neutralnym 2 322 pkt.

Początek tygodnia na rynku terminowym przyniósł odreagowanie negatywnych nastrojów z poprzedniego tygodnia. Dzień rozpoczął się poniżej odniesienia i po porannej akcji podaży nic nie wróżyło zmiany tendencji. Kupujący szybko jednak kontratakowali i już koło 11:00 kontrakty wróciły w okolice 2 300 pkt.

Kończące tydzień notowania rozpoczęły się dość spokojnie. Nieznaczny kontratak popytu po czwartkowej przecenie zapewnił dodatnie otwarcie, ale już koło 10:00 podaż testowała poziom odniesienia. Koło południa kupujący podjęli jeszcze jedną próbę wzrostu, ale i tym razem próba zakończyła się fiaskiem.

Ważnym wydarzeniem technicznym minionego tygodnia było czwartkowe dotarcie indeksu WIG20 w okolice wsparcia Fibonacciego: 2289 – 2294 pkt. Wymienioną strefę można było zakwalifikować jako potencjalnie istotną, gdyż między innymi koncentrowały się tutaj projekcje symetrycznej formacji ABCD (gdy indeks zbliżał się do w/w zakresu, kontrakty przetestowały z kolei zaporę popytową: 2325 – 2329 pkt).

Wracając jeszcze do sesji wtorkowej warto przypomnieć, że istotną rolę odegrała wówczas intradayowa zapora popytowa Fibonacciego: 2352 – 2354 pkt. Jak wiadomo bykom udał się ją wybronić, a dodatkowo w końcowej fazie handlu doszło do wykrystalizowania się kilkunastopunktowego ruchu odreagowującego.

Kluczowym czynnikiem, który zdeterminował przebieg porannej fazy wczorajszego handlu był z pewnością kolejny impuls popytowy za oceanem (mam tu na myśli przebieg piątkowej sesji).

Piątkowy handel na FW20H12 rozpoczął się z poziomem 2 358 pkt, po czym do otwarcia rynku kontrakty ustanowiły lokalne maksimum na 2 370 pkt. Przez większą część dnia notowania kontraktów poruszały się w przedziale 2 358 – 2 370 pkt.

Istotnym wydarzeniem ostatnich dni (oczywiście w kontekście analizy technicznej) było jak wiadomo dotarcie kontraktów w okolice stosunkowo ważnej zapory popytowej Fibonacciego: 2325 – 2329 pkt. (gdzie przebiegała również lokalna median line).