futures(strona 8/49)

Jak wiadomo notowania kontraktów przebiegają obecnie w dość szerokim korytarzu cenowym ograniczonym przez dwie zapory Fibonacciego: 2488 – 2495 pkt. (opór) i 2433 – 2437 pkt. (lokalne wsparcie).

Stosunkowo silna przecena za oceanem (sesja piątkowa) w połączeniu z bardzo słabo zachowującymi się rynkami azjatyckimi, to czynniki wpływające w bezpośrednim stopniu na przebieg porannej fazy poniedziałkowych notowań.

Warto na wstępie przypomnieć, że niezwykle istotnym wydarzeniem poniedziałkowej sesji był udany atak byków na ważny przedział oporu Fibonacciego: 2405 – 2410 pkt. Po raz kolejny również warszawski rynek zachowywał się relatywnie silniej względem bazowych parkietów akcyjnych.

Na pewno ważnym wydarzeniem minionego tygodnia była nieudana próba sforsowania średnioterminowej zapory podażowej Fibonacciego: 2405 – 2410 pkt. (sesja poniedziałkowa). Oceniając tę kwestię od strony technicznej można zaryzykować stwierdzenie, że to właśnie to wydarzenie zdeterminowało przebieg kolejnych sesji na rynku terminowym.

Z rejonu ważnej zapory podażowej: 2405 – 2410 pkt. rozwinął się jak wiadomo ruch korekcyjny, który dotarł we wtorek do eksponowanego przeze mnie wsparcia Fibonacciego: 2350 – 2354 pkt. Ponieważ strefa posiadała dodatkowo ważne wzmocnienie w postaci przebiegającej tutaj Median Line należało liczyć się z tym, że popyt nie dopuści tak łatwo do jej zanegowania (w przeciwnym bowiem razie zostałby wygenerowany stosunkowo silny, krótkoterminowy sygnał techniczny zapowiadający kolejny atak niedźwiedzi).

Piątkowo – poniedziałkowe próby sforsowania średnioterminowej zapory podażowej Fibonacciego: 2405 – 2410 pkt. nie przyniosły niestety pożądanego rezultatu. W efekcie, widząc bezradność popytu, obóz niedźwiedzi zdołał przejąć inicjatywę, co już w poniedziałek doprowadziło do wykrystalizowania się ruchu korekcyjnego. Warto podkreślić, że jego impet wyczerpał się jednak w rejonie lokalnej, eksponowanej przeze mnie zapory popytowej: 2369 – 2373 pkt.

Ważnym wydarzeniem ostatnich sesji było z pewnością piątkowe zbliżenie się kontraktów do eksponowanej przeze mnie zapory podażowej Fibonacciego: 2405 – 2410 pkt. W komentarzach podkreślałem, że zanegowanie tej przeszkody powinno zmobilizować popyt do jeszcze większego wysiłku, co koniec końców musiałoby znaleźć swoje odzwierciedlenie w postaci kolejnej podfali wzrostowej.

W ramach przypomnienia warto odnieść się jeszcze do przebiegu sesji wtorkowej. Jak pamiętamy obóz kupujących zdołał - przy bardzo słabo zachowującym się Eurolandzie – wykreować stosunkowo silny ruch cenowy. W pierwszej kolejności bykom udało się sforsować zakres cenowy: 2350 – 2353 pkt.

Środa na rynku terminowym rozpoczęła się korzystnymi dla strony popytowej akcentami. Podstawą do budowania wzrostów były pozytywne dane z Chin, o zaskakująco dynamicznym wzroście eksportu w kwietniu. Początek notowań kontraktów na WIG20 był co prawda skromny - otwarcie wypadło zaledwie 2 pkt nad odniesieniem - ale brak kontynuacji zarysowanej pod koniec wtorkowej sesji tendencji spadkowej był oznaką względnej siły byków.

Wydarzeniem minionego, skróconego o dwie sesje tygodnia giełdowego, była próba sforsowania dość istotnej zapory podażowej Fibonacciego: 2320 – 2324 pkt. Jak wiadomo w trakcie porannej fazy czwartkowego handlu bykom udało się zainicjować silny ruch cenowy, który z łatwością przedostał się ponad lokalną strefę oporu: 2300 – 2303 pkt. Tym samym został wygenerowany intradayowy sygnał techniczny zapowiadający test kluczowego węzła: 2320 – 2324 pkt.

Wydarzeniem ostatnich dni są z pewnością końcowe fazy handlu, podczas których popyt demonstruje "niebywałą wręcz siłę". Określenie jest wzięte w cudzysłów, bo tak naprawdę trudno na razie podchodzić do tych inicjatyw poważnie.

Na wstępie niniejszego opracowania warto wspomnieć o dwóch istotnych kwestiach: wtorkowej konfrontacji w rejonie ważnej zapory popytowej Fibonacciego: 2230 – 2233 pkt. i niebywałej wręcz słabości warszawskiej giełdy w relacji do bazowych parkietów Eurolandu.

Tytułem wstępu warto na pewno odnieść się do dwóch kwestii: środowego przełamania strefy wsparcia: 2305 - 2310 pkt. i obrony kolejnej zapory popytowej Fibonacciego: 2277 – 2281 pkt. W komentarzach podkreślałem, że następstwem zanegowania 2305 – 2310 pkt. może być test węzła cenowego, w którym między innymi wypadają projekcje symetrycznej formacji XABCD. Strefa niejako z założenia cechowała się zatem ponadprzeciętną wiarygodnością i właśnie tutaj należało spodziewać się jakiejś reakcji ze strony byków.

Ważnym wydarzeniem ostatnich sesji była z pewnością nieudana próba sforsowania węzła podażowego: 2385 – 2388 pkt. (widoczna na załączonym wykresie). Poniedziałkowy atak niedźwiedzi zainicjowany z tego właśnie rejonu cenowego sprawił, że kreowany tak mozolnie przez obóz byków ruch odreagowujący został w przeciągu kilku godzin całkowicie zanegowany. Kontrakty powróciły zatem do bazowej zapory popytowej: 2305 – 2310 pkt.

Po bardzo nieudanej dla byków sesji wtorkowej, środa ułożyła się już niezwykle pomyślnie. Silne wzrosty za oceanem stały się w końcu czynnikiem pobudzającym nasz popyt do większej aktywności. W efekcie już w przedpołudniowej fazie handlu kontrakty znalazły się w rejonie eksponowanego przeze mnie korytarza cenowego: 2368 – 2370 pkt.

Otwarcie kontraktów wypadło wczoraj 10 punktów ponad ceną odniesienia. Z doświadczenia wiemy, że takie niespodziewane zrywy popytu na generalnie słabym rynku często kończą się nagłym wzrostem presji podażowej.

Na wstępnie warto odnieść się jeszcze do sesji środowej i przypomnieć, że wydarzeniem dnia był z pewnością kolejny atak podaży i co istotne obrona eksponowanej przeze mnie zapory popytowej Fibonacciego: 2305 – 2310 pkt. Z punktu widzenia techniki ten nagły wzrost aktywności podaży nie powinien tak bardzo dziwić.

W ramach przypomnienia warto nadmienić, że zainicjowany z rejonu wsparcia: 2329 – 2332 pkt. ruch odreagowujący wytracił swój impet w okolicy tzw. pierwszej zapory podażowej Fibonacciego: 2369 – 2372 pkt. Problemy z zanegowaniem wymienionej strefy pojawiły się już w minionym tygodniu. Również podczas pierwszej sesji kwietniowej obóz byków prezentował bardzo pasywny styl handlu, w efekcie czego lokalny punkt zwrotny wypadł dokładnie w korytarzu cenowym: 2369 – 2372 pkt.

Po silnej wyprzedaży i dotarciu kontraktów w okolicę bazowej zapory popytowej: 2305 – 2310 pkt. rynek wszedł wreszcie w nieco spokojniejszą fazę handlu. Co więcej, w końcowym fragmencie wtorkowych notowań bykom udało się nawet wykreować niewielki impuls cenowy.
Wczorajszy początek sesji, to kontynuacja zapoczątkowanej dzień wcześniej inicjatywy.

Wracając jeszcze na wstępie do przebiegu poniedziałkowej sesji warto podkreślić, że w całym, trwającym już od początku stycznia ruchu spadkowym nie odnotowaliśmy jeszcze tak dużej determinacji ze strony podaży (znalazło to swoje wizualne odzwierciedlenie w postaci najdłuższego, czarnego korpusu na wykresie FW20M13).