futures(strona 9/49)

Podobnie jak dzień wcześniej, początek czwartkowej sesji przebiegł pod znakiem próby wykreowania ruchu odreagowującego. Z technicznego punktu widzenia było to wytłumaczalne i nawet dość racjonalne działanie byków.

Jak wiadomo w przedziale: 2511 – 2515 pkt. ukształtował się ostatecznie ważny, lokalny punkt zwrotny. Na skutek ponadprzeciętnego wzrostu presji podażowej kontrakty powróciły w okolicę lutowego minimum cenowego. Przełamywane sukcesywnie lokalne zapory popytowe Fibonacciego były tutaj istotnym dla nas drogowskazem, w wizualny sposób obrazującym ofensywne podejście podaży do handlu.

Trzeba przyznać, że początek tygodnia nie był udany dla posiadaczy długich pozycji. Poniedziałkowa sesja rozpoczęła się bowiem od niespotykanej w ostatnim czasie wyprzedaży. Tym samy już na wstępie notowań doszło do przełamania eksponowanej przeze mnie w komentarzach strefy wsparcia: 2450 – 2454 pkt. Był to z pewnością stosunkowo silny sygnał, wpływający negatywnie na bieżący wizerunek techniczny wykresu.

Już w trakcie porannej fazy handlu dało się zauważyć, że działania inicjowane przez podaż odznaczają się większą skutecznością. Na pewno przyczyniały się do tego dwa czynniki: słabnący eurodolar i czerwony kolor na kontraktach na amerykańskie indeksy (zresztą z analogiczną sytuacją mieliśmy do czynienia dzień wcześniej).

Warto na wstępie przypomnieć, że w trakcie przedpołudniowej fazie środowej sesji na wykresie kontraktów doszło do przełamania strefy oporu Fibonacciego: 2479 – 2483 pkt.

Na wstępie warto przypomnieć, że z utworzonej na wykresie formacji trójkąta symetrycznego nastąpiło wybicie górną. Ponieważ w ostatnim okresie byliśmy świadkami kształtowania się w/w struktury cenowej w pobliżu kluczowej zapory popytowej Fibonacciego: 2402 – 2408 pkt., również należało uwzględniać możliwość wybicia się kontraktów ponad górną linię formacji (generalnie tego typu układy traktuje się jako formacje kontynuacji trendu, a w ujęciu krótkoterminowym na GPW dominowały ostatnio spadki).

W ostatnim okresie byliśmy świadkami zawężania się zakresu zmienności na kontraktach, co znalazło swoje wizualne odzwierciedlenie w postaci formacji trójkąta. Generalnie jest to układ zapowiadający kontynuację tendencji panującej w danym momencie na rynku.

Poniedziałkowa, nieudana próba sforsowania tzw. pierwszej zapory podażowej Fibonacciego: 2475 – 2479 pkt. unaoczniła wszystkim, że obóz byków nadal prezentuje bardzo kiepską formę. Nie mogło zatem dziwić to, że kontrakty powróciły ponownie w okolicę eksponowanego często przeze mnie węzła popytowego: 2402 – 2408 pkt. (sesja wtorkowa).

Faktem pozostaje to, że w ostatnim okresie wykazujemy się relatywną słabością względem bazowych rynków akcyjnych (wczoraj również było to wyraźnie odczuwalne). Wydaje się, że gdyby nie wyjątkowo silne i stabilne zachowanie parkietów za oceanem, kluczowe rynki europejskie zdecydowanie wcześniej weszłyby w fazę korekty technicznej.

Po przełamaniu eksponowanej ostatnio przeze mnie zapory podażowej: 2507 – 2511 pkt. impuls popytowy wytracił swój impet już w korytarzu cenowym: 2524 – 2528 pkt. Powiem szczerze, że spodziewałem się jednak nieco silniejszego wzrostu presji popytowej. Całkiem realnym wariantem wydawał się w tej sytuacji test kolejnego, już zdecydowanie istotniejszego węzła Fibonacciego: 2545 – 2549 pkt. zbudowanego na bazie zniesienia 38.2%.

Jak wiadomo miniony tydzień zakończył się wyrazistym akcentem popytowym. Co istotne, bykom udało się wybronić węzeł cenowy Fibonacciego: 2458 – 2463 pkt. i wykreować kilkudziesięciopunktowy impuls popytowy.

Wydaje się, że kluczowym wydarzeniem minionego tygodnia był poniedziałkowy atak podaży. Po kilku dniach uspokojenia rynek ponownie wszedł bowiem w silną fazę spadków, co dość dobrze wpisywało się w tendencję panującą na GPW już od kilku tygodni.

Wracając na wstępie do przebiegu sesji wtorkowej warto przypomnieć, że obóz byków miał ewidentny problem ze sforsowaniem lokalnej zapory podażowej: 2499 – 2503 pkt. Ta przełamana dzień wcześniej strefa wsparcia zaczęła teraz pełnić rolę oporu.

W miniony czwartek kupującym udało się jak wiadomo wybronić ważny przedział wsparcia: 2499 – 2503 pkt. Co więcej, z wymienionego rejonu cenowego obóz byków zdołał zainicjować ruch odreagowujący, ale jego impet wyczerpał się już w przedziale: 2536 – 2540 pkt.

Końcówka minionego tygodnia przebiegła jak wiadomo pod znakiem prób wykreowania impulsu popytowego, który byłby odpowiedzią na wcześniejsze działania podjęte przez podaż. Niestety obóz byków skupił się głównie na obronie wsparcia: 2499 - 2503 pkt.

To nie był z pewnością wymarzony tydzień dla posiadaczy długich pozycji. Na warszawskim rynku nadal bowiem rozwijał się ruch korekcyjny, który był kontynuacją silnego uderzenia podaży z jakim mieliśmy do czynienia 25. stycznia. W efekcie kontrakty dotarły do wiarygodnie wyglądającego wsparcia technicznego: 2499 - 2503 pkt., gdzie między innymi wypadały projekcje pro wzrostowego układu ABCD. W przypadku indeksu WIG20 doszło z kolei do istotnej konfrontacji w węźle: 2470 – 2480 pkt.

Trzeba obiektywnie przyznać, że to nie był specjalnie udany tydzień dla day-traderów (oczywiście za wyjątkiem sesji piątkowej). Wszystko z racji niewielkiej (a czasami jedynie symbolicznej) amplitudy wahań cenowych.

Ostatnie sesje przebiegają pod znakiem ruchu bocznego. Po obronie wsparcia Fibonacciego: 2536 – 2540 pkt. i zainicjowaniu przez obóz byków ruchu odreagowującego, rynek ma jak widać ewidentne problemy z wyborem kierunku.

Otwarcie FW20H13 uplasowało się wczoraj 8 punktów poniżej ceny odniesienia. W obliczu nowych rekordów hossy za oceanem był to trochę rozczarowujący wynik.

Po zeszłotygodniowym przełamaniu lokalnej zapory podażowej: 2586 – 2589 pkt. wydawało się, że kontrakty szybko dotrą do kolejnej przeszkody cenowej Fibonacciego: 2621 – 2624 pkt. W komentarzach zwracałem uwagę na ten fakt, przypisując w/w scenariuszowi duże prawdopodobieństwo realizacji.